We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Forty-five

Severus Snape p.o.v.

Ik was druk bezig met het corrigeren van toetsen, totdat er op de deur van mijn kantoor geklopt werd.
'Binnen,' zei ik ijzig.
Elena kwam binnen. Haar ogen waren rood en ze wist zich, nerveus en angstig als ze was, geen houding aan te geven. Ik wees naar de stoel voor mijn bureau. Kon ik een kind dat al zoveel spijt had nog straf geven? Elena ging zitten en ik zag dat ze huiverde. Ze keek me aan.
'Het spijt me echt,' zei ze zacht.
Ik knikte. Dat wist ik en toch kon ik niets anders dan haar straffen voor haar stomme daad.
'Elena, weet je waarom je hier bent?'
Ze knikte.
'Ik was in de Slytherin common room en ik heb mensen bespied, wat schending van privacy is.'
Ik knikte streng.
'Ik hoop dat je weet dat als je het me gevraagd had, dat ik je dan heus toeliet om een kijkje te nemen in de common room van Slytherin.'
Ze sloeg haar ogen neer, maar knikte. Ik pakte een rol perkament en een veer met inkt. Ik schreef erboven wat ze moest schrijven: "ik zal nooit meer zonder toestemming de common roon van Slytherin betreden."
Ik gaf het perkament, de veer en de inkt aan haar.
'Laten we beginnen met vijftig keer.'
Ze knikte verdrietig, maar ging aan de slag. Ik zuchtte. Het deed me pijn in het hart om haar zo verdrietig te zien, haar zo te zien lijden. Ik wende mijn blik van haar af en ging verder met het nakijken van de toetsen. Toen ik bij haar toets aankwam schudde ik glimlachend mijn hoofd. Nul fout, zoals altijd.
'Elena,' zei ik, terwijl ik het proefwerkpapier voor haar hield.
Ze keek op en een klein glimlachje ontsnapte uit haar mond.
'Goed gedaan.'
Ze knikte en ging weer verder met haar regels terwijl ik verder nakeek. Tot mijn verbazing zag ik dat Hermione veel fout had voor haar doen. Ik wist dat Elena en Hermione ruzie hadden, maar dan had dat op Hermione veel meer invloed dan op Elena.
'Liefje,' zei ik.
Ik kon het niet meer aanzien. Ze deed zo haar best om haar tranen in te houden en het deed me ontzettend veel pijn dat ze zich zo verdietig voelde. Elena keek op en legde haar pen neer.
'Kom,' zei ik zacht.
Ze liep naar me toe en ik nam haar op schoot. Hoe groot ze ook was, het interesseerde me niet. Ze bleef mijn kleine meisje. Tranen verschenen bij haar en ze legde haar hoofd tegen mijn schouderblad, terwijl ze met haar hand mijn arm vastpakte. Ik pakte Elena stevig vast en gaf haar een kusje op haar hoofd.
'Het spijt mij ook,' zei ik liefdevol en ik streelde haar haren.
Een tijdje bleven we zo zitten, Elena diep in tranen en ik die dat toeliet.
'Ik wil nooit meer ruzie met u hebben, professor,' zei ze lief. 'Het voelt alsof ik ruzie heb met mijn eigen vader.'
Ik slikte, maar ik wilde niet toegeven dat er bij mij ook tranen verschenen waren. Elena stelde zich zo kwetsbaar op door te zeggen wat ze voelde. Ik had dat nog nooit meegemaakt bij een meisje dat moest nablijven. Nu was Elena wel een uitzondering, want zij was mijn meisje. Ze moest eens weten dat ik nog van haar zou houden als ze de school af zou breken.
'Ik wil ook geen ruzie meer,' fluisterde ik.
Elena glimlachte. Ik liet haar opstaan en nam het meisje mee naar de bank, waar ik haar dicht tegen me aan zag nestelen. Ze richtte haar hoofd naar mij toe en keek me aan.
'Professor, dat strafwerk ... moet dat echt?'
Ik dacht na. Eigenlijk vond ik van wel. In ieder geval de excuses want ze had echt een overtreding begaan.
'We spreken iets af,' zei ik. 'Als jij zorgt dat er deze week niets gebeurt wat betreft de regels overtreden, dan is het enige dat je nog moet doen, je excuses aanbieden aan de Slytherins. Ik vind het heel belangrijk dat je dat doet en omdat ik wil dat je niet snel vergeet wat voor consequenties er zijn voor jouw gedrag, wil ik dat je dit doet voor de hele school.'
Elena beet op haar lip, maar knikte.
'Ik doet dit niet om je te pesten, liefje,' zei ik en ik aaide met mijn vinger over haar wang. 'Ik doe dit om je iets te leren en omdat ik zielsveel van je houd.'
Elena gaf me twijfelend een kus. Ik glimlachte en deed hetzelfde.
'Adopteert u me als vader dood is?' vroeg ze.
Ik knikte plechtig.
'Ik doe niets liever.'
Ze glimlachte. Ik zag dat ze moe werd en ik keek even op de pendule in de hoek van de kamer. Half tien.
'Je mag gaan als je wilt,' zei ik. 'Hoeveel heb je geschreven?'
'Twintig,' antwoordde ze.
Ik knikte. Goed genoeg voor de tijd die ik haar gegeven had.
Elena stond op, gaf me een laatste kus en verliet het kantoor. Ik keek haar na en ging aan mijn bureau zitten. Ik deed een la open en pakte een fotolijstje met een tweejarige Elena eruit. Ze was toen al zo mooi. Wat hield ik veel van haar. Niemand, echt niemand, zou weten hoe erg het is om een kind vier jaar lang op te voeden en dan plotseling af moest staan. Het was verschrikkelijk zeker wanneer het meisje nooit meer door mij bezocht mocht worden. Het voelde alsof ik haar voorgoed kwijt was, maar toen ze hier op school kwam, had ik weer hoop. Hoop om de vader te zijn die Elena zolang gemist had in haar leven.