We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 102

Ik dacht dat ik het ergste gehad had, maar bij het ontbijt, begon ik daar anders over te denken. De foto's hadden zich verspreid en iedereen probeerde me eraan te laten herinneren. De foto's waren zelfs gekopieerd en iedereen leek ermee rond te lopen. Er kwam namelijk geen seconde een moment dat ik ze niet voor me neus gegooid kreeg. Ik was gaan zitten aan de tafel van Gryffindor. Harry keek niet eens naar me. Alsof hij me allang weer was vergeten. Kón ik hem maar vergeten. Ik miste hem verschrikkelijk, maar het was voorbij.
'Elena?'
Ik schrok op uit mijn dagdroom en draaide me om. Lupin stond daar.
'Goedemorgen, professor.'
'Heb je even?'
Ik knikte en stond op. Alle blikken gleden naar mij toen ik opstond. Dat ging nog altijd moeizaam, maar ik kon me niet eeuwig gaan aanstellen. Lupin nam me mee naar zijn kantoor, waar ik thee kreeg.
'Ik heb je brief gelezen.'
'Oh.'
'En ik accepteer je excuses. Ik hoop dat jij die van mij ook accepteert.'
'Ja, professor.'
Hij keek me doordringend aan.
'Minerva had het over je wonden. Doet het nog erg pijn?'
'Ik had het verdiend,' mompelde ik. 'Dat zou zij ook wel hebben gezegd.'
'Nee. Ze was behoorlijk van slag.'
Ik haalde mijn schouders op, maar ik kroop meteen ineen van de pijn. Dat had ik niet moeten doen.
'Mag ik - wil je de wonden even laten zien?'
Ik knikte en stroopte voorzichtig mijn shirt op.
'Meisje toch... dit ziet er slecht uit. Moet ik het verzorgen?'
'Mag niet,' piepte ik, terwijl ik mijn shirt weer naar beneden deed.
Lupin keek me meelevend aan.
'Hoe waren de dagen bij Malfoy Manor verder? Ik heb foto's voorbij zien komen... waren die echt niet in scène gezet? Niemand geloofde dat het echt was. Dat je zo behandeld werd.'
'Het was echt,' fluisterde ik. 'Vier dagen vastgebonden aan bed. Ik mocht niet opstaan, niet plassen, niet eten. Dan gebeuren er ongelukjes. Ik kon - ik had gewild dat ik er iets tegen kon doen.'
'Waarom kreeg je die straf?'
'Omdat ik Snape liet opdraaien voor mijn taak. Het was mijn taak om Dumbledore te doden.'
Lupin slaakt een zucht.
'Ik vind het verschrikkelijk voor je. De ene helft van jouw omgeving verafschuwt je omdat je iemand niet vermoord hebt en de andere helft haat je omdat je Snape niet tegenhield. Op geen enkele plek ben je echt welkom.'
'Ik hoef me niet welkom te voelen bij Malfoy Manor, maar Hogwarts is mijn thuis. Dit is mijn plek. Ik hoor hier. Maar jullie jagen me weg uit mijn thuis. Jullie allemaal. Het is makkelijk om mij de schuld te geven van Dumbledore's dood. Maar stiekem moeten jullie weten dat het zo ver is. Vader wordt machtiger. Er komt oorlog.'
Lupin knikte en pakte mijn hand vast.
'Maar we gaan ervoor.'
Ik slaakt een zucht.
'Dat kan alleen als we samenwerken, professor.'
'Dat gaat gebeuren. Geloof me.'
Ik staarde wazig voor me uit. Natuurlijk ging dat niet gebeuren. Harry en ik waren niet meer samen en de enige manier om Voldemort te verslaan, was samen. Wij twee. Een traan gleed over mijn wang. Dumbledore vond ons geweldig samen. Hij leek er zeker van te zijn dat wij de wereld gingen redden. Ik had de enige wens van Dumbledore niet waargemaakt. Dat deed me nog meer pijn dan de zweepslagen.
'Wat is er?'
'Harry,' fluisterde ik gebroken. 'Ik mis hem.'
'Elena, kalm aan. Harry komt terug. Hij gaat voor je vechten. Dat had hij al gedaan, toen die ene les. Waarom denk je dat hij Draco zo verwondde? Hij weet van de liefdesverklaring.'
'Ik hoop echt dat u hem daar flink voor gestraft heeft,' zei ik fel, om snel van onderwerp te veranderen. 'Draco begon misschien, maar Harry is gestoord om zo hard terug te slaan.'
'Ik straf niet,' sprak Lupin kalm. 'Maar Minerva heeft hem er flink van langs gegeven.'
'Waarom straft u niet?'
Nu zag ik tranen verschijnen bij Lupin.
'Mijn beste vrienden kregen altijd straf vroeger. James, Sirius, Peter ... we waren altijd de pineut. Iemand laten nablijven, herinnert me aan hen. Aan die tijd van echte vrienden. Dat doet pijn.'
Ik kon mijn tranen ook niet houden. Hij was de helft van zijn vriendengroep al kwijt. Alleen Sirius was ergens, maar niemand wist waar.
'Ik begrijp het,' zei ik zacht en ik stond op. 'Ik moet met Harry praten.'
'Laat het maar even rusten, Elena. Harry - Harry is nog naïef en koppig. Hij gaat jou niet accepteren op dit moment.'
'De vorige keer moest ik half dood op de grond liggen voor hij me zag staan. En zelfs toen twijfelde hij!'
'Precies. Laat het even. Hij mist jou ook, maar hij heeft tijd nodig. Je hebt zijn voorbeeld laten vermoorden, vind hij. De man waar hij zielsveel van hield. Die er altijd voor hem was.'
Ik slaakte een zucht.
'Bedankt dat u mij niet haat.'
'Ik heb jou nooit gehaat, Elena.'
Ik toverde een klein glimlachje rond mijn gelaat.
'Dus, het is weer goed?'
Lupin knikte.
'Natuurlijk. Je kunt altijd hier komen als er wat is.'
Ik glimlachte en verliet toen het kantoor.
Op dat moment ging ook de bel. Ik had Charms. Dat was op de tweede verdieping. Harry liep langs me af op de overloop. Hij stootte hard tegen mijn arm aan. Ik vertrok van de pijn.
'Kijk eens uit,' fluisterde ik.
Woedend draaide Harry zich om.
'Uitkijken?! Voor jou?!'
Met tranen in mijn ogen besloot ik niet meer te reageren.
'Je hoeft niet zo kleinzerig te doen, Elena. Zo hard ging dat nou ook weer niet.'
'ZWEEPSLAGEN, POTTER!' gilde ik. 'OMDAT IK DUMBLEDORE NIET VERMOORD HAD!'
Ik gaf hem een harde klap in zijn gezicht en beende toen naar het lokaal van Charms.
'Nou, die is flink op haar teentjes getrapt,' hoorde ik Ron zeggen achter me.
Ik rolde met mijn ogen en liep het lokaal binnen. Ik ging achterin zitten, maar het lokaal was zo opgebouwd dat je op banken moest zitten. Het was altijd propvol, maar niemand kwam naast mij zitten. Ze gingen op de grond zitten of toverden een stoel. Pijnlijk.
'We gaan beginnen!' piepte de kleine Flitwick. 'Wie weet de spreuk om een ananas te laten tapdansen?'

