Hartstocht in Casablanca - Deel 1 (VOLTOOID)

Hoofdstuk 48

Dries zat in een impasse........

Het leek alsof Mounir een acute black out had gekregen.

In zijn hoofd wisselden doemscenario's en angst elkaar in rap tempo af..........

Hoe kon dit nou gebeuren? Mounir was enkele seconden eerder nog kerngezond; nu lag zijn voorheen energieke broer levenloos op de grond. Nadat Dries hem reanimeerde leek zijn ademhaling wat stabieler te worden.

Maar de chaos in Dries's hoofd werd er niet minder om. In zijn beleving leek het een eeuwigheid te duren, alvorens de ambulance arriveerde. Ondanks dat Mounir wel kon respireren, was hij nog steeds bewusteloos.

"Ya'Rabbi! Als het zover komt moet ik mijn broertje dan gewoon dood laten gaan? Hoe leg ik dit uit aan mijn ouders? Riep Dries tegen Reza. Hij knielde machteloos bij Mounir neer, en pakte hem beschermd vast.

"Mounir!? Ash 3andek? Word wakker Shab van me!Schreeuwde hij emotioneel.

Voorlopig had hij het leven van zijn broer gered. Hij moest er niet aan denken wat er was gebeurd als er niemand was om Mounir te reanimeren.

De ziekenwagen kwam een paar ogenblikken later aan. De ambulancebroeders denderden naar het buitenterras, en ontfermden zich over Mounir.

Uit onmacht ramde Dries zo hard met zijn vuisten tegen de muur dat hij zich bezeerde. Reza trok hem weg en sleepte hem mee naar de auto.

Met hoge zwaailichten stormde de ambulance richting het ziekenhuis van Casablanca.

Zahira en Mohammed stonden getergd door onmacht met hun rug tegen het terras ingang.

"Zahira? Bel Nadia en Ramona en zeg dat wij naar het ziekenhuis zijn! Riep Dries vanaf de garagedeur.

Verstrooid griste Zahira de gsm van Mohammed uit diens handen, en belde mijn nummer.

Compleet bevangen door haar emoties hakkelde Zahira, dat wij razendsnel naar het ziekenhuis moesten gaan. Er was iets met Mounir...........

Toen de meiden mij ineens hoorden gillen, renden ze naar de huiskamer. Ze schrokken zich rot. En vroegen wat er toch scheelde. De sfeer sloeg om. Het donkerste uur van onzekerheid en kweling brak voor ons allen aan.

Gevoelsmatig bedacht ik me dat ze Mounir enkel naar het ziekenhuis zouden brengen, als ze dachten dat zijn toestand was verslechterd. Mounir was nooit ziek.

Ramona schrok behoorlijk en Aicha begon paniekerig te huilen. Maysa rende vechtend tegen haar tranen naar het Sta7 dakterras. Leila begon schreeuwend te huilen, Tamimount begon hardop te bidden, en Selma keek bedrukt voor zich uit.

De gedachte dat Mounir nu in levensgevaar in een ziekenhuis lag, was onverdraaglijk. Niets liever wilde wij allen weten dat hij, de vader van die prachtige dochters er snel weer bovenop kwam.

Ik wilde niet dat Ramona zichzelf de schuld gaf van wat naar mijn mening, compleet los staat van haar en Mounsif. Ze had Mounir al vergeven. Volgens mij besefte ze zelf ook wel dat het pure toeval was.

Ramona wuifde mijn woorden weg en nam een slok thee. Tot mijn verbazing beefde haar hand als een tere esp blad. Hoe gehard ze ook is, Mounir's precaire toestand raakt haar echt heel diep

"Er vallen wat dingen op hun plek. Mounir heeft de afgelopen weken veel vaker naar Aicha en Maysa gebeld en is zelfs speciaal uit Fes voor hen gekomen. Dit waren typisch de dingen waar Mounir nooit tijd voor had. Hij werkte en ik zorgde voor zijn dochters. Hij houd zielsveel van hun. Zei Ramona.

"In hoeverre mag en kan ik mij zorgen maken om de vader van mijn dochter? En hoe leg ik dit aan Aicha uit? Ze maakt zich behoorlijk ongerust en was bang dat er iets heel ergs in het verschiet lag....