We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Ninety-six

Ik stond lang onder de douche, wachtend tot ik mezelf niet meer vies vond. Ik waste mijn haren drie keer en liet de kraan honderden keren over mijn lichaam bewegen. Ik kreunde omdat ik me zo ellendig voelde. Ik moest stoppen met het zelfmedelijden. Dat wist ik ook wel, want het zou me niet verder helpen, maar ik vond mezelf ook echt benadeeld door de persoon waar ik normaal zoveel om gaf. Dumbledore had gemeen gehandeld. Hij had me opgesloten, terwijl hij wist dat ik onschuldig was. Dat was zwak.

Toen ik schoon was, liep ik naar het bed in the Room of Requirement. Ik moest moeite doen om niet in slaap te vallen. Deze hele week had ik amper een oog dicht gedaan, waardoor ik op dit moment echt heel moe was. Ik slaakte een zucht. Op dat moment werd er op de deur geklopt. Harry kwam binnen.
'Gaat het wat beter?' vroeg hij, terwijl hij naast me kwam zitten.
'Ik ben moe. Welke dag is het?'
'Woensdag. Ga maar slapen, Elena. Ik blijf bij je.'
Hij kwam naast me liggen en sloeg zijn armen om me heen. Zachtjes wiegde hij me heen en weer en plotseling viel ik in slaap.

De volgende ochtend voelde ik me een stuk beter. Harry lag nog steeds naast me.
'Ga je vandaag naar school?'
Ik knikte. Ik moest het maar proberen, ook al wist ik dat ik niet veel gemist had.
'Harry - het was echt niet fijn om daar te zitten. Ik heb zoveel - ik voelde me echt heel slecht.'
'Waarom moest je daar zitten?'
'Omdat Dumbledore iemand moest hebben om als schuldige aangewezen te worden,' gaf ik als antwoord.
'Dat valt me van hem tegen.'
Ik rolde met mijn ogen. Van mij misschien nog wel meer.

We liepen naar the Great Hall. Ik wenste plotseling dat ik weer in bed lag. Iedereen wist van mijn opsluiting en bovendien vond iedereen dat ik degene was die het meisje vermoord had.
'IK WIL GEEN MOORDENAAR AAN MIJN TAFEL!' schreeuwde Lavender Brown hard toen ik aan de tafel van Gryffindor kwam zitten.
'Wegwezen!' siste Parvati Patil. 'Niemand wil jou hier!'
'Laat haar met rust.'
Hermione, Harry en Ron waren opgestaan en vormden een cirkel om me heen, zodat ik niet meer aangesproken en aangevallen kon worden.
'Jullie zijn echt van die vieze hielenlikkers,' zei Lavender fel. 'Geloven jullie nou echt dat zij niks heeft gedaan?! Naïef zeg.'
Ron wilde haar aanvliegen, maar ik hield hem tegen.
'Laat maar, Ron. Ze zijn het niet waard om voor in de problemen te komen.'
Snape, Dumbledore en McGonagall hielden ons namelijk in het kielzog. Ik keek Dumbledore vuil aan, maar besloot toen maar gewoon te gaan eten. Mijn croissantje smaakte echter nog nooit zo slecht als vandaag, maar dat kwam misschien ook door wat er daarna gebeurde. Een uil kwam naar binnen gevlogen. Hij liet een brief bij Draco vallen en ook een brief bij mij. Met trillende handen bekeek ik de brief. Als dit was waar ik al die tijd bang voor was...
'Alles goed?'
Ik knikte naar Harry, maar ik loog. Het was nog nooit zo slecht gegaan. Mijn vingers gleden over de brief terwijl ik hem openmaakte. Mijn ogen gleden over de letters, woorden, zinnen. Ik verstijfde. Alle ingewanden leken te bevriezen. Ik stond op, maar Harry hield me tegen.
'Ga jij nou eens vertellen wat er aan de hand is?' vroeg hij streng. 'Elena, kom op. Zo ken ik je niet.'
'Ik moet plassen - ongesteld,' mompelde ik, terwijl ik mijn arm uit zijn hand wegtrok.
Ik liep naar de wc. De brief hield ik stevig vast. Niemand mocht het lezen. Zelfs Harry niet. Vooral Harry niet. Mijn ogen gleden nog een keer over de woorden. Langzaam besefte ik wat er stond. Het drong tot me door.

"Elena,

Morgenavond is het zo ver. Severus lokt Dumbledore naar de rand van the Forbidden Forest. Aan jou de taak om dan ook te verschijnen. Jij zal Dumbledore doden. Draco, Bellatrix, Lucius en ik zullen er ook zijn om je bij te staan. Laat ons binnen via de haard.

The Dark Lord."

