Hartstocht in Casablanca - Deel 1 (VOLTOOID)

Hoofdstuk 62

Mounir sleurde Latifa als een angstig offerschaap richting de stenen barbecue.......................

"Mounir???...Lash??....Nee, niet daarheen. Nee, alstublieft!! Smeekte Latifa tot hem.

Ze hoorde zichzelf piepend ademhalen. Haar ogen hadden zich met tranen gevuld. Ze wilde zich verzetten, maar kreeg haar armen niet omhoog omdat hij haar polsen ruw vasthield.

In paniek smeekte Latifa hem om haar los te laten: "Stop alsjeblieft, je hebt géén flauw benul wat je hiermee kan aanrichten Mounir! riep ze gillend.

"Ewa, ik help de mensheid van een Shaytana af! Geloof me, elk weldenkend mens zou mij dankbaar zijn! Riep hij kwaad.

Ze zag het aankomende gevaarte in haar ogen weerkaatsen....ze had geen keus meer..

Hij had nog maar net het vuurlont aangestoken, toen ze met haar laatste kracht gillend riep: "Ik ben zwanger!!!

Van de schrik liet hij de hete vuurbal in het zwembad vallen.
Latifa rukte zich los en begon Mounir achteruitlopend, de logica van haar wonderbaarlijke zwangerschap uit te leggen.

Overtuigend onthulde ze in een hallucinante staat, haar prille zwangerschap in de kolkende sleurpartij van Mounir. "Waga! Ik ben zwanger!!! Krijste ze.

In paniek pakte hij haar vast,..liet haar weer los,...en ijbeerde heen en weer. Vervolgens kwam hij terug lopen.

Hij bekeek haar alsof ze van een andere planeet kwam. Het voelde alsof hij de hoofdrol in de Twilight Zone speelde. Alléén leek deze drama geen Closure, noch einde te kennen.

hoewel ze al jaren op hem wachte, leek het of hij nooit was weggeweest. Alsof ze geen dag zonder hem had doorgebracht, geen maand, geen jaar. Alhoewel er in werkelijkheid tig jaar van wederzijdse haat waren verstreken.

In zijn algehele beleving was hij abrupt in een ware nachtmerrie gelanceerd.

Mounir keek haar hoofdschuddend aan..................

Onderwijl in Marrakech..............

"RAMONA??? Doe die deur open of ik trap hem Wahed in!!! Schreeuwde Mounsif ziedend.

Schoorvoetend haalde ze langzaam de deurhaak eraf.
Hij schoof haar naar binnen en deed de deur op slot. "Kifesh met jou?! Sinds waneer sluit je mij uit? Ik ben nog steeds jou echtgenoot!

"Mounsif ik heb nu echt géén fut voor gezeik! Het interesseerde mij ook effe niet wat jij ervan vind! Oké?

"Ramona ik heb jou gevraagd om de moeder van mijn kind te worden en dat wil ik nog steeds heel graag. Ik wil er voor jou zijn als jij me nodig hebt en dat begint vandaag al. Ik wil dat je met mij kan praten als jij ziek, zwak of misselijk bent.

"Maar dan moet je wel eerst beseffen dat jij toch echt zwanger bent geraakt! Wat jij nu doet is jouw kop in het zand steken! Daarbij duw je mij van je af. Mohim, het is nog steeds mijn kind éh!!

Ze begon te snotteren. "Ik weet het niet meer Mounsif! Het voelt alsof ik geen kant op kan! Ik voel me beroerd en het lijkt alsof ik murw geslagen ben! Mompelde ze bedeesd.

Hij trok haar in een knuffel en zei even niets meer. Ze stortte al haar opgekropte verdriet uit. Na tien minuten tuurde hij haar aan. Hij veegde liefkozend haar tranen weg.

"Ramona? Voor jouw voelt het alsof je een ongemakkelijke levens titel uit hebt gelezen. Begrijp je nu pas hoe tweeledig dat zinnetje is, die je net uitkraamde? Ik wordt volstrekt meegesleurd in de haast ontkennende staat waarin jij in jouw halsstarrigheid beland ben.

"Ik zeg bewust tweeledig, want er komen twee dingen in jouw toestand terug. Allereerst de verloochening en ten tweede die naarstige deceptie in de trant van: "klopt het dat ik na 21 jaar zwanger zijn?!