We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Sixty-six

'Is het goed zo?' vroeg ik aan Snape toen ik zeker een half uur bezig was met het lokaal.
Hij keek naar me en keek toen het lokaal in.
'Ja,' zei hij kortaf. 'Je mag gaan.'
'Ik zal de volgende keren na school komen schoonmaken, want ik kom niet meer in de lessen van de zevendejaars.'
'Ik zal dit bespreken met professor Dumbledore,' zei Snape. 'Ik sta niet toe dat je geen enkele les meer bijwoont en dat doet professor Dumbledore ook niet. Ik denk dat je dan terug moet naar je eigen klas.'
'Dat is goed,' zei ik. 'Bespreek het maar met professor Dumbledore. Ik wil graag terug naar mijn eigen klas.'
Snape knikte.
'Ik zie je morgenmiddag na het zevende uur. Ja?'
Ik slaakte een zucht en ik knikte. Geruisloos liep ik naar de deur.
'Professor?' zei ik aarzelend.
'Ja, Elena?' vroeg Snape scherp.
'Het spijt me.'
'Weet ik, maar ik kan je het niet vergeven tot je me verteld hebt waarom je dit gedaan hebt. Iemand zo hard en pijnlijk trappen, daar kan een behoorlijke straf op staan. Je moet blij zijn dat ik dit niet vertel aan Minerva of professor Dumbledore, want het zou een schorsing zijn geweest.'
'U moet het maar vertellen dan,' zei ik. 'Misschien is het beter als ik een tijdje naar huis ga.'
'Waarom?' vroeg Snape verbijsterd.
Ik keek hem aan.
'Omdat ik daar veiliger ben dan hier.'
Na die uitspraak, opende ik de deur van het lokaal en liep naar buiten. Het was een druilerige dag. Het miezerde zachtjes toen ik naar het meer liep. Ik deed mijn schoenen uit, gooide ze ergens bij een boom, en liep op mijn blote voeten over het kleine strandje aan het meer. Mijn voeten werden een klein beetje koud door de golfjes die zo nu en dan net bij mijn voeten kwamen. Ik vond het niet erg. De tranen gleden over mijn wangen. Hogwarts was een plek waar ik me veilig moest voelen. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zoveel moeite met bedreigingen had, zeker niet omdat ik die jongen met gemak aankon. Het enige verschil was, dat hij mijn vrienden had bedreigd iets aan te doen als ik mijn mond niet hield. Dat vond ik eng en daar was ik bang voor. Ik perste mijn lippen op elkaar om de tranen te stoppen, maar ze bleven komen. Het beste was om even naar huis te gaan. Zo liepen mijn vrienden en ik geen gevaar en kon ik ook loyaal doen tegen mijn vader en Lucius. Bovendien zou ik dan wat tijd kunnen doorbrengen met Draco. Dat moest ook want ik wilde de band echt verbeteren. Het enige dat mij tegenzat, was het bal. Ik wilde naar het bal, maar ik wist niet of ik dat mocht, na mijn vrijwillige schorsing. Ik liep aarzelend terug naar Hogwarts en liep naar het kantoor van Snape. Uitgestorven. Dat kwam mooi uit want nu hoefde ik Snape niets te vertellen. Ik ging in de haard staan en riep de naam van mijn huis. Ik werd misselijk van het reisje, maar dat ging vrijwel meteen over toen ik uit de haard stapte en stemmen hoorde uit de woonkamer. Het waren Lucius en mijn vader. Ik beet op mijn lip maar bleef staan zodat ik kon luisteren wat ze te zeggen hadden.
'(...) haar van Hogwarts. Ik wil haar hier,' zei mijn vader kalm.
'Nee!' schreeuwde Lucius. 'Ze moet op Hogwarts blijven om Dumbledore in de gaten te houden. Hier heb je niks aan haar.'
'Ik heb ook niets aan haar als ze niet veilig is. Hogwarts is gevaarlijk.'