De les was nog nooit zo ongemakkelijk geweest. Er waren niet eens Slytherins, maar Hufflepuffs en Gryffindors. Zelfs zij kotsten mij uit. Iedereen staarde constant naar me. Het was vervelend en ik voelde me zo eenzaam. Geen vrienden. Nu wist ik hoe dat was.

Ik slaakte een zucht. Alleen slenterde ik door de gang. Mijn rug en arm deden nog altijd verschrikkelijk veel pijn. Hoe lang duurde het voordat die wonden zouden genezen? Een traan gleed over mijn wang. Ik wilde mijn vrienden terug.
'Kijk uit!'
Ik was tegen iemand aangebotst. Fel duwde hij me van hem af, waardoor ik op de grond belandde. Zijn groene ogen staarden me aan.
'Sorry,' mompelde ik, terwijl ik mijn best deed om overeind te komen.
Harry bekeek me van top tot teen. Ik werd er ongemakkelijk van.
'Je huilde.'
'Ik doe niets anders,' zei ik zacht.
'Heb je echt - zweepslagen?'
Ik knikte.
'Papa's favoriet.'
Harry zuchtte.
'Sorry van vanmiddag. Bij Charms. Dat ik tegen je aanliep...'
'Zal wel mijn lot zijn. Net zoals eeuwig eenzaam. Ik begin er langzaam aan te wennen, zo'n leven zonder vrienden.'
'Ja?'
Ik schudde mijn hoofd en plotseling barstte ik in tranen uit. 'Ik mis je, Harry. Ik mis je echt heel erg!'
'Ik heb geen zin in zielig gedoe, Elena. Het is jouw schuld dat het uit is. Dumbledore had niet hoeven te sterven! Jij liet hem sterven!'
'Ik wil niet deze discussie opnieuw, Harry.' Ik probeerde kalm te blijven. Ik wilde het nu niet weer verpesten. 'En als je dan toch denkt dat ik dit allemaal verdien, vind je het zeker ook meer dan terecht dat ik bijna vermoord was door Vader!'
'Dat doet me niets,' siste Harry. 'Ik ben al verscheidene keren bijna vermoord door Voldemort en zo'n big deal is het niet.'
'Oké, Potter. Whatever!'
Ik zwaaide wild met mijn armen en liep toen langs hem af. Ik was het allemaal helemaal zat.

