We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 130

'JIJ BENT ECHT DE GROOTSTE ARROGANTE KLOOTZAK DIE IK KEN!'
Woest was ik het Potions lokaal binnengelopen om Xavier toe te schreeuwen. Kinderen keken me angstig aan, maar het interesseerde me helemaal niets. Xavier. De jongen waar ik helemaal gek op was, had me bedrogen. Dát interesseerde me.
'Elena!' riep Xavier verbijsterd. 'Ben jij helemaal gek geworden?!'
Hij keek me furieus aan en liep naar me toe. Zij hand greep mijn bovenarm vast en trok me mee het lokaal uit.
'Doe maar alsof ik hier de boeman ben! snauwde ik hem toe.
'Wat bedoel je?' vroeg Xavier, terwijl hij de deur van het lokaal sloot, zodat de leerlingen ons niet konden horen.
'Alsof je dat zelf niet weet. Ik dacht dat wij wat bijzonders hadden. Je hebt me gekwetst, Xavier!'
Verbaasd, onbegrijpelijk en enigszins verdrietig keek Xavier me aan.
'Snape - heeft Snape je verteld van - '
'Ik ben er zelf achtergekomen.'
Al mijn woede had plek gemaakt voor intens verdriet. De tranen gleden over mijn wangen.
'Ik houd van je, Xavier,' fluisterde ik. 'Ik ben gek op je en dacht dat het wederzijds was. Het doet pijn.'
'Wacht, Elena. We gaan praten. Ik stuur mijn klas weg, oké?' Hij streelde met zijn vingers mijn tranen weg en gaf me een tedere kus op mijn voorhoofd. 'Het is niet zo erg als je denkt.'
De leerlingen lieten het zich natuurlijk geen twee keer zeggen dat ze de les mochten verlaten en renden dan ook vrolijk het gangpad op. Xavier nam me mee naar binnen en het eerste dat hij deed, was me omhelzen. Ik trilde van alle adrealine in mijn lijf, maar toen hij zijn armen om mijn tengere lijfje sloeg, kalmeerde ik.
'Het klinkt fout en dat is het ook,' zei Xavier zacht. 'Het is niet goed te praten. Snape heeft me aangenomen om een relatie met je aan te gaan, zodat jij en Harry geen contact meer met elkaar zouden hebben.'
Ik knikte en keek hem aan.
'Ik vind het zo jammer.' De tranen rolden weer over mijn wangen, hoewel ik ze probeerde te verbergen. 'Ik ken je nog maar net, maar ik zag een toekomst in ons. Je breekt mijn hart.'
Xavier schudde zijn hoofd.
'Elena, geloof me, ik ben ook verliefd op jou. Ik ben met de verkeerde reden eraan begonnen maar wil met je verder om een goede reden. Ik hou van je, lieverd.'
Ik slaakte opgelucht een zucht.
'Echt?'
Xavier gaf me een kus.
'Echt.'

We hadden nog een tijdje gepraat over alles dat ik de afgelopen minuten had meegemaakt. Xavier begreep dat ik woest was op Snape, maar dat ik moest begrijpen dat hij het goed bedoelde. Hij had zeker geen bloedneus verdiend.
'Snape wil dat je veilig bent. Hij houdt van je, Elena. Begrijp zijn keuze.'
Ik knikte.
'Ik snap het, maar het is rot voor Harry. Hij vecht voor ons, maar er is geen ons. Dat zal hem zeer gaan doen.'
Xavier knikte.
'Maar je kon er niets aan doen.'
Ik haalde mijn schouders op.
'Daar heeft hij niets aan. Ik ben niet meer verliefd op hem, maar de enige reden die ik daarvoor heb, is omdat ik hem zo lang niet gezien.'
'Zul je weer verliefd worden als je hem ziet?' vroeg Xavier en ik zag dat deze vraag hem pijn deed.
'Misschien. Maar ik zou hem niet boven jou verkiezen. Wat ik voor jou voel, heb ik bij niemand anders gevoeld. Ook niet bij Harry.'
Xavier glimlachte opgelucht.
'Dankjewel, liefje.'
'Vind je dat ik mijn excuses moet aanbieden aan Snape?'
Xavier stond op, aangezien zijn volgende klas binnen enkele seconden binnen kon komen.
'Snape is jou wat verschuldigd, maar je hebt hem geslagen, Elena. Je bent echt te ver gegaan. Het is aan jou, natuurlijk, maar ik zou het begrijpen als hij een excuus verwacht.'
Ik knikte.
'Dan ga ik er maar heen.'
Xavier gaf me een kusje op mijn droge lippen.
'Kom vanavond naar mijn kamer. Ik heb een verrassing,' fluisterde hij in mijn oor.
Ik kreeg rode wangen, maar knike. Ik was verliefd en het voelde fantastisch.

Snape was te vinden in zijn kantoor. Zijn neus stond weer enigszins recht; dat luchtte me een beetje op.
'Zo, dame,' zei hij streng. 'Dat je hier überhaupt nog durft te komen.'
'Het spijt me,' fluisterde ik zacht. 'Ik had u nooit moeten slaan. Ik was zó boos dat u tegen me gelogen had - '
'Elena, dat is geen excuus. Misschien had ik eerlijk tegen je moeten zijn, maar je kunt mij niet slaan. Niet als schoolhoofd, maar ook niet als potentiële vader. Ik neem dit hoog op, dame.'
Ik liet mijn hoofd zakken, maar knikte.
'Het spijt me.'
Snape knikte.
'Goed zo, maar hier kom je niet ongestraft vanaf.'
'Weet ik,' mompelde ik.
'Vanavond kom je naar mijn kantoor voor strafwerk. Je gaat een verslag schrijven over geweld. Het wordt laat.'
'Oh, maar vanavond - Xavier had een verrassing voor me.'
Snape keek me doordringend aan.
'Dat is jammer voor jullie, want je komt hierheen. Anders ben ik misschien genoodzaakt om je een nachtje in de kerkers te laten slapen.'
Ik perste mijn lippen op elkaar.
'Jouw hele gevoel van empathie... waar is het?'
'Pardon?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik ga het niet uitleggen.'
In plaats daarvan liep ik het kantoor uit. Snape begreep niet dat ik nachten niet sliep door dromen in kerkers, veelal met Greyback in de hoofdrol. Voor hem was het een afgesloten periode, maar voor mij was het verwerkingsproces pas net begonnen, door Xavier.

Xavier had teleurgesteld gereageerd toen ik hem vertelde over het strafwerk. Hij had ook geopperd om het niet te doen en eerlijk gezegd voelde ik daar wel wat voor. Want immers, wat had Snape over me te zeggen? Ik was geen leerling, geen familie en geen werknemer van hem, dus hij had in principe het recht niet om me te straffen. Maar toch voelde het vreemd. Ik had al vaak genoeg de regels overtreden, maar ik moest eerlijk bekennen dat ik altijd was komen opdagen bij de straf. Nu niet. Nu was Xavier belangrijker.