We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Eight

Ik klopte op de deur van Dumbledore's kamer en liep naar binnen.
'Hallo Elena, kom zitten,' zei Dumbledore vriendelijk.
Ik ging tegenover hem zitten.
'Bedankt nog, professor, dat u mij verloste van mijn strafwerk.'
'Severus liet je daar anders veel te lang zitten, Elena. Ik had al verwacht dat hij dat zou doen.'
Ik glimlachte.
'Ik ook.'
'Hoe is het met je? Heb je jouw vrienden verteld over - nou ja, je weet wel?'
Ik knikte.
'Harry haat me nu. Hij vond dat ik het eerder moest vertellen. Maar Harry is een van de personen die me juist kan helpen. Het voelt niet goed.'
'Harry komt terug,' zei Dumbledore. 'Ik ken hem langer dan vandaag.'
'Ik hoop het maar,' zuchtte ik.
Dumbledore keek me aan met zijn fonkelende blauwe ogen.
'Zeker weten.'
Ik glimlachte.
'Heb je al een verhaaltje bedacht om naar je vader te sturen?'
Ik schudde mijn hoofd.
'Ik heb er over nagedacht, maar ik wist niets.'
'Wat als je zegt dat ik de leraren klaarmaak voor de strijd? Elke week is er een vergadering waarin ik ze leer over jouw vader. Ik leer hen de zwakke punten van Voldemort.'
'Maar straks - straks vermoordt hij u.'
'Als dat in plaats kan voor jou, doe ik dat.'
'Dat is echt heel moedig van u, professor, maar dat hoeft niet. U bent de enige die weet hoe mijn vader moet worden verslagen.'
'Correct, maar tegen de tijd dat het zover is, weten meer mensen het.'
'Ik ook?'
'Jazeker, als je wilt in ieder geval. Echter, jij mag hem niet vermoorden.'
'Waarom niet?'
'Omdat Harry dat moet doen.'
'Waarom?'
'Dat kan ik je niet vertellen, maar Harry zal het weten als de tijd rijp is.'
Ik knikte.
'Zullen we overgaan naar de lessen?'
'Graag, professor,' zei ik nerveus. 'Wat gaat u me precies leren?'
'Ik dacht vandaag aan de Patronus. Ik weet niet of je die al beheerst?'
'Jawel,' zei ik.
'Goh, dat was een van de spreuken waarvan ik dacht dat je daar moeite mee had.'
'Nou, dat heb ik ook, professor,' gaf ik toe. 'Alleen na het vinden van de juiste gelukkige herinnering, lukte me het. Dat heeft me erg lang geduurd.'
'Wat was die herinnering, als ik vragen mag?'
'Een leuke tijd hebben met mama alleen. Zonder zorgen, zonder vader en zonder Lucius. Die tijden zijn zeldzaam.' Ik zei het zacht en probeerde mijn tranen binnen te houden.
'Ik wil het wel eens zien,' zei Dumbledore.
Ik knikte en ging staan.
'Expecto Patronum!' riep ik en ik wees met mijn stok naar een willekeurige plek in het kantoor. Er kwam een zilverachtige substantie in een vorm van een hond uit mijn toverstok en verdween even later weer in mijn stok.
'Perfect,' zei Dumbledore, maar ik zag hem enigszins verbaasd kijken om het feit dat het een hond was. Ik wist ook niet waarom.
'Dank u,' zei ik. 'Zijn er nog andere moeilijke spreuken?'
'Jazeker, maar voor jou? Geen idee. Je bent een begaafde heks. Expelliarmus, Stupefy, Amnesia, Rictusempra, ik denk dat deze vloeken te gemakkelijk voor je zijn. Ik denk dat we enkel nog moeten werken aan Crucio, maar dat is erg lastig hier. Je beheerst de curse, maar je moet hem ook echt menen.'
'Ik heb nog niemand gehad die ik zo haatte dat ik het meende,' zei ik. 'Arme Muggles zomaar martelen om niets, dat lukt mij niet, professor.'
'Ik begrijp dat volkomen. Weet je wat we doen? We gaan naar de oefenruimte achter mijn kantoor en dan houden we een duel.'
'Duel? Tegen u? Professor, dat lukt me nooit!'
'Het voordeel van een duel tegen mij, is dat als er iets gebeurt, ik je meteen opknap.'
'Nou, goed dan,' zei ik opgewonden en ik stond op om met Dumbledore mee te lopen naar zijn geheime oefenruimte.
'Weet je hoe een duel werkt?' vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd. Dat was een van de weinige dingen die ik nog nooit gedaan had.
'Goed, je loopt eerst naar voren, steekt tegelijk met je tegenstander de toverstok op en loopt terug, waarna het duel start. Begrijp je het?'
'Ja, professor,' zei ik.
'Uitstekend. We gaan beginnen.'
