We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Seventy-four

Harry en ik waren van de wereld geweest. Een zacht kreuntje verliet mijn mond toen ik wat uitgerust was van de explosie. Het water was nog altijd lekker warm en werd waarschijnlijk door middel van toverkracht op temperatuur gehouden.
'Ik hou van je,' fluisterde ik.
Harry had me in zijn armen geklemd op de verhoging en gaf me teder zoentjes in mijn nek.
'Ik ook van jou,' glimlachte Harry. 'Kom liefje, we moeten gaan.'
Hij tilde me op en begon me af te drogen met een zachte handdoek die op het rekje verschenen was.
'Ik vind je mooi,' fluisterde Harry in mijn oor.
Ik kon het niet laten, maar ik accepteerde dit compliment. Ik vond het heerlijk dat hij dit zei en gaf hem een klein kusje.
'Dankje.'
Harry kleedde me heel lief en voorzichtig om. Hij wilde me geen pijn doen en dat vond ik heel lief.
'We gaan eten,' zei hij toen we beiden omgekleed waren en ons gefatsoeneerd hadden.
'Ja,' zei ik en ik pakte zijn hand vast. 'Ik moet sowieso straks naar Dumbledore.'
'Waarom?' vroeg Harry nieuwsgierig.
'Afspraak maken voor wat extra lessen,' loog ik. 'Dumbledore vindt dat, als ik me verveel, ik teveel regels overtreed.'
Ik beet grijnsend op mijn lip.
Harry lachte.
'En daarom ben je dus mijn vriendinnetje.'
Ik trok hem mee naar the Great Hall. Het was niet meer zo druk want de meeste mensen waren ondertussen al klaar. Ik vond dat eigenlijk wel fijn. Zo keek niemand naar me en kon ik ongestoord eten. Gulzig schepte ik friet met kip op. Lekker ongezond, maar dat mocht ook wel eens. Ik tuurde naar de de tafel van Slytherin en zag Draco met Pansy zitten. Ze keken me hatelijk aan, maar ik was eigenlijk niet anders gewend. In de zomervakantie van dit jaar was Pansy in Malfoy Manor komen logeren. Pansy was nog altijd verliefd op Draco, maar Draco totaal niet op haar. Hij zag haar als een vriendin en niet als "het vriendinnetje". Ik begreep eigenlijk beide opties niet, maar ik moest er maar aan geloven. Draco en Pansy samen was nog erger dan ik had verwacht. Constant waren ze me aan het treiteren en zelfs als Draco er niet was, klopte Pansy aan op mijn slaapkamerdeur en ging ze me een heel vervelend verhaal vertellen over wat iedereen van me vond en over me dacht. Mij interesseerde dat eigenlijk niet meer. De afgelopen jaren was ik niet geliefder geworden op Hogwarts. Zeker niet na vorig jaar, toen het gevecht was bij the Ministry en ik meevocht met de Death Eaters. Zelfs Harry had het me kwalijk genomen, maar ik begreep het heel goed. Ik had het begrepen als hij me voor altijd zou laten gaan, maar dat had hij niet gedaan. Ik had van Dumbledore toestemming gekregen om Harry de reden te vertellen en toen accepteerde hij het wel. Ik moest doen alsof ik slecht was. Alleen dan zou papa me volledig vertrouwen en kon ik, samen met Snape, de geheime spion zijn.
'Ik moet gaan,' mompelde ik.
Harry knikte en gaf me een zoen.
'Kun je tegen Hermione zeggen dat ik bij Dumbledore ben en dat ik zo snel mogelijk kom om even lekker te kletsen? Dat is ook al zolang geleden.'
Harry knikte en ik liep naar Dumbledore's kantoor. Ik klopte op de deur en liep naar binnen.
'Hallo Elena,' zei Dumbledore glimlachend. 'Ga zitten, meisje.'
'Dank u, professor.'
