We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Nine

Zoals ik eigenlijk al verwacht had, nam mijn vader in het weekend contact met mij door een uil te sturen en mij te vragen of ik onmiddellijk wilde komen. Ik wist niet waarom, want over Dumbledore kon ik ze ook gewoon schrijven en ik had stiekem gedacht dat Snape het mislukte strafwerk niet op zou sturen, maar ik kon me natuurlijk altijd vergissen. Ik zou het gewoon laf vinden, maar Snape was natuurlijk ook laf. Ik nam afscheid van Hermione, die ik net had verteld over Dumbledore. Ik had nog niet eerder de kans ertoe gekregen om dat Ron en Harry steeds in haar buurt waren en om nu aan Harry te vertellen dat ik Dumbledore bijna had vermoord... ik dacht niet dat dat nou een slim plan was.
Hermione was geschokt dat ik naar mijn vader moest, maar ik had het verwacht. Hogwarts was super, maar er zat altijd een addertje onder het gras. Zeker in mijn familie.
Ik moest van Dumbledore naar Snape's kantoor gaan en daar de haard gebruiken. Ik wist niet waarom het nou precies bij Snape moest; die man had me al meer dan genoeg ellende bezorgd. Maar goed, het moest van Dumbledore. Met een enorme tegenzin liep ik naar het kantoor van Snape. Ik klopte aan en liep naar binnen.
'Juffrouw Riddle. Kom binnen.'
Ik knikte en keek Snape niet aan.
'U moet naar uw vader, heb ik gehoord? Wat heb je uitgespookt?'
'Ik dacht dat u - dat u dat strafwerk had opgestuurd, professor,' stamelde ik terwijl ik een beetje loog.
'Dat was ik vergeten te doen. Ik kan het alsnog wel doen?'
'Nee, doe maar niet!' zei ik vlug.
Snape grijnsde gemeen maar zei niet dat hij het ging doen. Ik was overtuigd.
'Je pakt wat brandstof en gaat in de haard staan. Dan spreek je de woonplaats van je vader uit en dan stap je uit de goede haard uit. Ja? Zelfs iemand met jouw IQ zou dit moeten kunnen.'
Ik was gekwetst maar deed wat Snape me vroeg. Het haardrooster had ik vaker gebruikt, maar het was een van mijn minst favoriete vervoersmiddel.
Ik kwam aan bij Malfoy Manor in de hal met de open haard. Ik zuchtte toen ik het zag. Dit huis had mij zoveel akelige herinneringen gebracht. Als ik de kans had, zou ik hier nooit meer terugkomen.
Met lood in mijn schoenen liep ik naar de grote keuken waar vader met Lucius de lunch aan het nuttigen was. Ik boog voor hen beiden en wachtte op het teken om te gaan zitten. Dit kwam echter niet.
'Elena,' zei vader ernstig.
'Is er iets, my lord?' vroeg ik.
Ik keek even naar Lucius. Bozer dan dit had ik hem nog niet zo vaak gezien.
'Jij hebt gevochten met Draco. Is dat correct?'
Tegenspraak had geen zin. Ik knikte.
'Waarom?' vroeg vader.
Ik wilde Draco niet verraden en zelfs als ik de waarheid zou vertellen, werd het niet geloofd. Ik kon beter liegen.
'Omdat we ruzie hadden,' zei ik. 'Ik begon. Ik had het niet moeten doen.'
Lucius keek me verbaasd aan.
'Je weet hopelijk toch dat er niet wordt gevochten met elkaar en zeker niet met jouw halfbroertje. Ik zou bijna willen vragen hoe je dat in godsnaam überhaupt durft,' zei vader streng. 'Ik wil dat je nu naar jouw kamer gaat. Lucius gaat je daar ondervragen over Dumbledore. Ik hoop dat je die opdracht wel goed gedaan hebt, anders zul jij voor een lange tijd geen daglicht meer zien.'
'Ja, my lord. Ik begrijp het, my lord,' zei ik zacht en ik stond op. Ik boog voor mijn vader en liep met Lucius naar mijn kamer. Ik ging op mijn bed zitten en toen Lucius de deur dicht had gedaan, kwam hij naast me zitten.
'Ik heb een ander verhaal gehoord van het gevecht,' begon hij. 'Het was Draco die begon en jij schijnt niet een keer te hebben teruggevochten. Waarom loog je tegen the Dark Lord?'
'Ik word toch niet geloofd. Ik kan beter de waarheid verzinnen dan een leugen als waarheid beschouwen. Daarbij, ik verraad Draco niet. Hij is familie, meneer.
'Helaas weet the Dark Lord ook het echte verhaal. Ik hoop voor je dat dit gunstig voor je uitpakt.'
