We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Six

 Na het gesprek met Dumbledore, liep ik naar de common room. Het was bijna etenstijd, maar ik moest Hermione spreken. Dumbledore had gelijk. Ik kon sommige dingen niet alleen voor mezelf houden. Ik liep naar het tafeltje waar Ron, Harry en Hermione zaten huiswerk te maken en tikte op Hermione's schouder.
'Elena, waar was je?' vroeg ze.
'Bij Dumbledore. Ik moet je wat vertellen. Heb je even?'
Hermione knikte verward. We liepen naar de slaapzaal, waar toch niemand was.
'Ik was bij Dumbledore en hij vertelde dat ik niet alles voor mezelf moest houden en dat ik best wat mensen kan vertrouwen.'
Hermione knikte.
'Is er iets dan? Je kunt het me altijd vertellen, natuurlijk.'
'Ik- ik ben de dochter van Voldemort,' zei ik zacht en aarzelend.
'Wat?' zei Hermione. 'Elena, je maakt een grapje!'
Ik schudde mijn hoofd.
'Helaas niet.'
'Maar - maar hoe dan? Wie is jouw moeder? Bellatrix?'
Ik lachte onwillekeurig.
'En bedankt, Hermione. Mijn moeder is Narcissa Malfoy. Bellatrix is mijn tante, helaas.'
'Maar je lijkt helemaal niet op Voldemort. Qua gedrag ook niet.'
'Weet ik,' zei ik. 'Ik ben ook anders.'
'Wat vinden ze daarvan thuis?'
'Ik zeg het ze niet, anders betekent dat mijn dood. Ik word al zwaar gemarteld als ik iemand niet wil vermoorden, laat staan als ik uitspreek wat ik vind. Ik heb een rottijd gehad daar, Hermione.'
'Waarom kwam je nu pas naar Hogwarts?'
'Ik heb een opdracht voorgesteld.'
Ik vertelde haar mijn opdracht, maar ook dat ik een dubbelspel ging spelen.
'Dat is heel erg gevaarlijk,' zei Hermione ernstig. 'Stel -'
'Dat ze erachter komen? Ja, nou en? Als ik was gebleven hadden ze me ook vermoord. Het maakt niets uit, enkel dat ik nu langer kan leven.'
'Je hebt gelijk,' gaf ze toe. 'Wie weten dit dat jij de dochter bent van Voldemort?'
'Niet zoveel mensen,' zei ik. 'Draco, Snape, Dumbledore en misschien nog wat mensen, maar verder niet. Ik zou je willen vragen het nog even niet door te vertellen. Ik doe dat liever zelf. En van dat dubbelspel, dat mag je echt niet doorvertellen. Als dat uitlekt...'
'Ik begrijp het!' zei Hermione vlug. 'Jeetje, dochter van Voldemort. Heftig. Hoe behandelt hij jou?'
'Als oud vuil. Hij weet dat ik veel kan qua toveren, maar hij is niet gek en ziet ook wel dat ik anders ben. Hij denk dat ik op andere ideeën kom als ik word vastgebonden en word gemarteld. Echt niet dus.'
'Wat heftig. Martelingen, dat lijkt me vreselijk.'
'Is het ook,' ze ik zacht. 'Maar nu moet ik gaan eten. Ik moet zo nablijven.'
'Dat ook nog,' zei Hermione.
Ze gaf me een knuffel.
'Ik ben er voor je.'
Ik glimlachte.
'Bedankt.'
Ik liep naar beneden. De tafel was al gedekt, maar er zaten nog niet veel mensen aan de tafel. Het was ook nog vroeg, maar aangezien ik om half zeven moest nablijven, had ik weinig keuze. Ik schepte wat aardappels en wat vlees op en at rustig. Ik dacht diep na over wat ik moest verzinnen als mijn vader vroeg naar Dumbledore's plannen. Ik wist het niet. Ik moest het echt overleggen met hem. Snape kwam voorbij gelopen. Ik keek hem aan en hij keek terug met een doordringende ijzige blik. Waarom kon hij niet aardig tegen mij doen? Ik had hem niets misdaan.
