We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eighty-eight

'Professor?'
Ik had op de deur van Snape's kantoor geklopt en was naar binnengelopen.
'Elena, kom binnen,' zei hij.
Ik beet op mijn lip en keek naar hem. Hij zat aan zijn bureau toetsen na te kijken en ik ging tegenover zijn bureau zitten.
'Ik ben verdrietig,' fluisterde ik. 'Ik weet dat u Harry niet mag en u zult ook wel blij zijn dat het zo is, maar het is uit. Ik - '
Snape slaakte een zucht.
'Ik weet niet of ik je kan helpen met liefdesverdriet.'
'Ik heb niemand anders,' zei ik met tranen in mijn ogen. 'Niemand praat met me.'
Snape gaf geen antwoord.
'Wat is er? Bent u ook boos op mij? Wat doe ik verkeerd?!'
Hij slaakte een zucht en gaf me een brief. Snel las ik erdoor heen. Papa, of ik vanavond een Muggle Born mee kon nemen zodat ze die konden pijndigen en vermoorden tijdens het diner, waar ik tevens ook voor uitgenodigd was.
'Nou, zou hij ook genoegen hebben met zijn eigen dochter?' antwoordde ik. 'Professor, u kent me toch? Ik ga dat niet doen.'
'Ik had gewild dat je anders was, Elena,' mompelde Snape. 'Je moet jezelf niet zo laten behandelen.'
'Ik gooi liever mijn eigen verrotte leven weg dan dat ik iemand anders van het leven beroof. Ik heb niets te verliezen.'
'Als dat is wat jij wilt... ik kan je niet tegenhouden, Elena. Ik kan je niet redden als je gemarteld wordt. Dat weet je.'
'Het is oké,' zei ik.
'Ben je vandaag naar school geweest? Ik heb je niet gezien.'
Ik schudde mijn hoofd.
Het was maandag, maar ik kon het echt niet opbrengen om vandaag naar school te gaan. De pijn om Harry was te zwaar. Ik kon hem niet zien.
'Dan zul je moeten nablijven, dame. Of vond je dat je een goede reden had?'
'Ja, ik vind dat ik een goede reden had, professor.' Ik stond op. 'Maar als u vindt dat ik moet nablijven, accepteer ik dat.'
'Ga maar. Het is niet nodig.'
Ik knikte en liep weg.
Zelfs Snape was er niet voor me. Mijn leven leek uitzichtloos.

Ik slaakte een zucht toen het een paar uur na het vervelende gesprek met Snape, tijd was om naar papa te gaan. Ik stond in Snape's kantoor, maar hij was blijkbaar al weg. Nu moest ik alleen naar Malfoy Manor. Ik was bang. Met trillende knieën stapte ik in de haard en liet me meesleuren naar de meest gehate plek op aarde. Nog een keer dacht ik aan mijn leven. Aan Harry. Mijn lieve Harry. Was hij maar hier.
De eetzaal zat vol met mensen. Ik zag Snape zitten naast Lucius en Narcissa. De tafel was nog niet gedekt. Het enige dat de tafel bedekte, was een wit tafelkleed, zodat iedereen kon zien hoeveel bloed er verloren ging.
'Waar is de Mudblood, Elena?' vroeg papa streng.
'Ik heb besloten mezelf op te offeren, my Lord.'
'Nou, daar worden we al helemaal blij van,' grijnsde papa. 'Alleen ben jij veel te waardevol om vermoord te worden, dus we spreken met mijn Death Eaters af dat elke spreuk mag, behalve de Vloek des Doods. Als je bijna dood bent, zal ik je nog een toegift geven, liefje van me. Je zult echt bijna dood zijn. Fijn, toch?'
Ik knikte. Misschien was dat wel het beste. Papa richtte een spreuk op me zodat ik boven de tafel kwam te hangen.
'Succes,' grijnsde hij.
Het begon. Allemaal spreuken werden op me afgevuurd. Sneden ontstonden in mijn lijf, mijn hoofd voelde alsof ik kopstoten kreeg en ik kon niets bewegen. Snikkend smeekte ik dat het voorbij was. Het bloed spoot uit mijn lijf. Het tafellaken was bloedrood. De tranen gleden over mijn wangen terwijl ik dit liet gebeuren. Mijn ogen keken naar Snape. Ook hij stuurde spreuken op me af. Ik kreunde van de pijn, fysiek en mentaal, en deed mijn ogen dicht. Ik ging niet toekijken hoe iemand die veel voor mij betekende, me aanviel.
'Ja, stop maar,' zei papa zacht.
Hij liet me op de tafel vallen en een tijdje was het stil. Mijn ogen waren gesloten. Ik was dood aan het bloeden. Met de zweefspreuk bracht hij me naar de grond toe, waar hij me nog een paar minuten martelde. Ik deed mijn best. Ik probeerde echt te doen alsof het me nog iets kon schelen, maar eerlijk gezegd interesseerde het me niets meer.
'ELENA!' Papa schreeuwde naar me. 'UIT MIJN ZICHT!'
Ik werd niet opgesloten? Wat een vooruitgang. Helaas kon ik niets. Ik kon niet eens kruipen.
'Severus, breng haar naar Hogwarts,' beval papa. 'Ik hoef dat lelijke gezicht hier niet langer te zien.'
'Ja, my Lord,' zei Snape zacht en hij tilde me op.
Normaal zou ik me veilig voelen in zijn armen, maar nu wilde ik niets liever dan dat hij me losliet. Hij bracht me naar de haard en toen we op zijn kantoor waren, legde hij me op de bank.
'Bedankt voor die zware spreuken,' mompelde ik met moeite. 'Echt - had je niet hoeven doen.'
'Ik heb je gewaarschuwd, Elena,' zei hij streng. 'Ik kan niet anders. Moet je naar de ziekenzaal?'
'Niet met jou,' zei ik fel.
'Elena - '
'Ik wil niets meer met jou te maken hebben!' riep ik. 'Ga weg.'
Hij deed wat ik vroeg. Ik bekeek mezelf. Geen enkel plekje was onaangetast geweest. Mijn kleding zat onder het bloed, mijn armen en benen waren bedekt vol diepe sneden en bloed en mijn gezicht voelde opgezwollen aan, alsof iemand mij als boksbal gebruikt heeft. Met een enorme pijn kroop ik naar de deur van het kantoor. Ik liet een spoor van bloed achter, maar ik kon er niets tegen doen. Ik had geen stok.
In de hal van Hogwarts was het rustig. Er was bijna niemand. Bijna. Een paar meter verderop liep Harry. Ik wilde roepen, maar kon het niet. Hij bleef op ongeveer drie meter van mij verwijderd stilstaan en keek naar me.
'Alsjeblieft,' fluisterde ik.
Hij slaakte een zucht, maar rende toen naar me toe. Hij pakte me op en nam me mee naar de ziekenzaal.
'Elena, als je maar niet denkt dat het nu weer goed tussen ons is,' zei Harry fel.
'Nee,' mompelde ik. 'Het komt nooit meer goed tussen ons.'
Harry zei niets.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Pomfrey verontwaardigd toen ze mij zag.
'Papa,' kreunde ik.
De pijn was onbeschrijfbaar. Ik kon niets. Ik durfde niet eens meer te praten. Harry had me op een bed neergelegd. Hij zat helemaal onder mijn bloed.
'Dankje,' kwam er nog net uit mijn mond.
In mijn ooghoek zag ik hem weglopen. Ik slaakte een zucht. Ik ging hem echt missen.