'Het zal wel,' zei ik. 'Het kan me allemaal niets meer schelen hoe vaak ik nog word gemarteld en opgesloten. Ik probeer altijd het goede te doen maar u ziet het... van wie hadden jullie de informatie van het gevecht?'
'Severus,' zei Lucius.
Ik knikte. Het viel me mee van hem dat hij niet had gezegd dat ik het was. Ik had anders verwacht.
'Hoe zit het met Dumbledore?'
'Hij is iets van plan. Ik hoorde hem praten met McGonagall over een of andere geheime vergadering waar enkel maar een select groepje bij zat. Het lijkt erop dat Dumbledore zijn leraren opleidt tot vechters.'
'Probeer die vergadering af te luisteren, wil je?'
Ik knikte.
'Hoe is het op Hogwarts? Te simpel zeker?'
Ik knikte en wilde vertellen over het duel met Dumbledore, maar dan zou ik misschien mijn positie verraden.
'Ik vind het allemaal veel te makkelijk. Ik doe niets; ik maak alleen mijn huiswerk.'
'Maar vind je het wel leuk? Afgezien dan van de lessen?'
'Ik vind het geweldig,' gaf ik toe. 'Misschien omdat ik hier nooit zo'n leuke tijd gehad heb en dat Hogwarts echt het tegenovergestelde is. Het is zo'n groot verschil.'
'Ja, natuurlijk. Ik begrijp het volkomen.'
'Meneer, waarom doet u nu zo aardig tegen mij? Ik bedoel, de afgelopen jaren heeft u me behandeld als oud vuil en nu voeren we een persoonlijk gesprek.'
'Als jij Draco had verraden, werd hij zwaar gestraft door the Dark Lord. Ik had niet verwacht dat jij dit zou doen, maar ik ben er ontzettend blij mee.'
'Ik zal hem nooit verraden, meneer. Zijn leven is geweldig en ik ga dat niet voor hem verpesten. Mijn leven is al verpest, dus dat maakt niets uit.'
Lucius knikte ernstig.
Vader kwam binnen.
'Elena, meekomen.'
Ik knikte en liep achter hem aan naar de martelkelder.
'Zo, je hebt gelogen tegen mij. Hoe durf je?'
Ik zei niets.
'Geef antwoord als ik iets vraag! Respect, Elena!'
'Ik wilde Draco niet verraden, my lord. En ik dacht eigenlijk dat u me toch niet zou geloven. Ik wist niet dat u de waarheid wist.'
'Goed dan. Maar dit maakt de overtreding niet minder erg. Ga voor me staan. Crucio!'
Weet je, het deed me weinig meer. Ik was het al zo gewend. Ik voelde de vreselijke pijn, maar ik wist dat het ooit zou stoppen. Ik wist dat vader me niet tot krankzinnig zou martelen, dat hoopte ik in ieder geval.
Ik voelde mijn spieren zichzelf uitrekken tot het uiterste, ik spetterde in het rond, overal tegenaan. Ik bloedde. Ik schreeuwde. Hij ging langer door dan ik had verwacht. Ik denk een half uur, als het niet meer was. Toen vader de spreuk stopte, hijgde ik het uit.
'En, hoe voelde dat, meisje? Pijnlijk, of niet?'
Ik knikte.
'Als ik jou hier nog één keer zie voor een overtreding die jij gemaakt hebt op school, zal jij zo'n marteling krijgen maar dan wel twee keer zo lang. Is dat goed begrepen?'
'Ja, my lord.'
'Dan mag je nu weer naar Hogwarts en waag het niet om Severus te vragen naar een pijnverzachtend middeltje. Lijd nog maar even.'
'Snape haat me,' zei ik zacht. 'Denkt u echt dat hij mij een pijnverzachtend middeltje gaat geven?'
Ik lachte schamper om het idee. Vader gaf me een trap.
'Wegwezen!'
Snel liep ik naar de haard en sprak Hogwarts in. Ik belandde uitgeput voor de haard van Snape. Ik had de kracht niet meer om op te staan, dus ik kroop naar de uitgang van het kantoor. Ik had geen zin in gelach van Snape, maar ik kon al raden dat hij dat toch zou doen. Hij liep naar me toe.
'Opstaan,' zei hij.
Met alle kracht die ik had, stond ik op.
'Wat is dit voor spelletje, dame? Waarom kruip jij?'
'Ik - ik ben gemarteld door the Dark Lord, professor,' zei ik zacht.
'Ik wist niet dat jij al na zo'n korte marteling al zo zwak bent,' zei Snape uitdagend.
'Het was een van de zwaarste martelingen die the Dark Lord me ooit heeft gegeven, professor. Mag ik alstublieft gaan?'
Snape knikte kortaf.
'Bedankt nog, dat u de waarheid verteld heeft van the Dark Lord, in plaats van dat u gezegd heeft dat ik degene was die vocht.'
Snape zei niets en ik liep weg.