'Ik zal eerst beginnen met wat minder leuks. Ik heb van Severus vernomen dat je vrijdag moet nablijven. Kun je mij vertellen hoe vaak jij dit jaar al hebt moeten nablijven? We zijn pas anderhalve maand op school.
Ik beet op mijn lip.
'Ik denk al zo'n acht keer, professor.'
'Alleen bij Severus of ook bij andere leraren?'
'Ook bij professor McGonagall, professor.'
Dumbledore knikte streng.
'Ik heb afgesproken dat je naar mij gestuurd wordt als je nog eens moet nablijven. Ik zal jou dan eens goed gaan leren wat er gebeurt als je je niet aan de regels houdt.'
Ik slikte en keek naar mijn knieën.
'Het spijt me heel erg.'
'Dat zie ik, meisje. We gaan er ook vanuit dat het niet meer gebeurt.'
Ik knikte zachtjes.
'En nu gaan we verder met belangrijkere dingen. Hoe voel jij je?'
'Naar omstandigheden eigenlijk wel goed. Harry en ik zijn heel close en we genieten van elk moment dat we samen zijn.'
Dumbledore glimlachte.
'Dat vind ik fijn om te horen. Toen je hier weer op school kwam, was je er heel slecht aan toe. Ik was bang dat je het niet zou halen.'
'Ik heb zoveel vreselijke dingen meegemaakt, professor. De vorige vakantie ook al, maar deze overtrof alles. Ik kon niet doen alsof er niets gebeurd was.'
'Nee, natuurlijk niet,' zei Dumbledore zacht. 'Daarom dat ik zo blij ben dat jij je weer wat beter voelt.'
Ik knikte en beet op mijn lip.
'En de opdracht van je vader? Hoe is het daarmee?'
Ik slaakte een zucht.
'Draco en ik moeten er nog over praten, maar hij wil het alleen doen. Ik mag niet meehelpen.'
Dumbledore knikte.
'Dat begrijp ik wel. Draco krijgt een opdracht en hij wil zichzelf bewijzen. Denk je dat hij dit kan?'
'Nee, professor. Ik zal hem toch helpen, anders komt het niet goed.'
'Je moet onthouden wat we afgesproken hebben. Het is echt heel belangrijk dat Severus het doet uiteindelijk en niet jullie. Alleen dan - '
' - vertrouwt hij hem helemaal,' maakte ik zijn zo vaak opgedreunde zin af. 'Gaat u me nog vertellen waarom het zo belangrijk is, behalve dan om het vertrouwen te winnen?'
'Nu nog niet,' zei Dumbledore. 'Mijn plan is nog te pril om daar met iemand over te praten.'
'Maar professor Snape weet het,' zei ik.
'Hij moet immers weten waarom hij het moet doen, toch? Elena, geniet nog even. Als dit jaar achter de rug is, wacht je nog een vreselijk jaar. Je moet even genieten van deze kleine geluksmomentjes.'
'Hoe dan?' mompelde ik. 'Ik kan alleen maar denken aan de straf die me te wachten staat als ik het straks niet gedaan heb, maar Snape wel. Ik word dan gezien als een lafaard, dat weet ik zeker.'
'Ik denk dat dat dan niet je grootste prioriteit is,' zei Dumbledore zacht. 'Het spijt me zo dat ik je dit allemaal aandoe, meisje. Ik wil zo graag dat jij een fijne toekomst krijgt en helaas kan dat niet anders dan jou in te zetten.'
'Ik doe alles voor u, professor,' zei ik.
'Weet ik,' zei Dumbledore. 'Maar dat maakt mij gevaarlijk.'
Ik knikte.
'Maar ik heb zelf ook hersenen,' mompelde ik. 'Ik zie het ook wel als een plan ondoordacht is.'
'Daarom vraag ik jou,' zei Dumbledore. 'Je mag nu gaan. Kom je me morgenavond helpen met een lastige spreuk?'
Ik knikte en glimlachte.
'Bedankt voor het gesprek.'
Ik stond op, groette Dumbledore en deed de deur dicht.