Ik sliep de hele nacht door. Pomfrey had mij een middeltje tegen de pijn gegeven en ze had mijn wonden geheeld. Ik voelde me opeens een stuk beter, waardoor ik goed kon slapen.
Mijn ogen openden zich. Het was stil in de ziekenzaal. Ooit was het anders geweest. Ooit lag ik hier en toen kwamen er mensen langs. Nu was ik moederziel alleen en het was mijn eigen schuld. Pomfrey kwam naar me toe.
'Hoe voel je je?'
'Ik heb geen pijn,' mompelde ik. 'Alleen ben ik nog wat zwak.'
'Ik hou je liever hier,' zei ze. 'Je moet herstellen. De spreuken waren sterk.'
Ik knikte.
'Ik had het verdiend.'
Pomfrey schudde haar hoofd en legde haar koude hand op mijn voorhoofd.
'Je hebt verhogingen. Ik hou je hier.'
'Prima.'
'En... ik mag het vast niet zeggen van hem, maar Harry heeft de hele nacht hier gezeten en gesmeekt je beter te maken.'
Ik glimlachte zwakjes. Dat had ik niet verwacht van hem. Zou hij dan toch nog om me geven?
'Ik mis hem.' Mijn stem brak. 'Ik hou van hem.'
'Hij ook van jou,' zei ze. 'Dat weet ik zeker.'
Ik haalde mijn schouders op.
'Het is oké als hij me niet meer wil. Ik begrijp het.'
Ik deed mijn ogen dicht en viel weer in slaap.

'Je hebt haar pijn gedaan, Potter!' sneerde de stem van Snape.
'Zij mij ook!' riep Harry. 'Maar het is Elena. Ik zal altijd van haar houden!'
'Daar ben je verdomme te laat mee, rotjoch! Ze is voor altijd gebroken.'
'Wat kan jou het schelen?! Jij hebt ervoor gezorgd dat ze hier nu ligt.'
'HOUD JE BRUTALE MOND!'
Nee,' zei Harry fel. 'Ik ben het zat om me door u te laten commanderen, lafaard.'
Het was stil. Ik opende mijn ogen.
'Elena!' riep Harry opgelucht.
'Dat ik eerst hier terecht moet komen voor je me weer ziet staan,' mompelde ik. 'Dat valt me van je tegen.'
'Elena - '
'Laat het, Harry. Ik had je ook niet moeten smeken om me hierheen te brengen. Het spijt me.'
Eigenlijk was ik een trut op dit moment. Ik had het hele weekend gehuild om Harry en nu stond hij voor me en wilde ik het niet. De reden was dat hij me nu zielig vond. Hij had medelijden met me en daarom stond hij aan mijn bed. Niet omdat hij verder wil of omdat hij het wil uitpraten. Dat zat me dwars.
'Ik hou van je, Elena,' fluisterde Harry zacht.
Ik zei niets. Natuurlijk hield ik nog steeds heel veel van hem, maar op dit moment kon ik niets uitpraten.
'Het zal fijner zijn als je terugkomt wanneer ik niet zielig in dit bed lig. Ik wil niet dat je je gedwongen voelt om hier te zijn terwijl je nog steeds woedend op me bent.'
'Dan ga ik maar,' zei Harry.
Hij gaf me een briefje en verliet de ziekenzaal. Ik stopte het briefje onder mijn kussen en keek naar de tweede bezoeker. Ik ging dat briefje wel een andere keer lezen.
'Je hoeft niet met me te praten,' zei Snape.
Ik slaakte een zucht.
'Het liefst doe ik dat ook niet. Ik wil alleen vragen waarom. Uw spreuken betraden mijn lijf als kanonskogels. Recht in het hart.
'The Dark Lord mag het niet doorhebben.'
'Hij had het echt niet gemerkt als je Expelliarmus gebruikt had in plaats van Sectumsempra,' zei ik fel en ik draaide hem de rug toe.
Ik viel weer in slaap.