Wat hij zei, leek heel erg meelevend, maar aan de toon kon ik horen dat hij nonchalant was en dat het hem eigenlijk niets uitmaakte. Wat wilde papa met me doen nu ik hier was?'
'LUISTER NAAR MIJ!' gilde Lucius schel. 'ELENA IS NERGENS GOED VOOR EN DAT WEET JIJ. ZE HOORT HIER NIET THUIS. ZE IS GEEN DEATH EATER.'
'Maar ze doet wat ik wil als ik haar dwing.'
'Niet,' zei Lucius en daarmee was het gesprek ten einde.
Lucius kreeg het nog zwaar. Hij sprak zonder enig respect tegen papa en dat zal hem zeker bezuren. Ik liep met stalen benen naar de woonkamer. Papa wilde Lucius net duidelijk maken dat hij van dit gedrag niet gediend was, tot ik naar binnen stapte. Verrast en verbijsterd keken ze me aan.
'Elena,' zei papa zacht.
Ik zakte door mijn knikkende knieën en boog eerst voor papa en toen voor Lucius. Daarna ging ik geruisloos met mijn knieën op de koude, marmeren vloer zitten en wachtte tot ik mocht spreken.
'Wat doe jij hier, Elena?' vroeg papa.
Ik keek hem aan en slaakte een zucht. Waarom deed ik dit ook alweer?
'Ik voel me hier veiliger dan op Hogwarts. Ik vond het een goed idee om voor een paar dagen naar huis te komen, my Lord.'
'Wel,' zei Voldemort. 'Dacht ik het niet. Elena, je komt als geroepen.'
'Wat moet ik doen, my Lord?' vroeg ik zacht.
'Je gaat Lucius straffen. Zijn gedrag tegen mij was onacceptabel.'
'Ja, my Lord. Wat moet ik doen?'
Ik keek naar Lucius, die mij uitdrukkingsloos aankeek, maar ik zag de spijt in zijn ogen.
'Je gaat zweepslagen geven.'
Ik schrok en Lucius slaakte een klein kreetje van angst.
'Maar my Lord -'
'Spreek je mij nou tegen, Elena?'
Hevig schudde ik mijn hoofd.
'Juist. Vijftien slagen zal hem duidelijk maken dat ik dit gedrag niet accepteer.'
Vijftien? Dat was ontzettend pijnlijk! Ik had een keer zweepslagen gekregen toen ik mijn vader een klap verkocht had, maar dat waren er maar vijf en ik gilde het al uit. Ik beet op mijn lip en keek naar Lucius. Zijn gezicht was spierwit en een vlaag van medelijden ging door mij heen. De man die mij zoveel pijn gedaan had, dertien jaar lang, stond nu zelf gekweld te wachten tot hij gestraft werd. Hij was doodsbang en dat begreep ik.
'Neem hem mee!' beval papa.
Ik knikte, pakte Lucius bij de arm en liep met hem mee naar de strafkelder.
'Het spijt me,' fluisterde ik.
'Het is niet jouw schuld,' zei Lucius.
'Ik vond het aardig - dat u het voor me opnam.'
Lucius zei niets. Misschien had hij het niet zo bedoeld. Ik keek Lucius aan toen we in de strafkelder stonden.
'Ik denk dat -'
Als ik hem slagen op zijn rug moest geven, moest zijn bovenlijf compleet bloot zijn. Dat was de regel.
Papa kwam de trap afgelopen.
'Lucius, je kent de regels,' zei hij bazig. 'Ze zal je slaan op de rug, dus ontbloot je bovenlijf.'
Vernederd deed Lucius wat papa vroeg. Ik beet op mijn lip. Het was kwellend om Lucius op deze manier te zien. Zo kwetsbaar en verlegen. Ik pakte zijn pols en maakte deze vast aan een van de handboeien op het plafond. Daarna pakte ik de andere pols en deed hetzelfde. Lucius stond op zijn tenen. Papa pakte een zweep uit de kast. Ik kreeg hem in mijn handen geduwd en keek verschrikt op. Dit was een van de pijnlijkste zwepen die papa in zijn bezit had.