Toen ik was uitgegeten, keek ik op mijn horloge. Bijna half zeven. Snape was ook al weg, dus ik besloot ook te gaan. Met een steek in mijn maag liep ik zenuwachtig naar zijn kantoor. Ik was hier banger voor dan een marteling van mijn vader. Best vreemd, als je erover nadacht.
Ik klopte aan op de deur en liep naar binnen.
'Aha, juffrouw Riddle. Zitten,' zei Snape.
Ik knikte en ging zitten op de plek tegenover Snape's bureau. Snape keek me aan.
'Ben je al goede vriendjes geworden met Potter, zoals je vader dat graag wilde?'
Ik knikte.
'Wist je dat je vader jou eigenlijk helemaal zat is?'
Ik knikte weer.
'En ik hoorde van Lucius dat je zo brutaal bent als maar zijn kan. Dat heb ik niet ontkend.'
'Ik ben daarvoor gestraft,' zei ik. 'En ik heb beloofd tegen hem niet meer brutaal te doen. Dat heb ik sindsdien ook niet meer gedaan.'
'Dat vertelde hij ook. Ga je dat mij ook beloven?'
Ik schudde mijn hoofd.
'U bent onredelijk tegen mij geweest en ik heb daar wat van gezegd. Ik vond niet dat ik brutaal was. Kunnen we nu alstublieft verder met mijn strafwerk?'
Snape trok zijn wenkbrauwen op.
'Natuurlijk. Je schrijft honderd keer: "ik mag niet brutaal doen in de les van professor Snape. Als ik dit toch doe, zal ik me moeten voorbereiden op een maand lang elke dag strafwerk van professor Snape." Ja?'
Ik wás helemaal niet brutaal. Waarom had Snape toch die enorme haat tegen mij? Wist hij dat ik niet wilde zijn wie ik was en had hij daarom de pik op mij? Maar waarom interesseerde hem dat dan?
Ik ging met tegenzin aan de slag. Het was veel werk en ik was kapot van mijn eerste dag. Het ging helemaal niet goed. Ik knoeide omdat ik woorden vergat en ik was pas bij twintig.
'Dit doen we even opnieuw,' zei Snape grijnzend en hij pakte het perkament weg en toverde een nieuwe. 'Succes.'
Ik zuchtte.
'Ik denk dat ik jouw vader dit perkament opstuur om te laten zien wat voor zooi je ervan maakt.' Hij wees naar het mislukte strafwerk.
Ik zei niets. Ik had onderhand gemerkt dat niets zeggen beter was dan protesteren en ik ging stilletjes aan de slag. Het duurde allemaal veel te lang. Toen ik op de helft was, zag ik op mijn horloge dat het al negen uur was. Ik zuchtte.
Snape keek me aan.
'Wat is er?'
'Ik ben er wel klaar mee,' gaf ik toe.
'Sorry?' vroeg Snape spottend. 'En dat beslis jij? Brutaal wicht.'
'Houd toch eens op met mij uit te schelden,' zei ik zacht. 'Ik heb dat de afgelopen dertien jaar genoeg te horen gekregen. Ik weet echt wel wat voor vreselijk mens ik ben.'
'Ga verder,' zei Snape. 'Of wil je hier morgen weer zitten?'
'Nee, professor,' zei ik en ik ging weer aan de slag.
Rond tien uur was ik nog steeds niet klaar, maar er werd wel op de deur van Snape's kantoor geklopt. Dumbledore kwam binnen.
'Hallo Severus en Elena,' zei hij, deels verbaasd om mij te zien, maar aan de andere kant had hij het wel verwacht, denk ik.
'Goedenavond, professor,' zei Snape. 'Ik heb een nablijver hier. Is het belangrijk?'
'Eigenlijk wel ja,' zei Dumbledore en hij knipoogde onopvallend naar mij.
Ik glimlachte onwillekeurig.
'Goed, juffrouw Riddle, u maakt het af in de common room. Ik wil het morgen middag hebben in de les. Nu wegwezen,' zei Snape bot.
'Ja, professor,' zei ik. Ik stond op en nam mijn perkament mee.
'Heb je donderdag avond tijd?' vroeg Dumbledore zacht toen ik langs hem wilde lopen naar de deur.
Ik knikte en glimlachte naar hem. Wat was dat toch een ontzettend aardige man.