Hartstocht in Casablanca - Deel 1 (VOLTOOID)

Hoofdstuk 97

Plotseling stonden ze daar met zijn tweeën onder het felle witte licht van de robuuste Atla-Gebergte.............

Redouan tegenover zijn bezorgde moeder Salima. Ze stond in zijn hersens gebrand, de zoveelste afschuwelijke herinnering aan zijn kindertijd. Hij hield van zijn hele familie, ook van zijn moeder, maar toen hij opgroeide was hem die kans ontnomen. Hij koos vóór de Mocro-Maffia met Shaytan begeleiding. Daardoor raakte hij ontheemd bij zijn familie.

Het kwam vast door de klame warmte rondom de Jbel-gebergte. Salima keek haar zoon aandachtig aan........

Redouan keek op en greep naar de ijzeren reling van het hakbijl. Een paar seconden lang bleef hij met zwaar betraande ogen naar zijn geliefde moeder tuuren.

Het mooiste wat een ouder kan overkomen is waneer hun doodgewaande kind in leven blijkt te zijn. De deal-breker voor Salima was dat ondanks alle strubbelingen, zij ontzettend blij was met haar nog levende zoon.

Al die jaren had salima geprobeerd bij Redouan  binnen te dringen. Maar hij had het te druk gehad met de criminaliteit of met zichzelf en had haar niet toegelaten. Soms was Salima zo terneergeslagen dat ze de schuldvraag op zich nam.

In haar beleving had ze tekortgeschoten in Redouan's opvoeding. In plaats van hem alles te geven wat zijn hartje begeerde, had ze hem wegwijs moeten maken in de vernietigende zondige maatschappij anno nu.

Plotseling stonden de tranen hem weer in de ogen. Honderden keren had Redouan  zich dit al afgevraagd,...De dag dat zijn moeder voor hem zou staan. Hij fantaseerde dat Salima vol moederliefde naar hem zou lachen en hem duizend keer zou vertellen  hoeveel ze van hem hield.

Elke keer wanneer Salima hem zag beven, sloeg ze een smeekbede richting de almachtige Allah swt. Ze dankte hem vóór het in leven behouden van haar zoon. Al biddend fluisterde ze een aantal krachtige Dua's speciaal vóór  Redouan.

Het was een ongelijke strijd, want redouan beschikte over een soort devotie vóór de Shaytan die hem onoverwinnelijk maakte. Maar ook zéér koelbloedig...

De band met zijn ouders was vroeger uniek en niet te verbreken. De ouder-kind relatie is belangrijk, zowel voor de vader, moeder als voor de zoon, dochter. Je vader is altijd je vader. Je moeder is altijd je moeder. Je kind blijft altijd je kind. Dat verandert niet door geen contact meer te hebben.

Vanuit het kind bezien zijn de ouders de bron van het leven. Zelfs als dat leven onaangenaam of ongelukkig is: het is het leven, het geschenk waardoor je bestaat. In letterlijke zin kun je dus zeggen dat wanneer de band met je ouders verstoord is, dat dan de band met de oorsprong van het leven verstoord is. Dat is nogal wat. Het is niet voor niks dat een verstoorde relatie met je ouders een enorme impact op je leven kan hebben.

Volwassen worden wil zeggen dat je zelf verantwoordelijk wilt zijn voor wat je doet en hoe je leeft. Volwassen zijn wil daarom zeggen dat je jouw ouders niks meer hoeft te verwijten. Jouw zondes komen voor uit zelfgemaakte keuzes en fouten.

Wie dat gezichtspunt combineert met de dankbaarheid voor het leven zelf, heeft geen blokkades meer om vrij en onbevangen met zijn ouders om te gaan. Gekwetstheid, of een gevoel van tekort gedaan zijn, is dan een uiting van een binding die het zelfstandige en daardoor geobjectiveerde meeleven met zijn ouders in de weg kan zitten.

In Salima's geval kan een inmiddels volwassen kind zoals Redouan, je ineens verbazen door zijn Haram gedrag waarin gevoelens van wantrouwen, afkeer, verontwaardiging, afstand naar voren komen. Wat altijd een goede vanzelfsprekende band leek is plotseling verdwenen: de band wordt verbroken, de verhouding verkilt......

Wat had Salima dan verkeerd gedaan?........Dat blijft een haast vanzelfsprekende vraag. Het is echter een vraag die om een soort van beschuldiging vraagt en tegelijkertijd uitdrukt dat je je van geen kwaad bewust bent. In die zin is het soms olie op het vuur. Waar kon Salima Redouan mee helpen? Is in dit geval waarschijnlijk effectiever. Maar ook dan geldt dat een inmiddels volwassen geworden criminele zoon, niet perse 'hulp' van zijn ouders wenst.