We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Twenty-three

Het was avond en ik was erg blij dat ik nu wel echt een vrije avond had. Harry en ik zaten naast elkaar op de bank in de common room spelletjes te spelen, totdat er plotseling een uil door een openstaand raampje vloog.
'Jouw uil?' vroeg Harry.
'Nee, die van Lucius,' zei ik en mijn gezicht stond verdrietig. Er volgde een traan terwijl ik het briefje losmaakte. 'Harry, als hierin staat wat ik denk dat erin staat...-'
'Dat denk ik niet,' zei Harry en hij drukte mij tegen zich aan.
Met trillende handen maakte ik het briefje open.

"Elena,

Ik zou graag met je willen praten. Heb je tijd om vanavond naar Severus' kantoor te komen waar we even kunnen praten? De reden dat ik dit niet thuis met je bespreek, is omdat ik niet wil dat iemand anders het hoort. Schrijf een uil terug met jouw antwoord. Ik verwacht je om acht uur.

Groet,
Lucius."

Ik keek Harry aan.
'Het spijt me, maar mag ik gaan?'
'Natuurlijk,' zei Harry. 'Ik wist waar ik aan begon toen ik verkering met jou nam.'
Ik glimlachte en stuurde Lucius terug dat ik er zou zijn om acht uur.
Waar zou hij over willen praten? Nog bozer worden? Maar dan zou hij dat vertellen waar mijn vader bij was zodat hij me lekker kon martelen ondertussen. Misschien dat Draco hem toch verteld had dat hij het allemaal gedaan had. Zo ja, dan zou ik het hem meteen vergeven want dat zou ik erg moedig vinden.

Acht uur. Ik nam afscheid van mijn dierbare vrienden en liep naar Snape's kantoor. Ik hoopte eigenlijk dat Snape erbij zou zitten om mij te steunen, maar dan zou hij zijn positie misschien verraden en dat was ook niet de bedoeling. Met een gemengd gevoel klopte ik op de deur en liep naar binnen.
Lucius zat voor Snape's bureau met Snape te praten, maar Snape stond op toen ik binnenkwam. Ik boog voor Lucius en wachtte tot ik mocht gaan zitten. Snape keek me aan en glimlachte.
'Ga maar zitten, Elena,' zei Lucius.
'Ja, meneer,' antwoordde ik en ik ging op de stoel naast hem zitten.
Snape verliet het kantoor.
'Draco heeft me het een en ander verteld,' zei Lucius. 'Ik hoor de laatste tijd dingen van jou die ik niet gewend ben en ik wilde er zeker van zijn dat ik je niet ten onrechte zal laten straffen door the Dark Lord.'
'Wat zal u dat uitmaken?' zei ik een beetje boos. 'Als vader me dood martelt zal u blij zijn. Dat heeft u mij zelf verteld.'
'Dat spijt me.'
'Waarom?'
'Omdat ik heel goed besef dat als jij het niet was, het Draco was,' was Lucius antwoord. 'Wat is waar wat Draco me verteld heeft?'
'Wat heeft Draco u verteld, meneer?' vroeg ik.
'Nadat jij terug was op Hogwarts, heb jij Draco bedreigd en daarna kregen jullie ruzie. Jullie hebben gevochten en jij hebt Draco uiteindelijk verslagen. Daarna zijn er weer verschillende bedreigingen geweest van jouw kant en Draco heeft gezegd dat jij niet zo blij zou zijn als hij alles wat jij uitspookte tegen mij zou vertellen. Is dit allemaal correct?'
'Ja, meneer,' zei ik.
Ik kon moeilijk liegen want dit was allemaal waar.
'Dan ben ik bang dat ik jouw vader toch moet inlichten.'
'Alstublieft, meneer! Mag ik het uitleggen?'
'Valt hier nog wat aan uit te leggen dan?' vroeg Lucius streng. 'Jij hebt mijn zoon aangevallen en bedreigd.'
'Ik ontken het niet, want het is waar. Ik heb veel dingen gedaan die niet hadden moeten gebeuren en daar heb ik spijt van, maar Draco heeft de helft van het verhaal niet verteld. Enkel de stukken waarin ik in slecht daglicht kom en waar hij goed vanaf komt.'
'Vertel me de waarheid, Elena. Je zet jouw leven op het spel.'
'Ik wil Draco niet verraden,' zei ik fluisterend. 'Ik weet ook wel dat ik hem niet eeuwig kan beschermen, maar ik zal het mezelf nooit vergeven als hij gestraft wordt in plaats van ik.'
'Ik zal Draco niet verraden aan the Dark Lord als jij mij nu gewoon vertelt wat er is gebeurd,' zei Lucius en zijn geduld raakte een beetje op.
'Oké,' verzuchtte ik. 'Draco was overstuur. Hij moest van u een opdracht ontvangen van the Dark Lord, maar hij heeft deze niet gekregen omdat hij te zwak was. Toen ik vroeg wat er was, vertelde hij dat hij helemaal geen opdracht wil en dat ik hem bijles moest geven, maar dat wilde hij ook niet. Hij zei dat het beter was als ik er niet geweest was en verwondde me door Expelliarmus te gebruiken. Ik was bewusteloos en moest naar de ziekenzaal. Dit was zijn verhaal van dat ik Crucio gebruikt had tegen hem en waar ik zo zwaar voor gemarteld was. Ik was erg boos op hem nadat ik terugkwam van de marteling die ik van mijn vader kreeg en ik bedreigde hem inderdaad. We hebben gevochten en ik heb Draco verslagen. Ik was zo boos op hem dat hij mij dit aandeed terwijl ik hem dit nooit zelf zou aandoen, meneer. Het spijt me.'
'Dit is inderdaad iets heel anders dan wat ik gehoord heb. Draco liegt dus voortdurend. Waarom?'
'Omdat hij wil dat ik niet leef. Hij wil jullie niet teleurstellen maar hij ziet ook wel dat ik een stuk nuttiger ben dan hij is.'
Lucius keek me aan.
'Dus al die straffen die jij van ons gekregen hebt, zijn onterecht geweest?'
'Nou, die eerste marteling, toen jullie wisten dat ik gelogen had, kunt u misschien als terecht zien, meneer. Dat was een ongelukkige situatie.'
Lucius knikte.
'Ik ben blij dat je me dit verteld hebt. Ik zal het er eens met Draco over hebben, maar ik zal the Dark Lord niet inlichten.'
'Bent u nog boos op me, meneer?'
'Ik ben nog steeds van mening dat jij niet hoort te vechten op school.'
'Draco begon,' zei ik zacht. 'Ik weet dat dat een slecht excuus is, maar het is niet helemaal mijn schuld. Ik heb daar ook mijn berispingen voor gehad, meneer. Het spijt me en ik zal het nooit meer doen. Echt niet.'
Lucius zuchtte.
'Goed dan. Ik zal niets zeggen tegen the Dark Lord over het gevecht, maar besef wel dat ik je niet nog eens in bescherming neem. Tussen jou en mij vind ik het ook erg vervelend dat jij in ons midden bent. Dat was vroeger wel anders.'
Ik keek hem verbijsterd aan.
'Wat bedoelt u?'
'Niets, laat maar,' zei Lucius en voordat ik het wist, verdween hij uit Snape's kantoor.
Ik bleef alleen achter en dacht na. Wat was er gebeurd waar ik niets vanaf wist?