We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Fifty

De volgende avond. Ik had Draco gedwongen mijn bijles aan te nemen want we hadden beiden geen keus. Het was vreemd om met Draco in een lokaal te staan. Hij wilde nog steeds geen bijles van me, maar het moest. Dat wist hij zelf ook. De gevolgen voor als het niet zou gebeuren, zouden vreselijk zijn.
'Welke spreuken vind je lastig?' vroeg ik.
Ik had met behulp van mijn stok alle tafels aan de kant geschoven zodat er een redelijk grote ruimte ontstond om te oefenen. Draco haatte het toegeven dat er spreuken waren die hij niet goed beheerste. Dat zag ik gelijk aan zijn gezichtsuitdrukking.
'Luister,' zei ik en ik sprak hem streng toe. 'Als jij alles zo makkelijk vindt, dan zaten we hier niet. Dan had jij een opdracht gekregen van Voldemort omdat je zo goed was en dan was je vader trots op je geweest. Nu krijgen zowel jij en ik klappen bij elk ding dat we fout doen en aangezien ik dat niet nogmaals zie zitten, wil ik je iets leren. Echter gaat dit verdomd lastig als een idioot als jij niet vertelt waar je moeilijkheden liggen.'
Woedend keek ik hem aan.
'Ik heb geen moeilijkheden,' snauwde Draco.
Ik trok mijn wenkbrauw op.
'Niet? Goh, waarom ben jij dan geen Death Eater en vecht je niet mee? En waarom kun je mij nog niet eens ontwapenen? Jij hebt hier een probleem, Draco. Ik niet. Ik heb mijn opdracht.'
Ik wist eigenlijk niet wat Lucius nou precies wilde. Hij wilde dat ik zijn zoon bijles gaf zodat hij een opdracht zou krijgen van Voldemort, maar aan de andere kant was dat ook zijn diepste angst. De angst dat hij Draco kwijt zou raken, de angst dat hij in mijn plaats zou komen als ik mijn opdracht niet goed uitvoerde... en nog zoveel meer angsten. Ik keek Draco aan.
'Ik kan ook liegen tegen Lucius dat wij hebben geoefend maar dat je waardeloos bent en helemaal niets geleerd hebt. Dan vraag ik me wel af of je nog levend bent over een paar maanden, maar dan weet je in ieder geval de optie.'
'Doe eens niet zo gemeen!' riep Draco. 'Alsof jij alles zo goed kunt.'
'Nou - ' stamelde ik. 'Eigenlijk wel.'
Draco keek me vernietigend aan en sloeg zijn handen over elkaar. Ik zuchtte.
'Wat wil je nou? Gewoon oefenen?'
Draco knikte schoorvoetend. Ik pakte mijn stok uit mijn gewaad en wees deze op hem.
'Probeer mijn spreuk tegen te houden. Expelliarmus!'
'Protego!' riep Draco.
Echter, zijn spreuk was niet sterk genoeg en er gebeurde niets met mijn toverstok, die eigenlijk uit mijn hand zou moeten vliegen omdat Draco de spreuk omgekeerd had.
'Wat je moet doen, is niet enkel de spreuk uitspreken, maar er ook bij nadenken,' zei ik wijs. 'Waarom wil je die spreuk graag gebruiken? Denkkracht maakt je spreuk heel veel sterker. Nog een keer.'
Weer riep ik 'Expelliarmus!' en dit keer kaatste Draco de spreuk wel goed terug. Mijn stok vloog recht in Draco's hand.
'Goed zo,' zei ik trots. 'Zie je, een beetje oefenen en je kunt het zo.'
De rest van de avond spendeerden we aan oefenen. Eigenlijk mochten we dit lokaal niet gebruiken, daarom deden we het ook in de avond. De kans om betrapt te worden was veel minder.
Ik keek op mijn horloge. Half twaalf. Ik beet op mijn lip.
'Dat wordt strafwerk als we betrapt worden. Ach...'
Maar niks ach. Ik moest op mijn tellen passen, dat wist ik heel goed. Ik nam afscheid van Draco en liep precies de andere kant als hij op. In de common room was het behoorlijk stil. Logisch, want morgen was gewoon school. Ik keek even op het prikbord. Er was een nieuw perkament, dit onder de aankondiging van het bal geprikt.

"Ter aanvulling van de mededeling van het bal: tijdens het bal zijn er verkiezingen. Iedereen kies zijn of haar mooist geklede jongen of meisje. Wie de meeste stemmen heeft, wint de prijs. Er zal ook een jury zijn die de dansers en danseressen beoordeelt. Ook hier is een prijs voor te winnen. De jury bestaat uit het schoolbestuur, enkele leraren en een paar vrijwilligers van het Ministery of Magic.

Met magische groeten,
Albus Dumbeldore."

Een steek ging door mijn maag en mijn ogen bleven maar kijken naar het woordje schoolbestuur. Lucius. Ik kon onmogelijk met Harry naar het bal. As Lucius dat zou zien en zou vertellen aan vader, dan was de kans groot dat, ook al zou ik me eruit kunnen praten, ik de opdracht van mijn vader krijg Harry te vermoorden. Dat risico mocht ik niet nemen. Ik zuchtte. Mijn eerste bal ooit en ik mocht niet met Harry. Harry, mijn schat. Mijn lieve schat. Wat nu?
Woedend stormde ik de trap op en tranen vulden mijn ogen. Ik sloeg boos met mijn hand tegen mijn hemelbed, maar deze kon dat niet aan en viel uit elkaar.
'Shit,' mompelde ik. 'Reparo!'
Met mijn stok wees ik op het houten hemelbed.
'Wat was dat?' hoorde ik iemand zeggen.
Hermione was wakker geworden en ging rechtop zitten.
'Elena, is er iets gebeurd? Waar was je?'
'Heb je die nieuwe aankondiging gezien? Onder die van het bal?' vroeg ik boos.
Hermione schudde haar hoofd en ik sloeg met mijn hand dit keer tegen de deurpost.
'Lucius komt! Ik kan niet met Harry gaan.'
Woedend liep ik de slaapzaal uit en rende zo ver mogelijk weg. Totdat ik opeens -
'Auw,' zei ik.
- Dumbledore voor me had staan.
'Elena, jij hoort echt allang in bed te liggen,' zei hij streng. 'En rennen doen we al helemaal niet in de gangen.'
'Mijn ondergang boeken ook niet,' mompelde ik. 'Waar denkt u in godsnaam mee bezig te zijn?! Het schoolbestuur? Echt waar, professor? Mijn eerste en wellicht enige bal ooit en u nodigt het schoolbestuur uit? Wordt een gezellig feestje met Lucius, die me constant in de gaten zou houden en nog wat verdiende klappen uit zal delen. Ik dacht dat u slim was!'
Ik was gaan schreeuwen. Woedend keek ik Dumbledore aan en toen er niks gezegd werd, rende ik naar buiten.
'IK HAAT U,' schreeuwde ik nog net.
Maar was dat zo? Had ik echt zo'n grote hekel aan die man? Na alles wat hij voor me gedaan had? Misschien mocht ik nu wel helemaal niet meer naar het bal. Dan had ik in ieder geval geen probleem meer met mijn jongenskeuze, maar toch zou ik het jammer vinden. Ik zuchtte en liep door naar het meer. Het zal wel verdiend zijn dan.