Hartstocht in Casablanca - Deel 1 (VOLTOOID)

Hoofdstuk 37

Mounsif keek haar diep in de ogen aan...............

"Ramona je moet mij even op weg helpen. "Hoe laat ik los wat ik het liefste wil? Hoe kan ik jou loslaten, als ik in een achtbaan zit, van op hol geslagen liefde?

"Intussen gieren de hormonen door mijn lijf, en word ik alle kanten op geslingerd door emoties en onzekerheid.

"Uit alle macht probeer ik nieuwe perspectieven toe te passen, en mijn aandacht anders te richten. Maar dat zet geen zoden aan de dijk. Dus geef ik mij maar over aan het pad dat we zijn ingeslagen.

"Dat maakt me iets vrijer. Terwijl ik nog steeds in de achtbaan zit. Loslaten gaat niet. Anders vastpakken lukt ook nog niet. Zei Mounsif bedaard.

Met verbazing luisterde Ramona naar Mounsif's relaas.
Ze voelde zich gevleid en tegelijkertijd, enorm nerveus en opgelaten.

Je kent het wel, van die momenten dat je jouw kop in het zand wilt steken. Dat je er gewoon even niet wilt zijn. Die momenten die beginnen met: "Ik moet je wat vertellen"

Bij Ramona is in zo'n situatie goed te zien hoe ze zich voelt. Radeloos van binnen. Met rode vlekken in haar hals en een strak gezicht.

Vergis je niet: ook bij Mounsif met zijn pokerface was de spanning waar te nemen. Zijn stokkende ademhaling en de overdreven belangstellende houding, sprak boekdelen. Vrouwen als Ramona, prikken sneller door die masker heen. Ze zijn sensitiever hiervoor.

Voor Mounsif gaat het erom dat hij loyaal kan zijn. En dat hij zijn hart kan openen voor zichzelf en Ramona. Niet als slachtoffer, maar als verantwoordelijke man. Als je met deze intentie je gevoelens naar voren brengt, dan belast je de ander niet. Je laat zien: "Ik draag mijn eigen sores en ik ontken het niet.

De erkenning van deze emoties maakt het voor allebei rustiger. Het maakt het ook een stuk makkelijker, in hun toekomstige verstandshouding.

In haar gedachten hoorde Ramona twee verschillende intuïtieve stemmen. Het waren, dubbele gevoelens, die een discussie in haar hoofd voerden, waar zij getuige van was.

Haar begrijpende ik zei: "Hij bedoelt het goed hoor.

Haar verongelijkte ik zei: "Waarom vindt hij het zo ingewikkeld om iemand met hartpijn te zien?

Automatisch vatte ze het op als kritiek. Waarom wil hij die pijn wegpoetsen, en met zijn verzachtende woorden er een instantpleister op plakken?

"Ma3lish, geloof mij Ramona, ik wil je gewoon staven! Want van een oplossing die alleen maar meer pijn doet, worden wij beiden niet wijzer, laat staan gelukkiger.

"Alles is beter dan een geliefde die je negeert. Of net doen alsof er niks aan de hand is, terwijl je leven op z'n kop staat.

"In mijn beleving volg ik je continu. Gevoelsmatig weet ik precies wat je doet, wie jij spreekt, waar je uithangt, waar je nu werkt. Ik heb je mobiele nummer. Mohim, ik kan zelfs niet slapen als ik jou een dag niet heb gezien. Ben ik nu een gepassioneerde man? of een stalker? Vroeg hij kalm.

"Normaal gesproken vertrouw je datgene wat je op je hart hebt toe aan de desbetreffende persoon met een simpele: "Ik wil nu iets bekennen! Met de verliefdheid knop stuur je die amoureuze toegeving, vervolgens richting het virtuele hartcentrum van die persoon. Als je geluk hebt sluit het universum een verbond. En ze leefden nog lang en gelukkig.

"Maar schijn bedriegt! De liefde neemt altijd een loopje met de hopeloos verliefde mensen. Ze krijgen die zo gehunkerde affectie, nooit zonder strijd, op een gouden dienblad, voorgeschoteld! Je moet door het stof en een tomeloze geduld, blijven hanteren. Dat valt niet mee!