'Het zal je pijn doen,' grijnsde papa gemeen naar Lucius. 'Ik weet zeker dat dit de laatste keer is dat je me tegenspreekt.'
'Ja, my Lord,' zei Lucius zacht en hij slikte van de spanning.
'Elke slag die te zacht is, krijg jij terug,' zei papa tegen mij. 'Doe hem zoveel pijn als je kunt, anders sta jij er straks ook op deze manier.'
Ik kreeg tranen in mijn ogen, maar knikte.
'Het zal niet gebeuren, my Lord.'
Dit was mijn kans. De man die ik al mijn hele leven haatte, kon ik eindelijk straffen. Waarom was ik niet opgelucht?
Ik pakte de zweep stevig vast bij het handvat, bewoog met mijn vingers trillend over het touw en deed mijn arm langzaam naar achter, klaar voor de eerste klap op de rug van Lucius. Pets!
Lucius schreeuwde het uit. Een rode striem was het gevolg van mijn klap.
'Tel,' zei ik zachtjes.
'Één,' fluisterde Lucius.
Nog een klap volgde en papa klapte tevreden.
'Twee.'
Het deed me zoveel pijn om Lucius zo te zien, verminkt voor het leven door zijn eigen stiefdochter. Lucius probeerde zijn stemgeluid in bedwang te houden bij de derde, vierde, vijfde en zesde klap, maar het gegil na de zevende klap was zo intens dat ik even stopte. Ik keek naar papa en toen naar de rug van Lucius. Bloed verscheen. De zeven klappen waren duidelijk zichtbaar.
'Ik heb een idee,' zei papa sluw. 'Ga verder op de voorkant. Ik wil zijn bovenlichaam helemaal verminkt zien.'
Ik beet op mijn lip, veegde een traan weg en draaide me naar Lucius borst en buik. Ik keek hem aan. Tranen gleden over zijn wangen.
'Sorry,' fluisterde ik.
'Ga verder, Elena!' riep papa.
'Ja, my Lord.'
De klappen daarna deden nog meer pijn want na elke klap gilde Lucius het uit. De zweep raakte steeds een groot gedeelte van zijn buik en wederom verscheen er bloed.
'De laatste slag in zijn gezicht,' zei papa meedogenloos.
'Wat?!' zei ik. 'My Lord, dat is -'
'Heel pijnlijk,' maakte papa mijn zin af. 'Juist daarom dat we dit doen.'
Ik keek Lucius aan, ging wat op mijn tenen slaan en raakte met mijn zweep zijn wang, lip en een deel boven zijn oog. Direct was de rode striep zichtbaar en het bloed verscheen uit zijn lip.
'Bravo!' riep papa. 'Geweldig, Elena. Ik denk dat ik al weet waar ik je voor in zal zetten. Dit kun je uitstekend.'
Ik had zoveel zin om deze man te vermoorden, maar het kon niet. Het was nog onmogelijk, had Dumbledore ooit verteld.
'Geef Lucius de zweep,' beval papa me.
Ik keek hem niet-begrijpend aan. Hij had zijn handen toch niet vrij?
'In de mond.'
'Oh,' fluisterde ik.
Ik liep naar hem toe, pakte de zweep vast bij de touwen en liet Lucius in het handvat bijten.
Hij was niet boos, alleen ontzettend verdrietig en zijn pijn was af te lezen aan zijn ogen.
'Kom, Elena,' zei papa. 'Lucius, je blijft hier voor een uur. Denk na over je zonden. Ik verwacht een uitgebreid excuus.'
Lucius knikte want hij kon niet praten. Een laatste blik gleed naar de man die ik haatte, maar die ik de afgelopen weken alles vergeven had omdat hij me behandelde als een waardig mens. Maar nu - nu deed ik precies wat hij met mij gedaan had. Wat voelde ik me ontzettend schuldig.