Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
135.BÖLÜM Gece silahlarını sehpanın üzerine koyup kendini tekli koltuğa bıraktı. Hava alacakaranlığa çalmıştı. İçeri sızan loş ışıkta yan tarafındaki kanepede uyuyan Asaf'a baktı yan gözle. Bacaklarını kaldırıp sehpaya doğru uzatınca "Bak o sehpa çok değerli ha." Diye mırıldanınca adam "Uyumuyor musun sen ya?" diye söylenip kafasını geriye attı. "Geç kaldın. Haftalar sonra biricik aşkını görmek yaramadı herhalde." Derken yüzünü kıza çevirmişti Asaf. "Sanane." Diye terslendi Gece. "Bana mı ne? Ortağımın psikolojisi beni de ilgilendirir." Derken gülüyordu Asaf. "Bana bak elimin tersindesin bir çarparım bir de yer çarpar." Derken adama doğru elini savurdu Gece. Asaf koltukta kaykılıp iyice yerleşti. "He canım he." Derken. Gece gözlerini kapayıp derin bir iç geçirdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 AY ÖNCE (Bölüm 133 Çatıda) Gece var gücü ile Yamaç diye haykırıp oluk oluk akan yaşlarını sildi. "Neden ya neden?" derken sesi gittikçe cılızlaşmış yeniden yere çökmüştü. Hem ağlıyor hem söyleniyordu kendi kendine. Bir süre sonra tepesinde oturduğu binanın önüne park eden araç dikkatini çekti. Alelade bir binaya çıkmamıştı. Nergis'in verdiği adreslerden birine gelmişti aslında ama binanın boş olduğunu görünce öfkesini atabilmek sakinleşebilmek için çatısına çıkmıştı. Çabucak ıslak gözlerini silip gördüklerine odaklandı. Enver araçtan inip korumalarını geride bırakmış tek başına binaya girmişti. "Gel gel gel de bütün hırsımı senden çıkarayım." Deyip oturduğu kıyıdan geri atladı Gece. Saçlarını tepesinde toparlayıp deri ceketinin fermuarını çektikten sonra geldiği yoldan sessizce içeri süzüldü. Silahının emniyetini indirip sessizce alt kata doğru indi Gece. Ortadaki boşluktan orta katlarda yanan tek bir ışık görünüyordu. Ses çıkarmamaya özen göstererek o tarafa doğru süzüldü Gece. Cam bir odanın ışığı yanıyordu ama Enver görünürde yoktu. Karşı odanın açık kapısına gizlenip gözlemeye koyuldu. Enver sesli bir şekilde telefonda konuşarak odanın içinde başka bir kapıdan çıktı. "Geleceğim beni bekleyin. Doktoru yanında değil mi zaten?" diye sinirli bir sesle konuşuyordu. "Gel bakalım gel." Deyip hareketlendi ama tam o sırada bir el ağzını kapayıp geri çekti onu. "Sakın sesini çıkarma. Yakalanırsak ben bir şekilde yırtarım ama senin için aynı şey olmaz." Diye fısıldadı boynuna sokulan Asaf. O sırada Enver apar topar çıkıp aşağı doğru koşturdu. Gece adamı sertçe itip kendini sıyırdı. "Önce seni gebertmem gerekiyorsa hiç durmayacağım." Diyerek silahını adama doğrulttu. "Enver çoktan aşağı indi Gece beni boşuna öldürmüş olursun." Diye fısıldadı Asaf. Gece bir an bocalayıp koridora koşturdu ama Asaf haklıydı adam gözden kaybolmuştu. Asaf da ardından gelip etrafı kolaçan ettikten sonra kızı kolundan tutup "Gel benimle." Diyerek üst kata doğru sürükledi. Birkaç dakika içinde yeniden çatıdaydı Gece ama bu defa Asaf ile birlikte. "Sen beni mi takip ediyorsun lan." Diyerek öfkeyle adama döndü Gece. Asaf'ın çarpık gülüşü yüzündeydi. "Valla ne yalan söyleyeyim takip etsem bu kadar olurdu." Dedi duvara otururken. "Ne işin vardı o zaman orda sinsi sinsi?" diye sordu Gece öfkeyle saçlarını çözmüş ceketinin önünü açmıştı. "Gece bak şimdi beni iyi dinle tamam mı?" derken ciddileşti Asaf. "Neyini dinleyeceğim ya?" derken geriye doğru dönmüştü yüzünü Gece. Asaf gözlerini devirip ayağa kalktı "Gece sence ben sessizce orada ne yapıyordum?" diye sordu. Gece adama hak vermişti. Tekrar ona dönüp "Anlat." Dedi.
