Długo wyczekiwany ratunek...

122. Niezapowiedziani goście

Następnego dnia obudziłam się o 10.00, dyżur zaczynałam o 12.00, więc miałam jeszcze trochę czasu. Z uśmiechem przeciągnęłam się i spojrzałam na śpiącego słodko ukochanego. Przyglądając się mu, z radością przypomniałam sobie wczorajszy wieczór. Było tak wspaniale, a poza tym nareszcie obudziłam się później niż o 04.00.
Postanowiłam wstać, ubrać się i zrobić nam śniadanie. Gdy już skończyłam, zadzwonił mój telefon. Odebrałam go, zastanawiając się o co może chodzić.
- „Dzień dobry, z tej strony Profesor Marek Gutkowski, dyrektor szpitala w Leśnej Górze. Czy dodzwoniłem się do dr Anny Reiter?"
- „Tak, z tej strony dr Reiter. Coś się stało?"
- „Tak, to znaczy nie do końca... Właściwie chodzi o to, że do 8 stycznia będziemy gościć lekarzy ze szpitala ze Słowacji. Dzięki nim uzupełnimy braki kadrowe. Z tego co się orientuję, Pani pracuje też w karetce, prawda?"
- „Tak..."
- „Właśnie, więc chodzi o to, że w bazie pogotowia ratunkowego brakuje ludzi i chciałem zapytać czy zgodziłaby się Pani przez najbliższe dni pracować w bazie?"
Zawahałam się. Z jednej strony ta wiadomość była spełnieniem moich marzeń, tym bardziej, że Potocki miał wrócić dopiero 8 stycznia, jednak z drugiej strony bałam się reakcji niektórych osób z bazy. Po krótkiej chwili podjęłam decyzję.
- „Oczywiście, z chęcią przyjmę Pańską propozycję, Profesorze." - oświadczyłam.
- „To świetnie. Powiadomię doktora Górę, że od 12.00 zjawi się Pani na dyżurze. Życzę miłego dnia i dziękuję."
- „Nie ma za co i również życzę miłego dnia." - pożegnałam się, kończąc rozmowę.
Gdy skończyłam mimo wszystko byłam podekscytowana. Nagle poczułam, że ktoś przytula mnie od tyłu. Ze śmiechem odwróciłam się i przytuliłam Wiktora.
- „Hej kotku, a co Ty, już na nogach?"
- „Niedawno się obudziłam, a poza tym dzwonił profesor Gutkowski. Dał mi propozycję, którą przyjęłam." - odparłam niepewnie.
- „Co się dzieje?" - zapytał zaniepokojony.
- „Do 8 stycznia przyjeżdzają do nas lekarze ze Słowacji, więc ja... ja... wracam do Was do bazy."
Wiktor zaskoczony spojrzał na mnie.
- „Naprawdę?"
- „Tak, zgodziłam się."
- „To chyba dobrze, co nie?"
- „Dobrze, tylko boję się reakcji niektórych osób."
- „Nie martw się, będzie dobrze kochanie. Jak się cieszę, że wreszcie będę miał Ciebie przy sobie. Ale mnie wystraszyłaś, myślałem, że wyjeżdzasz na Słowację."
Zachichotałam, przytulając Wiktora.
- „Ja? Na Słowację? I co ja niby miałabym tam robić?"
Wiktor uśmiechnął się. Po tym zjedliśmy śniadanie i pojechaliśmy do bazy.

Przez kolejne trzy dni miałam dyżury w karetce. Cieszyłam się z tego powodu, bo lubiłam adrenalinę, która towarzyszyła niektórym wezwaniom. Poza tym podczas przerw mogłam spędzać czas z Wiktorem, Martynką i Piotrkiem. Nieraz dołączał się do nas również Gabryś. Oni traktowali mnie przyjaźnie i cieszyli się, że do nich wróciłam. Podczas jednego dyżuru, kiedy jeździłam z Nowym i Lidką, Gabryś przyznał mi się nawet, że bardzo lubi ze mną jeździć, bo jako jedna z niewielu osób traktuję go poważnie. Zdziwiło mnie to, ale też zrobiło mi się miło.
Niestety zupełnie inaczej traktowali mnie pozostali członkowie zespołu. Adam wciąż był na mnie zły i traktował mnie z widoczną wrogością. Jednak nie było to zbyt częste, ponieważ wolał mnie po prostu unikać. To było lepsze niż zachowanie dr Góry.
Artur na każdym kroku kontrolował mnie, upominał i wytykał najdrobniejsze błędy. Kilkukrotnie kazał przepisywać mi całe raporty, bo nieczytelnie je napisałam lub zrobiłam jakąś głupią literówkę. Przestał też w ogóle zwracać się do mnie po imieniu, a co gorsze zaczął nawet złośliwie przekręcać moje nazwisko. Doskonale wiedział, że nie lubię, gdy ktoś zwraca się do mnie „Reiter" zamiast „Raiter", a notorycznie to robił. Było mi przykro, bo ja go lubiłam i podziwiałam.
Jeszcze gorszy był Bartek, który od początku mnie nie znosił. Jednak teraz był już całkiem podły. Na każdym kroku mnie poprawiał, wyśmiewał i upokarzał. Nienawidziłam z nim jeździć. A już całkiem przegiął, kiedy dzień przed Sylwestrem oskarżył mnie o kradzież leków. Tego dnia jeździłam z nim i Arkiem. Na koniec dyżuru to właśnie Bartkowi przypadło sprawdzenie stanu leków i okazało się, że brakuje dwóch opakowań aspiryny. Oczywiście od razu zarzucił mi, że zabrałam te leki, bo to ja ostatnia ich używałam. Co gorsze Artur mu uwierzył i był bliski, żeby zwolnić mnie dyscyplinarnie. Na szczęście Piotrek z Arkiem przeszukali jeszcze raz dokładnie karetkę i okazało się, że brakujące leki spadły po prostu pod nosze. Co było najgorsze w tym wszystkim to to, że Artur uznał, że każdy mógł ich nie zauważyć, pogratulował Bartkowi spostrzegawczości, a mi obiecał, że będzie mnie uważnie obserwował i jeszcze jeden taki wybryk, a mnie zwolni.
Tego dnia po powrocie do domu czułam się wyjątkowo okropnie i zasnęłam zapłakana w ramionach Wiktora, który próbował mnie uspokoić i pocieszyć.
Codziennie przyjmowałam też przepisane przez psychiatrę leki. Narazie nie czułam, żeby działały, ale wiedziałam, że musi minąć trochę czasu, żeby poczuć, że coś się dzieje.