We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eighty-five

Ik zakte haast in elkaar. Het was een mengeling van verdriet en woede dat mijn lijf betrad. Op dit moment wilde ik maar bij een iemand zijn en dat was bij Harry, omdat hij mij altijd zou steunen. Gekweld liep ik door de gangen op weg naar de bibliotheek, waar ik dacht dat ik hem kon vinden. Mensen keken me aan. Het was niet nieuw, maar het zorgde er niet voor dat ik me beter voelde.
Het enige lichtpuntje was dat Harry inderdaad in de bibliotheek was samen met Hermione. Ik liep op hem af en spontaan kwamen er weer tranen.
'Ik - '
'Ssst.'
Hij stond op en pakte me stevig vast. Met zijn hand streelde hij mijn slieterige bruine haren. Zijn stemgeluid kalmeerde me. Liefdevol veegde Harry mijn tranen weg en gaf me een kusje op het plekje tussen mijn wenkbrauwen.
'Was het zo erg?'
Hij ging zitten en nam me op schoot.
'Dumbledore was zichzelf niet,' mompelde ik. 'Hij eigenlijk gewoon dat ik dood moest.'
'Wanneer?'
'Dat maakt niet uit.'
Harry slaakte een zucht.
'Ik ga je niet vermoorden tot alles voldaan is om Voldemort te doden. Ik houd van je, Elena. Ik houd zielsveel van je.'
Hermione pakte mijn hand vast en toverde een zwak glimlachje rond haar gelaat.
'Ga eerst genieten. Doe alsof je leven oneindig is en ga eens leuke dingen doen met je vriendje.'
Ik lachte.
'Het vriendje moet daar wel toestemming voor geven.'
Harry beet op zijn tong en gaf me een liefdevolle zoen.
'De beste,' kreunde hij.
'De liefste,' fluisterde ik terug.

De volgende dag was het zaterdag en dus de dag van het bijlesclubje. De allereerste dag na de opzegging van een aantal jaar geleden. Tijd voor wat afleiding voor mezelf.
Er kwamen echter maar enkelen.
'Ik had er meer opgedragen om te komen,' zei hij mopperend toen er maar een mager clubje van drie tweedejaars plaatsgenomen had.
'Ze vinden me eng, denk ik.'
Snape keek me aan, maar ontkende niet wat ik gezegd had.
'Ik ga ze zoeken. De tweedejaars maken Wiggenweld Potion. Kun je ze op weg helpen ondertussen?'
'Natuurlijk, professor,' zei ik beleefd toen in bij het groepje kwam zitten om de Potion uit te leggen. 'Wat ging er mis met de drank toen jullie deze moesten maken in de les?'
Een meisje met blonde krullen en met een enigszins arrogante blik, gaf antwoord.
'Ik kijk niet graag naar die man. Hij is vet lelijk.'
Haar vriendinnen lachten. Vet lelijk. Wat een woordgrap.
'Hoewel ik dat kan begrijpen, is deze drank ook mogelijk om te maken zonder naar Snape te kijken. Het boek geeft voldoende uitleg.'
Het meisje keek me arrogant aan.
'Wat doe jij hier eigenlijk? Moet jij geen mensen doden of zoiets?'
'Nee, ik moet zelf dood,' zei ik schuchter. 'Maar ik stel het nog even uit.'
Ze keek me aan.
'Waarom doet niemand dat dan alvast? Je bent echt vreselijk arrogant en je denkt dat je de wereld aankunt.'
Ik moest me inhouden, anders was ik in lachen uitgebarsten.
'Ik ben niet arrogant, meisje. Ik wil je gewoon helpen.'
'Demi, laat haar nou,' zei haar vriendin zuchtend.
'Weet je wat...'
Ik stond op en pakte ketels en ingrediënten voor de drank.
'...jullie gaan gewoon deze Potion maken en als er een stap is die je niet begrijpt, hoor ik het graag.'
Geïrriteerd gingen de meisjes aan de slag. Ik ging achter Snape's bureau zitten en zag tot mijn verbazing een foto van mezelf in een fotolijstje op het bureau staan. Ik pakte hem vast. Wat leek ik daar op papa. Vreselijk. Ik opende zijn laatjes en zag kladblokken liggen. Nieuwsgierig keek ik wat erop stond. Het waren allemaal theorieën om mij te laten leven of om mij langer te laten leven. Ik beet op mijn lip. Hij hield echt zielsveel van me.

De meisjes waren rustig begonnen en aangezien ik nog geen noodkreet hoorde, liet ik ze hun gang gaan. Snape kwam ook terug met twee oudere jongens van Slytherin.
'Zij moeten nablijven, dus bedenk maar wat voor ze om te doen.'
Ik knikte en stond op.
'Ga zitten voor het bureau,' beval ik de jongens. Het was belangrijk om ze te laten weten dat ik hier de baas was en dat zij moesten luisteren. Snape stond ondertussen achterin de klas mee te gluren.
'Vertel me, wat is jullie overtreding?'
De jongens antwoordden niet meteen, maar keken elkaar eerst met veelbetekende blikken aan.
'We gingen wedden wie jou het eerst voor zich kon winnen, schatje,' grijnsde een van de jongens.
Ik fronste mijn wenkbrauw en keek naar Snape.
'Ik durf niet naar de toekomst te kijken momenteel, maar ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat jullie geen schijn van kans hebben.'
Ik grijnsde vrolijk toen ik hun gezichten zag.
'Ik ga ervan uit dat ik mag beslissen hoe lang jullie na moeten blijven en wat mij betreft is dat tot 's avonds laat, aangezien jullie te laat zijn gekomen vandaag én de reden dat jullie moeten nablijven is natuurlijk de slechtste reden ooit.'
Ik gaf ze ieder een paar rollen perkament en veren.
'Jullie gaan een zin van twintig woorden formuleren waarin exact beschreven staat welke overtredingen jullie begaan hebben. Deze zin laten jullie door mij controleren en dan gaan jullie deze overschrijven.'
'Hoe vaak?' vroeg een van de jongens.
'Duizend keer,' zei ik enigszins met een glimlach.
Och, wat was het heerlijk om even machtig te zijn. Ik keek naar Snape en hij stak zijn duim op ter goedkeuring. Van binnen gloeide ik helemaal op. Hoe slecht de vorige dag was, hoe goed deze dag ging.