Ik liep zenuwachtig naar voren met mijn stok in de aanslag. Toen we het midden van de oefenruimte bereikt hadden, staken we de stokken op en liepen weer terug.
'Expelliarmus!' schreeuwde ik.
Dumbledore hield hem tegen. Zo begaafd was hij ook wel.
'Stupefy!' riep Dumbledore.
Ik bedacht in een fractie van een seconde wat ik ging doen en besloot toen om 'Protego!' te gebruiken. De vloek kaatste terug, maar Dumbledore wees hem af.
'Impedimenta!' riep ik.
Dumbledore kon het blijkbaar niet opbrengen om zich tegen de spreuk te verzetten en zijn bewegingen werden langzamer. Ik maakte daar zorgvuldig gebruik van en riep: 'Stupefy!'
Dumbledore viel achterover en ik dacht een seconde dat ik hem verslagen had. Dit viel tegen want toen ik dichterbij kwam, kwam er een verrassingsaanval en ontwapende Dumbledore me. Ik viel achterover en mijn stok landde in Dumbledore's hand. Ik wreef pijnlijk over mijn hoofd terwijl Dumbledore mijn stok zorgvuldig bekeek.
'Hoe beter ik jou leer kennen, des te vreemder ik sommige dingen vind. Waarom is er om het handvat van jouw stok een slang gegraveerd?'
'Geloof me, professor, dat weet ik niet,' zei ik.
Dumbledore gooide mijn stok terug naar mij. Ik ving hem en richtte hem direct op Dumbledore.
'Sectumsempra!'
Dumbledore keek stomverbaasd en mijn spreuk was te sterk om tegen te houden. Bloed spoot uit Dumbledore's borst, alsof iemand met een zwaard hem had gesneden. Hij viel op de grond.
'Nee!' schreeuwde ik. 'Vulnera Sanentur, alsjeblieft, Vulnera Sanentur! Vulnera Sanentur! Professor!'
Uiteindelijk heelden de wonden. Ik zat onder het bloed. Dumbledore wilde opstaan maar ik duwde hem terug.
'Ik haal madame Pomfrey.'
'Niet doen, Elena. Je hebt perfect geholpen. Bedankt voor je adequate optreden.'
'Professor, ik heb u bijna gedood!' schreeuwde ik. 'U hoort woedend te zijn, mij van school te sturen!'
'Rustig meisje,' zei Dumbledore en hij kwam nu wel rechtop zitten zonder dat ik hem terugduwde. 'Je hebt me verslagen.'
'Het spijt me,' zei ik zacht. 'Ik had gedacht dat u hem tegen zou houden, anders had ik nooit -'
'Je hoeft je excuses niet aan te bieden, Elena. Als ik een echte vijand was, was dit precies goed geweest. Dat was het doel van deze les. Prima gedaan.'
'Als ik de helingsspreuk niet kende, dan was u dood, professor. Dat was niet mijn bedoeling.'
'Ik heb zo mijn eigen krachten om mezelf te helen. Wees niet bang.'
'Ik voel me zo schuldig,' fluisterde ik.
Dumbledore stond op en wees naar de stoel voor zijn bureau.
'Schuld is een van de oncontroleerbaarste emoties die een mens kan hebben. Toch zou ik je willen vragen je niet schuldig te voelen.'
'Bedankt, professor' zei ik. 'Ik voel me al een stukje beter.'
'Fijn,' zei Dumbledore oprecht. 'Ik denk dat het al laat is. Ga maar vroeg slapen, anders kom je morgen weer je bed niet uit...'
'Krijg ik daar nog straf voor, professor? Moet ik nablijven?'
'Wees niet bang,' zei Dumbledore vriendelijk. 'Ik zal jou leven niet moeilijker maken dan het nu is. En daarbij, jij hebt de lessen niet nodig. Je hebt nota bene mij zojuist verslagen.'
'Niet helemaal, professor,' antwoordde ik. 'U gaf mijn toverstok terug toen u mij ontwapende. Als u dat niet gedaan had, had u gewonnen.'
'Dan is het een nek-aan-nek race geweest.' gaf Dumbledore toe. 'Maar toch, deze prestatie doet niemand jou na uit jouw jaar en, als ik de waarheid mag spreken, ook niet uit de volgende jaren. Ik denk dat we blij moeten zijn dat we jou aan onze kant hebben staan, Elena.'
De complimenten waren immens. Het voelde alsof er eindelijk iemand mij behandelde als een waardig persoon, iemand die het verdiende te leven. Ik kreeg tranen in mijn ogen.
'Ik wil u bedanken, professor. U heeft mij laten inzien dat ik het waard ben te leven.'
'Iedereen is het waard om te leven, maar jij hebt toch wel een ereplaatsje. Ga nu maar.'
Ik knikte en stond op.
'Goedenavond, professor.'
'Dag, Elena.'