We found love right where we are ~ Voldermort's daughter

Part two ~ 117

(Na dit hoofdstuk zijn de heftige stukjes voorbij)

Severus Snape pov

Er was toch wel iemand in mijn nabije omgeving die wist waar Fenrir Greyback zich schuilhield? De agressiviteit kwam in me naar boven. Als ik mijn meisje niet snel vond, was het te laat. Ik kon dat niet laten gebeuren. Ik liep onrustig naar mijn bureau, terwijl ik bedacht hoe ik dit het beste kon gaan doen. Greyback moest op een plek zijn die afgeschermd was voor Muggles, maar ook voor tovenaars. Misschien had hij zijn huis onzichtbaar gemaakt en was het wel nooit te vinden.
Ik ijsbeerde door de kamer en terwijl ik dat deed, gleden de tranen over mijn wang. Er werd op de deur geklopt en zonder op antwoord te wachten, kwam er iemand binnen. Een meisje van een jaar of twaalf keek me aan.
'Ik heb een brief voor u,' zei ze.
Ik rende woest naar haar toe en pakte de brief van haar af.
'Waag het niet om nog één keer mijn kantoor te betreden zonder toestemming!' siste ik. 'En zeg maar tegen professor Cragge dat hij je moet straffen.'
'Maar professor Riddle is toch - '
'HEB JE ME NIET GEHOORD?!'
Het meisje liep angstig het kantoor weer uit. Ik scheurde de brief open. Er stond maar een zin. Het adres. Het was het adres van Fenrir Greyback.

Ik aarzelde geen moment. Enkele minuten later stond ik voor het huis van Greyback. Er waren geen ramen en het huis was beveiligd met spreuken, want er hing een witte gloed om het huis. Ik pakte mijn toverstok beet en probeerde wat spreuken. Wetend dat het niet makkelijk was om die beveiligingen te verbreken, zette ik al mijn krachten in, maar het mocht niet baten. Onrustig en ongeduldig ijsbeerde ik rond het huis. De enige spreuk die in me opkwam, was Bombarda Maxima. Maar de kans dat Elena ook slachtoffer werd van die spreuk, was groot. Ik hoopte dat het het waard was, want het was de enige manier dat ik het huis kon betreden.
'Bombarda Maxima,' zei ik aarzelend.
De tegenstelling. Hoe onzeker ik het gezegd was had, hoe groot het spektakel was. Muren ontploften, vatten vlam. De felle vlammen knaagden aan de beveiliging en ik kon het, inmiddels vervallen, huis betreden. Op het eerste oog zag ik zowel Elena als Greyback niet, maar toen ik de trap naar beneden nam, zag ik het. De verschrikking. Elena was vastgebonden aan haar polsen en ze had geen kleren aan. Fenrir had een ontbloot bovenlijf, alsof hij zich net uit wilde gaan kleden.
'HOE DURF JE?!' schreeuwde ik woest. 'VIEZE - '
'Ach, kom je jouw lieve meisje redden?' grinnikte Greyback. 'Iets te laat.'
Hij richtte zijn toverstok op me en hoewel ik hetzelfde deed, durfde ik niet meteen toe te slaan, want Greyback stond bij Elena.
'Ik was nog allemaal dingen van plan, maar aangezien je al zó vroeg gekomen bent - '
Zijn tanden kwamen steeds dichterbij het tengere lijfje van Elena, die met een angstige blik, mij smekend aankeek.
'BLIJF VAN HAAR AF!'
'Als je nog één stap bij haar in de buurt komt, vermoord ik haar!' siste Greyback.
Maar ik hoefde niet bij haar te komen om hem te laten stoppen. Nog nooit was het in mij opgekomen om iemand met volle overtuiging te doden, maar nu leek het juist de enige en beste optie.
'Avada Kedavra!' riep ik, zonder enige medeleven.
Greyback verstijfde, viel op de grond. Ik trapte enkele keren tegen hem aan, maar er kwam geem beweging in. Dood. Ik keek naar Elena. Tranen gleden geruisloos over haar wangen. Ik maakte haar los, maar viel haar nog niet in de armen. Dat zou ontzettend ongepast zijn.
'Waar zijn je kleren?' vroeg ik.
'Weet ik niet, professor,' fluisterde ze
Ik liep naar boven, maar kon haar kleding niet vinden. Ik zag wel wat aan elkaar geknoopte theedoeken liggen, dat moest dienen als kledingstuk.
'Doe dit aan. We gaan,' zei ik toen ik weer beneden was.
Elena knikte en deed gehoorzaam wat ik zei. Dat baarde me zorgen. Ze deed nooit wat ik zei. Ik pakte haar arm vast en verschijnselde ons naar Hogwarts.