We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Ninety-eight

De donkere nacht. De onbewolkte hemel, met de maan die verscheen. Een vredig landschap. Tranen rolden over mijn wangen. Ik kon dit niet tegen mijn vrienden vertellen. Ik moest alleen. Ik moest alleen hier doorheen komen.
'Ben je er klaar voor?'
Snape's stem was schor. Ik schudde mijn hoofd, maar pakte de hand vast die hij uitgestoken had. We stonden op de binnenplaats. Verderop hoorde ik al gegil van Bellatrix.
'Wie zijn er?'
Snape slaakte een zucht. 'Te veel nare ooggetuigen.'
Allemaal vragen spookten door mijn hoofd. Wist Dumbledore waar hij moest zijn? Zou hij zich aan de opdracht houden? Wat was de opdracht? Nu pas voelde ik hoe slecht ik geïnformeerd was. Ik begreep het plan van aanpak niet, maar Snape kon ik dat niet kwalijk nemen. Hij wist het ook niet.
Plotseling werd het gegil van Bellatrix sterker. Ik draaide me om. Haar stok zorgde ervoor dat Dumbledore in de lucht kon hangen en zelf geen vin kon verroeren. Achter haar kwamen de andere Death Eaters. Lucius, Draco, papa..... nog zoveel meer. Mensen die ik niet kende, of niet herkende. Mensen die ooggetuigen wilden zijn van deze gebeurtenis. Gruwelijke mensen.
'Zo!' riep papa sluw. 'Wij zijn hier bijeengekomen om de dood van onze trouwe vriend te beleven. Hét schoolhoofd van Hogwarts, zal sterven. Het werd tijd, niet?'
Gejuich kwam op onder de Death Eaters. Ik wilde aanvallen. Ik wilde ze allemaal vermoorden en ik wilde Dumbledore bevrijden. Maar dat mocht niet. Dat zou mijn dood betekenen.
'Nog een laatste wens?' grijnsde papa gemeen.
Dumbledore zweeg. Het moment naderde gestaag. Papa keek mij aan en Bellatrix verbrak de vloek. Dumbeldore viel op de grond. Ik trok mijn stok.
'Doe het,' spoorde papa me aan. 'Nu, Elena!'
Maar ik wachtte. Ik deed alsof ik het niet durfde. Ik wachtte tot Snape zou toeslaan.
'NU!' gilde Bellatrix.
Maar ik deed het niet. Snape duwde me hard aan de kant, waardoor ik op de grond viel. Even kruisten zijn blik die van mij, maar hij richtte zich toen op het doelwit.
'Severus - '
Meer kwam er niet uit de oude man. Hij was ernstig verzwakt door Bellatrix, vermoedelijk. Een traan gleed langs zijn gerimpelde wang. Nog een laatste blik naar mij en ik wist - 'Avada Kedavra!' dat het voorbij was.

Er gebeurde ontzettend veel tegelijk. The Dark Mark werd uitgesproken boven Hogwarts. De vredige nacht veranderde in een afschuwelijke nacht. De Death Eaters vluchtten. Ook Snape. Ik bleef achter met het lichaam. Ik liep aarzelend erheen. Ik durfde hem niet aan te raken.
'HELP!' schreeuwde ik door merg en been. 'NU!'
Het was midden in de nacht. Iedereen sliep. Zouden ze me horen? Ik schreeuwde nogmaals. Waarom was Snape weggegaan? Waarom was Draco niet hier? Ik kon dit niet aan. De man waar ik zoveel genegenheid voor had. De man waar ik altijd mee kon praten. Hij lag levenloos voor me. Vredig, gestorven als een held. Maar dood. Voetstappen. Door mijn tranen heen zag ik alle leraren op me afkomen. McGonagall, Lupin, Sprout, Flitwick en nog zoveel meer.
'WAT!'
McGonagalls gezicht vertrok bij het zien van het lijk. Ik huilde. Ik kon het niet aanzien dat iemand zo verdrietig was. Lupin sloeg zijn armen om me heen en probeerde me te troosten. Maar het was haast onmogelijk.
'Wie heeft dit gedaan?'
De stem van McGonagall trilde. Ik had haar nog nooit zo gezien.
'Snape,' antwoordde ik snikkend.
'SNAPE?!'
Ik had McGonagall al vaak woedend gezien, maar dit was het toppunt. Snape, de man die ze allemaal vertrouwden omdat Dumbledore dat ook deed. Ik begreep de woede. Ze wisten niet zoveel als ik wist, maar zelf ik begreep niet alles. Het lijk werd meegenomen door Sprout en Flitwick. Lupin en McGonagall bleven bij mij.
'Waarom was jij hier?' vroeg Lupin. 'Waarom sliep je niet?'
'Ik - ik moest mee,' mompelde ik. 'Van papa.'
We liepen naar het kantoor van Lupin. Ik moest vertellen wat er was gebeurd en dat deed ik. Ik vertelde dat papa had opgedragen dat ik hem moest vermoorden, maar ik durfde dat niet. Snape loste het klusje op en iedereen was verdwenen.
'Albus.... gestorven. Het klinkt onwerkelijk,' zei Lupin zacht.
McGonagall knikte. 'Hij was het beste schoolhoofd ooit. We gaan hem missen.' Ze stond op. 'Ik ga dingen regelen - begrafenis.'
We knikten. Lupin keek me ernstig aan.
'Je wist al dat dit ging gebeuren, toch?'
Ik knikte.
'Waarom heb je dat niemand verteld?'
'Omdat - dat... het hoort erbij. Ik mag niemand laten merken dat ik - dat ik eigenlijk voor jullie sta. Als hier bewaking was geweest, werd ik meteen verdacht.'
'Ik weet niet of ik de dood van Albus dat waard vind.'
'Als zij erachter komen dat ik meevecht voor jullie, wordt de kans steeds kleiner dat Voldemort verslagen wordt, professor. Dat is nu wat telt.'
Lupin stond op. Zijn woedende blik was nog steeds op mij gericht.
'Verdomme, professor!' riep ik. 'Ik wilde net zomin dat Dumbledore dood ging. Die man heeft ontzettend veel voor me gedaan en hij steunde mij altijd. Ik zou nooit doen wat ik gedaan heb als ik niet wist dat dit moest gebeuren. Ik heb niet zo veel mensen om me heen, professor. Ik - Snape is weg, Sirius is weg... Dumbledore is weg. Ik - het doet mij veel pijn, professor, maar het moest. Ik kan het niet helpen.'
Voor het eerst leek Lupin mij niet te begrijpen. Hij zwaaide de deur voor me open, zodat ik snel zijn kantoor verlaten kon.
'Denk maar eens na over wat je gedaan hebt, Elena.'
Nu leek ik als nog de dader. Alsof ik hem vermoord had. Snape werd niet eens meer benoemd. Verdrietig sjokte ik naar de slaapzaal. Hoe moest ik in vredesnaam mijn vrienden gaan uitleggen wat er gebeurd was? Ik kon het ze verborgen houden, maar de kans dat uitlekte dat ik bij de dood was, was groot. Ze zouden me nooit vergeven als ik ook nog eens zou liegen.