We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 111

Mijn ogen openden zich langzaam. Een frisse wind kwam me tegemoet. Ik slikte en keek om me heen. Waar was ik? Ik zag niets. Het was volkomen zwart. Ik probeerde op te staan; dat lukte niet.
'Help!' riep ik bevreesd en wanhopig.
Geen gehoor. Was dit...de hel? Mijn ledematen kon ik niet verroeren. Een traan gleed langs mijn wang. Als dit sterven was, had ik nooit dood gewild. Ik sloot mijn ogen. Ik wilde weg hier.

'Elena,' zei iemand zacht.
Ik opende mijn ogen en keek recht in de groene ogen van een vrouw. Ze was nog niet zo oud, maar zag eruit alsof ze al flink geleden had. De pijn in haar ogen... haar gespannen houding. Ze kwam naast me op de koude grond zitten en streelde mijn haren met haar zachte hand.
'Mama?' fluisterde ik, vol ongeloof.
Ze knikte.
'Mama!' snikte ik.
Ik kon me weer bewegen. Ik viel haar in de armen. Ze veegde mijn tranen weg. Ik huiverde. Haar aanraking. Haar liefdevolle gezicht. Ze leek op me.
'Waar zijn we?' piepte ik. 'Ben ik dood? Zijn we in de hel?'
Want ondanks dat ik mezelf weer kon bewegen, was de omgeving zwart. Enkel mama gaf licht.
'We zijn niet in de hel. Je bent zelfs niet dood.'
'Maar - maar wat doe ik hier dan? Wat doe jij hier?'
'Ik kom je vertellen dat je terug moet. Je kunt je familie en vrienden niet achterlaten. Je moet door.'
'Maar Snape heeft me vermoord.'
Mama schudde haar hoofd en gaf me liefdevol een kus op mijn kruin. Ze sloeg haar beschermende armen om mijn tengere lijfje.
'Severus Snape heeft jouw vaders ziel verwijderd uit jouw lichaam. Jij hebt het overleefd.'
'Maar Dumbledore zei - '
Ze schudde haar hoofd.
'Dumbledore had ongelijk. Jouw vaders bloed stroomt door jouw aderen en dat zal blijven. Maar zijn ziel in jouw lichaam, die is weg.'
Ik begreep het niet helemaal, maar ik wilde mama niet nog meer moeilijke vragen stellen.
'Je moet terug,' glimlachte mama.
'En jij dan?'
'Ik niet. Ik ben dood. Ik heb hier mijn rust gevonden.'
Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde mama niet kwijtraken. Ik had haar net gevonden. Ze pakte mijn hand vast.
'We komen elkaar nog wel eens tegen,' glimlachte ze. 'Ik ben trots op je. Je bent geweldig. Ik zal over je waken, lieverd.'
'Oké, mama,' fluisterde ik. 'Breng me maar terug. Ik ga papa verslaan.'
'Dat weet ik.'
Ze gaf me een laatste zoen en verliet me.

Ik schrok wakker in de kamer van Snape. Ik keek onopvallend om me heen. Iedereen was verdrietig. Snape moest zijn verdriet alleen verwerken. Niemand durfde hem te troosten. Niet na wat hij gedaan had met Dumbledore. McGonagall stond met Sirius en Lupin te praten. Zachtjes, in vrede. Harry, Ron en Hermione zeiden niets. Hermione huilde, maar Harry en Ron konden enkel nors voor zich uitstaren.
'Help,' piepte ik.
Geschrokken keek iedereen om naar me. Niemand kon het bevatten dat ik leefde. Ik zelf ook niet, als dat een pluspunt was.
'Elena?!' riep Snape. 'Hoe - ?!'
De tranen gleden over mijn wangen.
'Ik heb mama gezien,' glimlachte ik door mijn tranen heen. 'Mijn eigen mama. Ze stuurde me terug naar deze wereld.'
'Ik begrijp het niet,' zei Harry. 'Snape heeft jou vermoord! Hij - '
'Nee,' zei ik zacht. 'Hij heeft papa uit mijn lijf gehaald. Hij heeft het stukje ziel in mij vermoord.'
Ik probeerde langzaam op te staan, maar voelde me ontzettend zwak. Snape hielp me overeind en legde me neer op de bank.
'Ik voel me zo zwak.'
Lupin en Sirius gaven me wat te drinken. Ik keek naar Harry. Nu ik levend was, leek het vreemdgaan met Draco er opeens weer te toe doen. Ik slaakte een zucht.
'Harry, we gaan het er nog over hebben,' zei ik.
Harry schudde zijn hoofd.
'Wij gaan verder met de Horcruxes. Het zal een stuk sneller gaan nu ik niet aan jou hoef te denken. Ik dacht dat jij mij ook miste, maar nu ik weet dat het niet zo is, kan ik je vergeten.'
'Doe nou niet zo,' snauwde ik.
Maar Harry hield voor de eerste keer echt voet bij stuk en verliet de kamer, samen met Hermione en Ron, die opeens ook niets meer van me wilden weten.
Snape, Lupin, Sirius en McGonagall keken me verbaasd aan. Ze begrepen er niets van maar ik wilde er niet over praten. Niet nu. Ik pakte mijn toverstok en probeerde Snape te vervloeken, maar dat lukte niet. Daar was ik al bang voor.
'Papa uit mijn lichaam betekent dat ik niet meer over zijn kwaliteiten beschik,' zei ik. 'Ik kan mezelf niet eens meer verdedigen!'
Ik stond op. Ik wilde even alleen zijn. Mijn leven zou opeens veel anders worden nu ik amper krachten meer had. Nu kon papa me martelen en dat zou me al fataal worden. Ik kon de opdracht van hem niet eens meer vervullen. The Killing Curse zou niet krachtig genoeg zijn om daadwerkelijk iemand te vermoorden. Dat was tenminste één voordeel.