We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Sixty-seven

De rest van de dag was ik naar boven gevlucht. Ik bleef maar huilen. Wat had ik gedaan? Waarom? Ik lag op mijn bed en begroef mijn hoofd in mijn kussen. Ik was slecht. Heel slecht. Hoe kon ik dit doen? Draco zou me nooit meer aankijken, mama zou geen woord meer met me wisselen en ik begreep dat. Ik was een monster. Het beeld van een hulpeloze Lucius, vastgeketend aan het plafond van de strafkelder met rode striemen over zijn hele bovenlijf en in zijn gezicht. Die littekens verdwenen niet zomaar. Telkens als ik hem zou zijn, zou ik denken aan hoe slecht het was wat ik had gedaan. Waarom had ik in godsnaam niet zelf die slagen op me genomen? Waarom dacht ik alleen maar aan mezelf? Ik had een gruwelijke afschuw voor mezelf gecreëerd. Lucius was veranderd. Hij had me minder erg proberen te vernederen tijdens de marteling, hij had het tweemaal voor me opgenomen en het leek net alsof mij dat helemaal niets gedaan had. Dat ik hem nog maar eens moest laten zien dat ik alles wat hij mij ooit aangedaan had, nog niet had vergeven.
Er werd op de deur geklopt. Oh nee, het was Lucius. Zou hij me vermoorden? Zijn striemen waren zichtbaar want hij had geen shirt aan. Waarom niet? Ik beet op mijn lip.
'Het spijt me zo,' fluisterde ik. 'Meneer, alstublieft - als u wilt mag u mij dit ook aandoen. Ik weet echt niet waarom ik dit gedaan heb. Het spijt me.'
'Elena,' zei Lucius schor.
Hij kwam naast me zitten op het bed.
'Als jij deze straf gekregen had, was je dood. Je wonden van de Sectumsempra spell zouden zijn opengegaan en je zou zoveel bloed verliezen dat het jouw einde zou betekenen. Als jij de straf op je zou nemen, had ik je tegengehouden.'
Hij had misschien wel gelijk, maar mijn schuldgevoel was er nog steeds.
'Ik had er niet eens bij nagedacht,' zei ik zacht. 'Ik strafte u omdat het me werd opgedragen. Het kwam niet eens in mij op om de straf op me te nemen. Ik ben een monster.'
'Je bent een kind,' zei Lucius. 'Je bent nog maar een kind. Natuurlijk dacht je er niet bij na. Ik begrijp het ontzettend goed. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik verdiende deze straf.'
'Niemand verdient dit,' zei ik. 'Eeuwige littekens en telkens als ik u zie, zou ik eraan worden herinnerd hoe laf ik was. Waarom heeft u uw overhemd niet aan?'
Lucius keek me aan met tranen in zijn ogen.
'The Dark Lord wil me nog een tijdje zo zien rondlopen, zodat hij kan zien wat voor prestatie zijn dochter heeft neergezet.'
'Afschuwelijk,' zei ik zacht. 'Wat zei Draco?'
'Dat hij geen spijt meer had van zijn actie nadat jij dit met mij gedaan had.'
'Ik snap hem,' zei ik naar beneden kijkend.
Lucius tilde mijn kin omhoog.
'Het komt wel goed.'
Ik beet op mijn lip.
'Waarom praat u weer normaal tegen me, meneer?'
Lucius zweeg een tijdje en staarde naar de muur.
'Vroeger heb jij dingen gedaan die mij zo boos maakten. Je hebt Draco ooit gemarteld, je hebt mij ooit uitgescholden en je sloeg je vader. Ik was zo boos op je toen. Ik wist zeker dat jij een probleem zou worden.'
'Ik kan me dat allemaal niet meer herinneren,' zei ik. 'Alleen de straf toen ik papa sloeg. Dat deed zoveel pijn. Ik voelde vandaag precies weer wat ik voelde toen. Zoveel pijn. U gaf me die straf toen.'
'Ik heb er nog elke dag spijt van. Je was negen en veel te jong om zo zwaar gestraft te worden.'
'Dit is papa's manier van discipline,' was mijn antwoord.
Lucius knikte en ging verder met de uitleg.
'Maar kortgeleden, toen Draco jou had aangevallen na mijn marteling, drong tot me door hoe het kwam dat jij die dingen deed. Je was opgevoed in een milieu dat niets anders kent dan geweld. Draco sprak die spreuk uit en niets hield hem tegen. Hij was het gewend. Thuis wordt hij dagelijks geconfronteerd met geweld. Dat was bij jou ook zo. Ik zie dat nu pas.'
Ik zuchtte.
'Dank u, maar toch vind ik dit lastig, meneer. Vergeven doe ik graag, maar als Vader u vraagt mij te straffen, zult u dat wel doen, vast net zo meedogenloos als altijd.'
Lucius beet op zijn lip.
'Denk het ook, maar dat is omdat het moet, net zoals jij het vandaag moest.'
Ik knikte.
'En hoe zit het met mij in de familie? Wilt u nog steeds dat Draco hier het belangrijkst wordt?'
'Nee,' zei Lucius. 'Als ik zie wat jij allemaal moet doen... ik kan alleen maar blij zijn dat Draco dit niet hoeft te doen.'
Ik knikte.
'Ik ben blij dat het weer een beetje goed is tussen ons,' beaamde ik.
'Ik ook,' zei Lucius.
Hij stond op en gaf me een enveloppe.
'Wat staat erin?' vroeg ik.
'Ik heb het niet gelezen.'
Ik fronste mijn wenkbrauw. Mijn post werd altijd gecontroleerd. Weer een primeur in familie Malfoy.
Lucius verliet de kamer en ik opende de enveloppe.

'Elena,

Ik had gehoopt dat je ons zou inlichten voordat je wegging. Severus en ik hebben nog lang naar je gezocht, tot Lucius ons berichtte dat jij bij hen was. Je mag een paar dagen blijven, maar ik verwacht je vrijdag avond terug op school. Ik wil met je praten en zaterdag zul je de dag doorbrengen met straf, zoals je al wist. Ik hoorde van Severus dat er een gevecht was geweest tussen jou en een Slytherin jongen. Ook hierover wil ik nog met je praten.

Ik hoop dat je een aangenaam verblijf hebt bij the Malfoys.

Vriendelijke groet,
Albus Dumbledore.

Ik slaakte een zucht. Dumbledore was boos. Dat merkte ik aan de woordkeuze en de kortafheid van zijn brief. Dat mocht er ook nog eens bijkomen. Boze Snape, boze Dumbledore, woedende Draco en Narcissa en een grijnsende papa, die het allemaal zag gebeuren van een afstandje. Ik ging languit op mijn bed liggen en schreef Dumbledore terug dat ik spijt had dat ik ze niet had ingelicht, dat ik uitkeek naar het gesprek en dat ik graag met hem wilde praten over wat ik gedaan had. Ik besloot niet per brievenpost te zeggen wat er gebeurd was, want als dat in verkeerde handen kwam, dan was ik zeker het onschuldige meisje niet meer. Dat was ik sowieso al niet meer. Schijn. Ik beet op mijn lip en liet de tranen komen. Zo moest het maar. Ik verdiende alle haat die op me werd afgeschoven. Ik verdiende het on dood te gaan en zonder afscheid naar de hel te stijgen. Ik haalde diep adem. Hoe lang zou het duren voordat Harry het uit zou maken als ik hem vertelde wat ik gedaan had? Ik gaf hem een week, hooguit. Ik barstte wederom spontaan in tranen uit toen ik me een leven bedacht zonder Harry. Dat kon niet. Het bestond niet.