We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Thirty

Met trillende handen hing ik boven de wasbak. Ik was zo boos. Waarom haatte ze mij zo? Het leek wel alsof ze gewoon een vreselijke hekel aan me had, al sinds het begin, maar dat ze steeds niet wist waarom en dat dit uiteindelijk de kans was om eens goed te vertellen wat voor vreselijk persoon ik eigenlijk was.
Ik veegde de tranen weg die plots verschenen en keek naar mezelf in de spiegel. Ik zag er slecht uit. Dikke wallen verschenen onder mijn ogen en mijn haar zag er onverzorgd uit. Het beetje mascara dat ik op had, was uitgelopen. Ik haalde het weg met een papiertje en zuchtte. Ik besloot de wc te verlaten en liep een tijdje doelloos door het kasteel. Ik had geen idee wat ik moest doen voor een moment, maar besloot toch maar om naar de common room te gaan.
Ik vertelde Hermione en Ron het verhaal, maar zij vonden dat Harry gelijk had en dat ze alleen bezorgd was om de veiligheid van het kasteel. Het was niet mijn schuld, was hun conclusie. Ik wist niet wier schuld het was, maar wat ik wel wist, was dat McGonagall niet zo'n toon tegen me aan mocht slaan.

Het was avond. Ik zat alleen in een hoekje van de common room mijn extra huiswerk af te maken, voor McGonagall nota bene. Het gekke was dat het mij kalmeerde. Ik vond het heerlijk om leergierig bezig te zijn.
Het portret van the Fat Lady sprong open. Ik schrok me rot en draaide me gelijk om. Wat een feest. McGonagall stond er.
'Riddle, meekomen,' zei ze streng.
'Ik ben bezig,' zei ik tegenstribbelend.
'Kan me niets schelen. Hup, meekomen.'
Met een tegenzin van hier tot Tokio liep ik met haar mee. We gingen naar haar kantoortje en ik moest op de stoel gaan zitten waar ik die middag ook gezeten had. Ik keek McGonagall vol afschuw aan. Hoe kon iemand nou zo gemeen zijn?
'U heeft mij diep gekwetst,' zei ik zachtjes toen McGonagall niet begon te praten. 'Ik zal er alles aan doen om iedereen te redden. Echt alles, zelfs als ik daarbij zelf dood ga. Ik begrijp niet hoe u dit kon zeggen.'
'Je hebt gelijk,' zei McGonagall plotseling onverwacht. 'Weet je, Elena, sinds dat Sirius Black ontsnapt is, ben ik als de dood dat hij hier binnenkomt en het hier onveilig maakt. Ik begrijp dat jij je soms verveelt en iets anders wilt doen, maar Hogsmeade is niet veilig op dit moment. Ik vind het ook grote onzin dat Severus je heeft laten gaan. Ook hij zou beter moeten weten. Ik heb het met Albus overlegd en hij zal het er met Severus over hebben.'
'Oh,' zei ik slechts. 'Maar - nee laat maar.'
McGonagall keek me verbaasd aan, maar zei niets.
'Ik voel me echt niet beter dan wie dan ook,' stelde ik McGonagall gerust. 'Ik ben alleen beter, maar dat is ook alleen qua school en techniek. Sociaal loop ik achter. Vaak weet ik niet wat ik moet zeggen op bepaalde momenten en soms komt het er verkeerd uit. Ik baal daar soms ontzettend van, maar ik weet dat zo iedereen zijn zwakke plekken heeft.'
'Dat is zeker waar,' zei McGonagall. 'Het spijt me dat ik je gekwetst heb. Ik was zo boos. Het kwam niet alleen door jou, maar jij was wel de druppel die de emmer deed overlopen. Natuurlijk had ik die dingen niet moeten zeggen. Dat spijt me zeer.'
'Ik dacht dat u altijd mij al haatte. Vanaf het begin al meteen met al dat strafwerk, maar aangezien ik het gewoon af had, kon u niet boos worden. Het leek alsof er nu eindelijk iets was waardoor u daadwerkelijk boos kon worden.'
'Zo laag schat je me toch niet in, hoop ik?' zei McGonagall. 'Denk je dat echt, Elena?'
'Ik wist niet wat het anders was,' zei ik onschuldig. 'Mag ik dan nu gaan? Ik lag zo lekker in de zon. En alstublieft, laat Dumbledore Snape niet te streng aanspreken. Ik wilde het zo graag.'
'Severus is ook verantwoordelijk voor jou, Elena. Hij had het niet moeten toestaan. Ga nu maar.'
Ik stond op en verliet het kantoor. Ik vond het vreselijk dat Snape nu de volle laag over zich heen kreeg terwijl hij letterlijk niets gedaan had. Ik ging weer bij Harry zitten en legde uit wat mijn tweestrijd was. Als ik naar Dumbledore zou gaan om het op te biechten, zat ik zwaar in de problemen maar als ik niet de waarheid vertelde, kreeg Snape de volle laag over zich heen. Ik koos, zoals altijd, natuurlijk niet voor mezelf, ook al had Harry me gezegd dat ik het niet moest doen. Ik liep gespannen naar het kantoor van Dumbledore en wachtte op de waterspuwer die in een roltrap veranderde na het geven van het wachtwoord. Ik klopte uiteindelijk aan op de deur en liep naar binnen.
'Goedenavond, professor,' zei ik.
'Elena,' zei Dumbledore verrast. 'Morgen hadden we toch pas onze afspraak?'
Ik knikte.
'Maar ik moet eigenlijk iets opbiechten.'
Dumbledore opende zijn mond maar zei niets.
'Professor Snape heeft mij geen toestemming gegeven om naar Hogsmeade te gaan,' zei ik. 'Hij wilde me enkel beschermen.'
Dumbledore trok zijn wenkbrauw omhoog, maar leek verder niet al te verbaasd.
'Ik had het al gedacht,' zei Dumbledore. 'Severus zou nooit toestemming geven als hij weet dat het gevaarlijk is. Zeker niet bij jou. Als hij zo op jou gesteld is dat hij zijn baan erdoor kan verliezen, dan vindt hij je wel heel aardig.'
Ik knikte en vond het een beetje vreemd dat Dumbledore niet boos was. Zo klonk hij in ieder geval niet.
'Bent u niet boos op me?' vroeg ik.
'Natuurlijk wel. Maar ik ben ook trots op je. Je komt hier al je moed verzamelen om nota bene aan mij te vertellen dat je in Hogsmeade was zonder toestemming. Ik kan je zo van school sturen hiervoor. Je toont karakter, Elena, zoals je altijd doet. Ik vind het knap. Je bewijst telkens dat je een ware Gryffindor bent.'
Ik glimlachte.
'Dus...betekent dat dat ik geen straf krijg?' vroeg ik hoopvol.
'Nee, dat betekent het niet,' zei Dumbledore grinnikend. 'Nee, ik denk dat ik nog wel een onaangenaam karwijtje voor je kan vinden. Ga nou maar, want dan kan ik Severus inlichten dat hij het goede gedaan heeft.'
Ik knikte en verliet het kantoor. Geen punten aftrek en Dumbledore had het over een karwijtje. Nou, dat viel me toch alles mee. Ik glimlachte opgelucht.