De tranen gleden over mijn wangen. Dit was echt het slechtste moment om woedend te zijn op Dumbledore. Maar ik was nog steeds erg boos. Heel erg boos. Ik kon het hem niet vergeven nu, hoe graag ik dat ook zou willen. Om toch maar iets van sympathie te vormen, liep ik richting zijn kantoor. Mijn knieën knikten nog steeds en de hand waar ik de brief mee vast hield, trilde. Het was druk op de gang. Ik keek naar de grond en probeerde me niets aan te trekken van de vele opmerkingen.
'Dat ze nog geen plekje bij Azkaban voor je hebben gereserveerd!'
'De kus van de Dementor, dat is het enige dat je verdient!'
Maar ik negeerde ze en liep in een stuk door naar het kantoor van Dumbledore. Hij was in gesprek, maar ik was nieuwsgierig en opende de deur. Lupin zat tegenover Dumbledore aan het bureau. Enigszins verrast keek het tweetal me aan.
'Ik kom alleen iets afleveren,' mompelde ik. 'Ik - laat maar.'
Ik kon nu niets zeggen, want Lupin wist, als het goed was, niets over het vermoorden van Dumbledore. Dumbledore las het briefje en keek me verdrietig aan. Blijkbaar had hij zijn einde niet zó snel voorgesteld. Toen er een tijdje niets werd gezegd, wilde ik naar buiten lopen, maar Dumbledore hield mij tegen.
'Remus, zou je ons even willen excuseren. Ik vind je theorie erg goed bedacht en zal erover nadenken.' Een theorie. Waarover? Ik moest erachter komen. 'Elena, wil je even komen zitten?'
'Nou, nee.'
Dumbledore ging er niet op in, maar keek me wel fronsend aan.
'Ik weet niet hoe lang je nog boos op me gaat zijn,' verzuchtte hij. 'Ik wil je alleen herinneren aan het feit dat jij mij niet gaat doden. Severus gaat dat doen.' Ik knikte, alsof het een doodnormaal gesprek was. 'Bovendien wordt Severus schoolhoofd als ik er niet meer ben. Er zal een hoop veranderen. Jij zal geen lessen meer volgen, maar je wordt ingezet als leerkracht.'
'Waarom?'
'Omdat je geen lessen meer nodig hebt. Harry gaat op zoek naar de Horcruxes en jij zult soms nodig zijn om mee te helpen.'
'Oké.'
Eerlijk gezegd vond ik het niet zo erg om leraar te worden, maar met het vooruitzicht dat Dumbledore vermoord werd, leek er niets aan. Dumbledore keek naar me.
'Elena, het spijt me. Echt.'
'Wie heeft het gedaan? Wie heeft dat meisje vermoord? Of ging daar het gesprek tussen u en professor Lupin niet over?'
'Lupin denkt dat het Draco was, in opdracht van Voldemort. Om alvast de schrik erin te leggen voor - nou ja, je weet het.'
'Professor - ik wil niet met ruzie afscheid nemen. Ik ben boos en vergeven is lastig, maar, ik zou het mezelf nooit vergeven. U heeft zo veel voor me gedaan...' De enige man die me uit de problemen haalde als ik te ver gegaan was. De man die me kon kalmeren met een woord. De man die er altijd voor me was, ook al was er ruzie. Hij week nooit van mijn zijde. Ik kreeg een brok in mijn keel. 'U - u bent de enige geweest waar ik altijd naar toe kon. Ik ga u zo ontzettend missen. Ik denk dat ik helemaal zal instorten.'
Zijn fonkelende blauwe ogen keken me doordringend aan. 'Het moet. Mijn tijd is gekomen.'
Ik keek hem droevig aan, maar knikte uiteindelijk. 'Het spijt me. Het spijt me dat ik zo'n onuitstaanbare leerling geweest ben en dat ik zoveel vreselijke dingen heb gedaan. Dat ik brutaal was en dat ik zoveel regels overtrad... ik -'
Dumbledore schudde zijn hoofd. 'Elena, jij bent geweldig. Je bent het meest bijzondere meisje dat ik ooit ontmoet heb. Je bent ontzettend sterk en ik vond het erg fijn dat ik nog een paar jaar van jouw eerlijkheid en oprechtheid heb mogen genieten. En wat de kerkers betreft: ik wilde je geen pijn doen, maar dit was voor mij de ultieme kans om jouw uithoudingsvermogen te testen. Voldemort komt erachter dat jij mij niet vermoord hebt. Daar ga jij problemen mee krijgen. Ik moest kijken of je zoiets aan zou kunnen en inderdaad - jij geeft je niet snel gewonnen.'
'Ik vind het nog steeds een slechte reden.'
'Ik praat het ook niet goed,' zei hij zacht.
Ik beet op mijn lip en stond toen op.
'Bedankt voor alles, professor.'
Een traan gleed langs zijn wang.
'Ik denk dat ik jou heel dankbaar moet gaan zijn, Elena. Jij gaat je vader verslaan. Ik voel het.'
Ik schonk hem een glimlach en liep toen het kantoor uit.