121.BÖLÜM Yamaç kahvenin kapısını öfkeyle çarpıp arabasına bindi. Anahtarı çevirecekken duraksayıp telefonunu çıkardı. Haluk Çetiner'in numarasını tuşlayıp birkaç saniye bekledi. ""Haluk amca bir şey daha lazım bana acil.... Bana Asaf Tekinoğlu'na ait her hangi bir şey bulabilir misin?" Gece, Koçovalı mezarlığında Sena'nın ve öldü sanıldığı sırada kendisi için açılan mezarın ortasında yere uzanmış yatıyordu. Sol tarafına kendi mezarına bakıp ardından sağına Sena'ya döndü yüzünü "Yamaç'ı da buraya gömsünler bak tam aramıza." Deyip güldü. Ardından derin bir soluk bırakıp gökyüzüne döndü yüzünü. Hava açık yıldızlar berraktı. "Ah be deniz kızı gitmeseydin keşke be... Sen gitmesen ben hiç gelmez dertlerimi peşimden getirmez bu oğlanı da bu kadar üzmezdim." Dedi. Sağına doğru meyil edip dinliyormuş gibi birkaç saniye beledikten sonra "Ya tamam anladım kader de işte offf! Baş edemiyorum artık." Dedi elini havaya kaldırmış gökyüzüne uzanmaya çalışıyor gibiydi. "Ya kızım bırak sanki bilmiyorsun bu bebeyi bırakmıyor ki ardını konunun. Sen hiç ondan bir şey sakladın mı?" derken tekrar mezara dönmüştü yüzünü. Sanki Sena ile kimsenin duymadığı bir frekansta konuşuyorlardı. "Doğru senin hatan da buydu ya." Sonra tekrar gökyüzüne döndürdü kafasını. "Sen deniz kızı oldun. Akşın'ım melek... Ben de uçmak istiyorum. Böyle bulutların arasında hızlı korkusuz özgürce..." derken "Tam bir Anka kuşu." Diyen Salih'in sesiyle sıçradı yerinden. "Korkma korkma Sena'nın sesi daha naifti hortlayan yok." Dedi adam ceketini babasının mezar taşına asıp mermerin köşesine otururken. Gece kalkıp oturdu. "Sizden kaçış yok mu Koçovalı Brothers?" diye sordu sırtını kendi sahte mezarına yaslamıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Valla ben eve gidiyordum geçerken bir babamı göreyim dedim. Sen sürpriz oldun." Dedi Salih kızı işaret ederek. "Yer beğeniyorsun her halde." Diye ekledi ardından. Gece gülümsedi "Benim yerim belli." Derken kafasıyla arkasındaki mezarı işaret etti. "Yamaç'a beğendim burayı ama böyle tam aramızda güzel konum." Derken gülüyordu. "Yakışır babamın oğluna. Gerçi siz burada da birbirinizi yersiniz." Dedi Salih. "Olmuyor. Her şey o kadar karıştı ki..." derken sesi düşmüştü Gece'nin. "Sen Sadiş'e her şeyi anlatır mısın?" diye sordu masumca. "Sadiş ve ben... O benim sığınağım ben onun limanıyım. Yamaç ve sen... sen onun belasısın o senin derdin. Biz birbirimizle sönerken siz aksine birbirinizi harlıyorsunuz. Sadiş'in tüm derdi yanında olmam Yamaç'ın tek isteği güvende olman. Bizim sorunumuz Sadiş'in duygularını benimle yaşaması senin hep içinde büyütmen. Sadiş ve ben birbirimize deva iken Yamaç ve sen dertsiniz. Biz yaralarımızı birlikte sararken siz birbirinizi daha çok parçalıyor ama daha da çok seviyorsunuz." Derken Salih Gece güldü "Ne yapalım ayrılalım mı?" diyerek. Şimdi gülen Salih'ti "Bak hemen kestirip atıyorsun işte. O kelimeyi söylemek bile canını yakarken bunu sadece kendine saklıyorsun. İkinizin de yaşanmışlığı çok. Sen sırf onu korumak için canlı canlı mezara bile girdin." Dedi Salih boş mezarı göstererek. "Ama o her nefeste öldü burada. Velhasıl kelam yengeciğim günün sonunda ben Sadiş'i ne kadar seviyorsam Yamaç'ta seni o kadar seviyor." Dedi Salih. "Bak bu yenge lafına fena tutuluyorum iki gündür herkesin dilinde." Diyerek yalandan kaşlarını çattı Gece. "He yengem he." Derken ayağa kalkmış ceketini giymişti Salih. "Ben Yamaç'ı ne kadar seviyorsam Sadiş'te seni o kadar seviyor." Dedi Gece adama bakarken. "Benim ondan hiç şüphem olmadı." Diyerek kıza elini uzattı Salih. Gece eli kavrayıp ayaklanınca İdris'in mezarına dönüp "Senin bu oğullarının hiç birinden bana rahat yok İdris Koçovalı valla bak. " dedi. Salih'te Paşa'nın mezarına dönmüştü. "Seni hiç sevmezdim kötü vezir ama bu kızını galiba acıcık sevdim." Dedi. Abi kardeş gülerek karanlığın içinde kayboldular.
