Chapter 1157: တစ်ချို့ကအသက်ရှင်ရင် တစ်ချို့က သေပေးရမယ်
ရှီယန်သည် ပန်းပွင့်ပိုင်နက်၏ အလယ်ခေါင်၌ လဲလျောင်းနေသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က လတ်ဆတ်စိုပြေသော ပန်းများစွာကို ချေမွသွားသည်။ သူသည် အိပ်ပျော်နေသည့်ပမာ သူ့မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားသည်။ အလှဆုံးအိပ်မက်ကို မက်နေရသည့်သဖွယ် သူ့မျက်နှာသည် ငြိမ်သက်အေးချမ်းသည့်ပုံပေါ်နေသည်။
အမွှေးဆုံးရနံ့များရှိသည့် ပန်းများထံမှ ထူးကဲသော သလင်းကျောက်ပမာ ဝတ်ရည်များ ယိုစိမ့်လာပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပုံရိပ်ထင်သွားစေသည်။ ရုတ်တရပ် ထူးဆန်းသည့် အရာတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။
ထိုဝတ်ရည်စက်များထဲက သူ့ပုံရိပ်များသည် ရုတ်တရက် ခုန်ထွက်လာကြသည်။ ၎င်းပုံရိပ်များသည် ဆန်းပြားသည့်အိပ်မက်ထဲက သူ့ဝိဥာဉ်များသဖွယ်ပင် ဖြစ်နေကြသည်။ သူ့ပုံသဏ္ဍာန်ရှိသော ထိုပုံရိပ်များသည် သူ့ဝိဥာဉ်ယဇ်ပလ္လင်ထဲသို့ ပျံဝင်သွားကြပြီး သူ့အသိပင်လယ်ထဲသို့ ရွေ့သွားကြသည်။
ရှီယန်၏ နိုးကြားထက်မြတ်သော စိတ်သည် ရုတ်တရက် ကျူးကျော်ခံလိုက်ရသည်။ သူ့ဦးနှောက်က အပ်ဖြင့် ထိုးခံရသည့် နာကျင်မှုမျိုးကို သူ ခံစားရစေရန် ပို့ပေးနေသည်။
ကြီးမားသည့် စုပ်ဝဲကို လေ့လာနေမှုအား အတင်းရပ်ခိုင်းခံလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သောအခါ သူ့အသိပင်လယ်ထဲ၌ သူ့ကိုယ်ပိုင်ပုံရိပ် လွင့်မျောနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုပုံရိပ်များသည် သူနဲ့ တစ်ထပ်တည်းတူကြသော်လည်း ၎င်းတို့ကို မဆက်သွယ်နိုင်ပါ။
၎င်းတို့သည် သီးခြားပုံရိပ်ယောင်များသဖွယ် ဖြစ်ကြသည်။
ထိုပုံရိပ်ယောင်များက တည်ငြိမ်နေသော သူ့အသိပင်လယ်ထက်၌ တိုးဝှေ့သွားကြသောအခါ လှိုင်းများထစေကြပြီး လေပြင်းများပေါ် စတင်စီးနင်းလိုက်ကြသည်။ သူ့ဝိဥာဉ်အသိအမျှင်များသည် ထိုပုံရိပ်ယောင်များ၏ အတင်းဆွဲထုတ်ခြင်းခံလိုက်ရသည်။
ရှီယန်သည် သူ့ဇက်ပိုးပေါ်က မွှေးညင်းများ ထလာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။
