We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 141

‘Elena?’
Ik dacht dat ik droomde. Iemand zei mijn naam. Was ik toch in slaap gevallen?
‘Elena,’ werd er herhaald.
Ik herkende de stem. Natuurlijk herkende ik de stem. Zijn zachte, lage stem, waar ik voor gevallen was. Waar ik verliefd op was geworden. Hij knielde naast me en maakte de touwen los. Ik bewoog mijn armen, maar het deed me pijn. Het was haast ondragelijk. De tape werd voorzichtig van mijn mond afgehaald. De tranen gleden over mijn wangen. Hij was er. Xavier. Zachtjes streelde hij met zijn vingers over mijn lippen. Ik huiverde. Hij raakte me aan. Hij. Hij tilde me op. Nam me mee. Weg uit het bos. Weg uit deze verschrikking.
Ik huilde onderweg. Ik voelde me kwetsbaar en zwak, maar momenteel was dat het waard. Xavier had me vast. Dat was het enige dat telde. Hij nam me mee naar de ziekenzaal. Ik was te uitgeput om me er zorgen over te maken, maar het vechten was afgelopen. Hogwarts leek deels te zijn opgeknapt. Hoe lang had ik daar gezeten?
In de ziekenzaal was het rustig. Ik had verwacht dat het veel drukker zou zijn geweest, maar blijkbaar was iedereen genezen of overgeplaatst naar andere ziekenhuizen.
‘Ze is flink onderkoeld en ondervoed. Help haar!’ zei Xavier wanhopig. ‘Ze moet beter worden – alsjeblieft!’
Pomfrey ging met me aan de slag, maar ik maakte het niet meer mee. Ik lag in een bed en het eerste dat mijn lichaam dacht, was slapen. Ik moest slapen.
Ik werd wakker van een kriebelig gevoel. Het was Xavier, die mijn haren streelde.
‘Elena,’ fluisterde hij.
Zijn stemgeluid verdoofde mij. Ik was zo blij, zo verliefd. Ik keek hem aan. Grijze ogen stonden bezorgd naar me te staren. Hij had zich niet gedoucht sinds dat ik hem voor de laatste keer gezien had.
‘Je ziet er niet uit,’ grinnikte ik.
‘Jij ook niet,’ fluisterde hij. ‘Maar je bent nog steeds mooi. Altijd.’
Ik glimlachte.
‘Het spijt me, Xavier. Het spijt me echt heel erg.’
Xavier sloot zijn ogen voor een aantal seconden.
‘Oké,’ fluisterde hij.
Ik bedacht me plotseling dat we in oorlog waren. Dat Hogwarts bezet geweest was en dat Lupin en Tonks dood waren. Dat Snape misschien niet eens meer leefde en dat Harry dood was.
‘Vertel me over de oorlog.’
Xavier slaakte een zucht.
‘Wil je het weten? Is dat niet te veel voor je?’
Ik schudde mijn hoofd. Ik moest het weten.
‘Harry heeft gewonnen. Wij hebben gewonnen. Neville heeft de slang vermoord en blijkbaar – ‘
‘Harry?’ vroeg ik verbijsterd. ‘Harry is vermoord. Ik heb het gezien.’
‘Hij speelde.’
Opgelucht keek ik naar Xavier. Harry was niet dood. Het was waarschijnlijk op dezelfde manier gegaan als met mij.
‘Dus, papa is dood?’
Xavier knikte.
‘Hoe – vind je dat erg?’
Ik haalde mijn schouders op. Hij had mij in huis genomen en opgevoed tot een zekere hoogte, maar zonder liefde. Hij had nooit iets om mij gegeven, dus kon ik ook niets om hem geven.
‘Ik mis hem niet, maar eerder het principe van een vader.’
‘En Snape dan?’
‘Leeft hij nog?’
Xavier knikte.
‘Ik weet het niet,’ fluisterde ik. ‘Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij er voor me was, maar blijkbaar was dat gevoel niet echt. Vlak voordat hij dacht dat hij ging sterven zei hij dat hij me écht niet in huis zou nemen.’
Xavier pakte mijn hand vast en streelde zachtjes met zijn vingers over mijn handpalm.
‘Dat is vreselijk, liefje.’
Een traan gleed over mijn wangen. Het was vreselijk.