Hartstocht in Casablanca - Deel 1 (VOLTOOID)

Hoofdstuk 36

Het viel stil...........in haar ogen zag hij die onuitgesproken  bevestiging...............

"Luister Ramona,..............ik ga pas naar Marrakech, wanneer jij hebt gezegd wat je op je hart hebt.

Hij wilde alleen haar hartzeer weghalen. Dat hij eindstand met lege handen kwam te staan, deerde hem niets.

Dat getuigde van een onbaatzuchtige  barmhartigheid. Dat maakte hem nederig en feitelijk onoverwinbaar.

"Ja, ik snap het! Haar stem trilde. Hij bracht zijn gezicht dichter bij het hare. "Ik ben hier bij je, prinsesje. Wat ga je nu doen?

Terwijl haar lichaam schokte van het snikken, sprak Ramona  non verbaal tot Mounsif. Haar lippen trilden terwijl ze in zichzelf de woorden formuleerde om haar verdriet te uiten.

Hij zag de twijfel in haar ogen. Er was maar één manier om die te weg te nemen. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar op haar ogen, en haar neus. Hij hield zichzelf voor dat hij niets anders meer moest doen, tot dat ze ooit officieel  samen konden zijn..............

Het felle schijnsel van de zon viel door de glazen wand in het  kantoor, op hun gezicht. Hij liet zijn handen langs haar armen glijden en nam haar handen in de zijne. Vervolgens bracht hij haar handen naar zijn lippen en kuste ze. "Mijn mooie Ramona! Fluisterde hij.

Hij stond pal voor haar, zichzelf groot houdend. Maar ook zijn ogen zagen rood. Het besef dat hij van haar hield, viel zwaar.
Diep van binnen, wilde hij haar met hele ziel en zaligheid. Hij hield haar hand tegen zijn borstkas waardoor ze zijn hart haastig voelde kloppen.

Zij wilde niemand lastigvallen met haar problemen, dus hield ze het voor zich. Ramona weigerde hem een kans te geven. Ze stopte alles weg in laatjes, diep in haar gedachten. Totdat ze hoofdpijn kreeg.

Ze voelde zich rusteloos en lusteloos. Langzaam vrat ze zich zelf van binnen op. Het leek automatisch te gaan. Een slechte gewoonte die erin was geslopen.

Er werd op het kantoordeur geklopt. "Yallah Zied Shab! We moeten nu naar Marrakech vertrekken! Riep zijn vriend  Bilal. Mounsif pakte de sleutelbos en het bedrijfsplan en overhandigde het aan Ramona.

Hij wilde nog iets zeggen, maar ze draaide zich om. Geruisloos liep hij weg.............

Ze kon hem niet aankijken, wetend wat ze gedaan had met zijn hart. Ze zag zijn schaduw nóg op de grond van haar af bewegen, maar ze keek niet op. Ze hoorde de uitgangsdeur opengaan en weer sluiten, de stoet motors startte loeihard, grommend in koor.....

Achter haar verdween het geruis van de ronkende Harley motors,.......tot het muis stil was.

in Ramona's leven speelden twee grote problemen. Aan het ene kon ze momenteel weinig doen, en aan het andere al helemaal niets.

Het is een troost te weten dat de gerechtigheid alles op zijn manier en op zijn tijd rechtzet.
Wat Mounir haar had geflikt was niet goed te praten. Daardoor kon ze zich niet nog eens met Mounsif, tot zijn niveau verlagen.

Het is niet goed onze aanbidding van de alwetende te laten belemmeren door het slechte gedrag van anderen. Dan zouden we de zegeningen mislopen die ons juist de kracht geven om te volharden

Dit betekent dus dat Ramona al haar problemen en alle emoties 'eruit moet gooien' bij de meiden. Wanneer iemand zijn hart uitstort, is het vaak een opluchting zodat dan alle opgekropte emoties, er even uit kunnen.

Langzamerhand kreeg Ramona weer een beetje moed. Ze had nog iets tastbaars van Mounsif. De zaak was groot en telde drie verdiepingen. Terwijl ze alle ruimtes inliep, werd ze na elke stap, overmand door sublieme verfrissende inspiraties en ideeën.