Zo ging het de weken daarna ook. Ongemakkelijke ontmoetingen met Harry, opmerkingen van leerlingen, blikken van leerlingen én leraren. Alleen met Lupin kon ik het goed vinden. Aan hem had ik ontzettend veel. Ik had ook vaak de neiging gehad om hem alles te vertellen, maar hij mocht niets weten. Het grootste geheim was Snape. Dat Snape toch aan de goede kant stond. Dat mocht niemand weten.

De laatste dag, na alle examenuitslagen, was het tijd om te vertrekken. Ik vertrok direct naar Grimmauld Place, maar volgens Lupin zou Harry later ook komen. Dat werd weer dagenlang opgesloten zitten op mijn kamer. Ik keek nog nooit zo op tegen de vakantie. Alsof ik nogmaal gestraft werd voor mijn daden. Alsof ik zo erg gehaat werd, dat ik het verdiende om met mijn ex in een huis te zitten. Dat ik deze marteling maar tot me moest nemen.

Er waren al wat mensen. De hele family Weasley zat aan de eettafel, waar ook Hermione en Lupin waren. Zelfs Molly behandelde me niet zoals ik verwacht had. Iedereen zat aan een voedende maaltijd na de lange treinreis, maar mij werd niets aangeboden.
'Je kamer is op de derde verdieping,' zei Molly. 'Je hebt de kamer voor jezelf.'
'Maar heeft de rest dan wel een slaapplek?'
'Ron, Harry en Percy slapen samen, Bill, Charley, Fred en George ook. Hermione en Ginny slapen bij Arthur en mij.'
'Oh, maar er mogen ook best mensen op mijn kamer slapen, hoor,' zei ik zacht.
'Dat wil niemand,' was het kordate antwoord van Molly. 'Je hebt geluk.'
Verdrietig keek ik naar iedereen aan de tafel. Alleen Lupin keek me vol medeleven aan. Ik slaakt een zucht en pakte mijn hutkoffer.
'Professor Lupin, kunt u me alstublieft helpen?' vroeg ik beleefd. 'Ik kom de trap niet op met die koffer door de pijn.'
'Doet het nog steeds pijn?' vroeg hij, terwijl hij opstond van de tafel en de rest excuseerde.
Ik knikte en liep achter hem aan naar boven. Mijn kamer was groot. Hier pasten makkelijk vijf mensen in. Een schuldgevoel betrad mijn lichaam. Het bed leek krakkemikkig, maar deed waarschijnlijk wat het beloofde. De muren waren heel licht geel en de vloer was een bruin tapijt. Het leek alsof deze kamer nog in gebruik was, maar volgens Sirius, staat dit huis al jaren leeg. Het grenen bureau in de hoek, lag bezaaid met krantenknipsels en schrijfgerei. De kast was half open en er hingen nog verscheidene kledingstukken in.
'Zeg maar tegen ze dat ik op de bank slaap,' mompelde ik. 'Ik hoef geen kamer.'
'Elena, kom eens hier.'
Zonder schaamte liep ik naar Lupin. Hij sloeg zijn armen om me heen. Ik huilde. Ik wilde niet meer huilen, maar het ging automatisch.
'Je moet jezelf niet achterstellen. Jij bent net zo veel waard als de rest.'
'Ik kreeg niet eens eten! Molly is altijd zo lief, maar nu laat ze me verhongeren!'
'Natuurlijk niet,' suste Lupin zachtjes. 'Het komt allemaal wel goed, meisje.'
Ik knikte. Volgend jaar werd alles beter. Dan was ik de Potions - en tuchtlerares op Hogwarts en mocht ik net zo veel revenche nemen als ik wilde