Hartstocht in Casablanca - Deel 1 (VOLTOOID)

Hoofdstuk 38

Mounsif wachte geduldig op haar revelatie.........................

Diep van binnen hunkerde hij naar Ramona, daar veranderde haar verklaring niets aan. Hij verlangde naar het geluid van haar stem, haar warme adem in zijn hals, haar lippen. Gewoon de hele mik, mak.

Als hij niet die tomeloze geduld had, dan stond hij niet voor de gevolgen in. In gedachten was hij al ver over de grens geëxalteerd...............

"Luister Mounsif, hopelijk geef ik je geen gemengde signalen of vals hoop! Ik weet dat je daar nu niets aan hebt. Het kan je dan echt gek maken. Dat is ook herkenbaar vanuit mijzelf als vrouw.

"Ik ben namelijk de koningin van de twijfelkonten en heb daardoor mijn hele leven, alles flink op de proef gesteld.

Daarentegen buig ik niet als een rietje, met andermans grillen mee! Dan blijf ik maar liever een standvastige robuuste eik.

"Shouf Ramona, ik wil jou deze ruimte ook geven. Maar van binnen, wil ik je eigenlijk de gehele dag in mijn armen houden, en niet meer loslaten!

"Wij mannen snappen soms niets van het enorme, wispelturige gedrag van jullie vrouwen. Dan wil ze weer wel, dan weer niet! Wella?

Je doet aanhankelijk, en dan zeg jij dat je geen twijfelgedrag hebt? En dan wil je weer helemaal niets! dan weer misschien toch wel, maar vlak daarna snel toch maar weer niet! Snap jij jezelf nog wel? Vroeg hij gevat.

"Bruh! Je moet mij eerst de tijd geven om eerst mijn leven op orde te brengen. Snap je?

"Mja, Ramona, als er drie zinnetjes zijn die ik niet wil horen in een wankele start zijn het wel: 'Ik heb tijd nodig en 'Het ligt niet aan jou.

"Mounsif, ik ga niet over één nacht ijs en wil geen fouten maken bij mijn beslissingen. Het feit dat ik bedrogen word, geeft mij géén vrijbrief om hetzelfde te doen!

Hoewel hij haar nog maar net kende, leek haar aanwezigheid in zijn leven, nu al bijna een vanzelfsprekendheid. Hij miste haar al waneer ze niet bij hem was.

"Yalla Zied! Kom! We gaan eerst even Le-gda Makla! Sinds gisteren vergeet ik door jou toedoen, gewoon te eten! Hij gaf haar een hand en trok haar mee.

Hij draaide haar om. Hofelijk accompagneerde hij haar, achtervolgend, richting de grote Chez Cuisine Domicile keuken.

Het liefst wilde hij haar nóg dichter bij zich houden..en...liefdevol bezit van haar nemen. Maar hij slikte zijn hartstocht weg.

Peinzend keek hij naar haar achterste gestalte. Kon hij dat wel doen? Hij verlangde naar die prachtige, verleidelijke vrouw. En toch hield hij zich op gepaste wijze in.

Aangekomen in de keuken, zocht Ramona naarstig, naar het lichtknop. Vermakelijk bleef hij lachend achter haar, in de donkere keuken staan.

"Nou pestkop!! Ga je me nog vertellen waar de schakelaar zit? Riep ze geagiteerd.

Terwijl hij pal achter haar stond, greep hij haar hand vast, en geleide het langzaam naar de lichtschakelaar. De ingehouden passie tussen hen, spatte bijna als een luchtbel uiteen.

Haar Chanel Coco Mademoiselle geur, bedwelmde hem aangenaam. toen ze haar slanke lichaam per ongeluk, richting zijn borstkas bewoog, beet hij op zijn lip. Hij kon zich maar nauwelijks beheersen. Ondanks zijn ervaring met vrouwen, was hem dat nooit eerder gebeurd.

Hij pakte haar stevig vast en drukte een kus, op de achterdeel van haar hals, en gleed naar haar lippen. "Nee Mounsif! Riep ze in paniek.

Toen hij haar gezicht vastgreep om haar te kussen, sloeg ze haar handen tegen zijn brede schouders. Niet doen! herhaalde ze. Mounsif haalde haperend adem. Hij boog zijn hoofd en steunde het tegen haar voorhoofd.