We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Ninety

Lopen was vermoeiender dan ik dacht. De wonden waren dan enigszins genezen, toch voelde ik me zwak door het bloedverlies. Ook het verband dat rond mijn middel was gewikkeld, maakte het niet makkelijker.
Hoe dichter ik bij Snape's kantoor was, hoe meer ik ertegenop zat. Deed ik hier goed aan? Wilde ik de confrontatie nu al aangaan? Ik slaakte een diepe zucht en klopte aan op de deur van zijn kantoor. Op woensdag was iedereen altijd vroeg uit, dus Snape zal vast in zijn kantoor zijn.
'Binnen,' werd er gemompeld.
Ik aarzelde. Ik wilde Snape niet kwijt. Ik wilde mijn papa niet kwijt. Het was echter de enige optie. Mijn hand greep naar de deurklink en tergend langzaam deed ik deze omlaag.
'Elena.'
Zijn stem klonk al gebroken voor ik überhaupt binnen was.
'Het gaat niet lang duren,' zei ik. 'Maar je hebt op z'n minst het recht om te weten waarom ik je nooit meer zal vergeven.'
Snape knikte en wees naar een stoel, maar ik weigerde. Met mijn handen over elkaar heen, keek ik hem aan.
'Ik wil geen vader die alleen van mij houdt als het hem uitkomt. Ik wil geen vader die ervoor me is als we alleen zijn. Ik wil een vader die er altijd voor me is, ook als ik gestraft word door mijn papa. Je zegt geen keuze te hebben, maar dat betekent voor mij enkel dat ik minder belangrijk ben dan de consequenties die eraan vast hangen als iemand doorheeft dat je van me houdt.'
'Elena ik - '
'- Nee,' viel ik hem in de reden. 'Het is niet goed te praten, Snape. Ik ben klaar met dit gedoe. Het was ook te mooi om waar te zijn: een ouder die echt van me houdt. Ik had vanaf het begin al moeten weten dat niets zo makkelijk ging. Ik had moeten weten dat jij niet degene bent waar ik me aan kan binden voor de rest van mijn korte leven. Ik heb je genoeg kansen gegeven, maar ik moet verder.'
'Ik begrijp het.'
'Mooi.'
Koeltjes kruisten onze blikken elkaar en ik maakte aanstalten om het kantoor te verlaten.
'Elena?' Ik keek hem aan en beet op mijn lip. 'Hoe gaat het met je?'
Waar kwam dit opeens vandaan?
'Prima,' zei ik. 'Afgezien van wat Sectumsempra wonden die nog steeds niet genezen zijn.'
'Het spijt me.'
'Dat hebben we vaker gehoord,' was mijn felle antwoord en ik verliet het kantoor.

Ik had me beter moeten voelen na dit bezoek, maar eerlijk gezegd voelde ik me vreselijk beroerd. Snape verliezen was het ergste dat er kon gebeuren. Hij was mijn papa en hij had zich ook zo gedragen, als het hem uitkwam. We hadden vele moeilijke momenten doorstaan maar ik wist dat ik altijd op hem terug kon vallen. Dat zou nu niet meer kunnen. Wat had ik gedaan? Ik beet zachtjes op mijn lip en ging zitten op een traptrede in de hal. Ik was vermoeid.
'Alles goed?'
Dumbledore stond voor me.
'Ziet het eruit alsof alles goed is?' mompelde ik.
'Elena, jij hoort hier niet te zijn. Je moet eigenlijk rusten.'
Ik knikte.
'Ik was bij Snape. Hem even zeggen dat het officieel klaar is.'
Dumbledore glimlachte.
'Dat houd je niet vol, Elena. Snape houdt van je en jij van hem.'
'Heeft u enig idee wat hij gedaan heeft?'
'Jazeker. Hij is het me zelf komen vertellen. Hij heeft spijt.'
'Dat is iets te laat. Ik was bijna dood door zijn toedoen.'
'Hij was toch niet de enige die spreuken op je afstuurde?'
'Je kunt ook sterven van mentale pijn, professor,' zei ik koeltjes.
Ik stond op en liep weg. Hij had wel gelijk. Ik moest in bed liggen. Deze gesprekken waren te vermoeid geweest.

Harry was in the Room of Requirement. Hij had het warm en knus gemaakt en het bed zag er erg aanlokkelijk uit.
'Hoe was het?' vroeg Harry zacht toen hij naar me toen kwam en me optilde.
'Ik heb nu al spijt,' zei ik en ik drukte mijn lippen teder op de zijne.
Harry legde me liefdevol neer op bed en deed een warme snoezige pyjama bij me aan. Mijn knuffelkonijn stopte hij in mijn hand en hij gaf me nog een innige zoen voordat ik officieel kon rusten.
'Ik ben bij je, liefje. Ik zal hier de hele middag zijn.'
'Dankjewel,' kreunde ik dankbaar.
Hij streelde zachtjes mijn haren tot mijn ogen zwaarder werden en ik het dromenland betrad.
'Ik hou van je,' was het laatste dat ik hem hoorde mompelen.