We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Ninety-seven

De lessen gingen niet zo lekker als verwacht. Draco leek ook totaal niet op zijn gemak te zijn, wat mij niet verbaasde. Voor hem waren de lessen wel van belang, dus vooral McGonagall zat constant op hem te vitten. Een vlaag van medelijden ging door mij heen. Het was zielig dat wij hieraan mee moesten doen. Dat wij mede verantwoordelijk waren voor de dood van een belangrijke man. Een heel lieve man. Ik slaakte een zucht. Harry, die naast me zat, keek me doordringend aan.
'Elena, wat is er nu aan de hand? Je bent de hele dag al stil.'
'Laat me gewoon,' mompelde ik. 'Ik zei toch dat ik ongesteld ben?'
Harry rolde met zijn ogen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer na mijn blik.
De bel ging en eerlijk gezegd ging die net op tijd. Ik was klaar met McGonagall en eerlijk gezegd ook met Harry. Al dat gezeik aan mijn hoofd kon ik op dit moment niet aan. Het werd me allemaal een beetje te veel.

Hoe ik de dag daarna ben doorgekomen, zou ik niet kunnen navertellen. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar vanavond. Dan werd plotseling alles anders. Niet alleen zou ik een vreselijk gemis moeten verdragen, maar ook zou Snape schoolhoofd worden en ik - ik werd leraar.
Potions viel uit voor vandaag, dus ik besloot om naar Snape toe te gaan. Hij was zich waarschijnlijk aan het voorbereiden op vanavond.
Niets bleek minder waar. Hij zat op de zwarte leren bank in de hoek van zijn kantoor. Sinds de opsluiting had ik niets meer van hem gehoord. Wat zou er door hem heen gaan?
'Elena - kom zitten.'
Zijn stem klonk anders dan normaal. Niet zoals Snape was, maar juist een beetje angstig.
Gespannen kwam ik naast hem zitten. Koffie stond op het bijzettafeltje, maar ik wist bijna deze dat deze al koud zou zijn.
'Bent u bang?' fluisterde ik.
Hij knikte en staarde me aan. Hij streelde met zijn hand door mijn haar.
'Ik wil niet bang zijn, maar ik - Dumbledore is voor mij een belangrijke persoon geweest, net als voor jou. Helaas heeft hij zelf opgedragen dat ik hem moest laten sterven, dus ik heb geen keuze.'
Ik beet op mijn lip en legde mijn hoofd op zijn schouder. Er was een stilte, maar het was niet ongemakkelijk. Het was een stilte om ons voor te bereiden op de laatste minuten van het normale leven.
'Ik had gewild dat ik langer van hem kon genieten,' verzuchtte ik. 'Een week lang ben ik opgesloten en heb ik amper contact met hem gehad. Nog geen dag later was het zo ver. Dan is zijn leven opeens over. Mijn hart maakt al overuren als ik eraan denk. Hoe zou hij zich nu voelen? Hij weet dat hij gaat sterven.'
'Hij is klaar om te gaan,' zei Snape. 'Dat vertelde hij laatst. Laten we dat maar accepteren.'
'Gelukkig heb ik u nog.'
'Altijd.'
'Professor, wat wordt eigenlijk mijn vak als ik hier leraar wordt?'
'Potions. Ik blijk schoohoofd te worden, dus er moet iemand anders Potions gaan geven.'
'Leuk,' glimlachte ik.
'Ja - en ik was ook nog van plan je in te zetten om straf te geven aan ongehoorzame kinderen.'
'De tuchtleraar?' grijnsde ik. 'Wat denkt u nou van mij? Ik straf geen kinderen.'
'Ik dacht dat jij wel genoeg ervaring ermee had.'
'Ja, maar ik ga het niet doen. Ik vind straffen zoiets onnozels. De band met de leerling verslechterd enorm en bovendien leren de kinderen er meestal weinig van.'
'Zolang je er maar voor zorgt dat mijn school niet meer bestaat uit van die ongehoorzame studenten, vind ik het goed.'
'Ik zal een goed gesprek met ze hebben,' glimlachte ik. 'Het komt wel goed, professor.'
Snape knikte. 'Alles komt goed.'