I just Wanna be Hero not Heroine

Chapter 8

ငါက သူရဲကောင်းဖြစ်ချင်ရုံပါ
Chapter 8- ဘွင်...ဘွင်ကြောင့် ပြဿနာတက်ရပြီ

မင်းလွင်နိုးလာတော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက ထူးခြားနေတယ်။ စွမ်းအားတွေနဲ့ ပြည့်နက်နေသလိုမျိုး
စွမ်းအားပြည့်နေတာ။ အရင်ကဆိုရင် မနက်စော
စောကျောင်းသွား၊ နေ့လယ် အလုပ်တက်၊ ညဖက်
ကျောင်းစာနဲ့အလုပ်ပေါင်းလုပ်နဲ့ ညနက်မှအိပ်ရ
တယ်။ ပြောရရင် တစ်နေ့မှာ ၂၄နာရီရှိရင် ၁၆နာရီ
လောက်ကို သူပင်ပင်ပန်းပန်းဖြတ်ကျော်နေရတယ်။

ဒီတော့ မနက်နိုးလာတိုင်း တစ်ကိုယ်လုံးကိုက်ခဲပြီး ခေါင်းလည်းမကြည်ဘူး။ အခုတော့ ကြည်နေတာမှ ကော်ဖီခါးခါးဆယ်ခွက်လောက် ဆင့်သောက်ထားသလိုပဲ။

"အင်း...." မင်းလွင် လုပ်နေကျအတိုင်း အကျောဆန့်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့...

'ခုဏက မိန်းကလေးတစ်ယောက် ညည်းသံကြားသလိုပဲ။' အဲဒီအတွေးကြောင့် သူအိပ်ရာကို လှည့်
ပတ်ကြည့်တယ်။ သူတစ်ယောက်တည်းရယ်။ အခန်းနံရံမှာကပ်ထားတဲ့ အထက်တန်းကျောင်းတုန်း​က စုပေါင်းဓာတ်ပုံရယ်၊ မည်းတူးအောင်
လောင်ထားတဲ့ စမ်းသပ်ဝတ်စုံနဲ့ သူ့ပလက်စတစ်အဝတ်သေတ္တာလေးရယ်ပဲရှိတယ်။

စုပေါင်းဓာတ်ပုံထဲက မင်းလွင်က မျက်နှာကိုကွယ်ထားတယ်။ ကျောင်းရဲ့အစ်မကြီးမယ်လီကတော့ ဗလတွေညှစ်ပြရင်း တောက်တောက်ပပြုံးပြနေတယ်။ သူပြီးရင် အထင်ရှားဆုံးကတော့ တင်မီ။ နှုတ်ခမ်းမှာ နှမ်းဆီပန်းကိုက်ထားပြီးတော့ မဂ္ဂဇင်းတိုက်မှာ ဓာတ်ပုံအရိုက်ခံသလိုမျိုး လုပ်နေတာ။ ဆိုဖီယာကတော့ သူ့အနားမှာရှိနေပြီးသူ့မျက်လုံးတွေက ကြောင်တစ်ကောင်ရဲ့မျက်လုံးကနေ အလင်းပြန်သလိုမျိုး အစိမ်းရောင်တောက်နေတယ်။ အနိုင်ခဏခဏကျင့်ခံရတဲ့ လူမည်းကောင်လေး ဖရက်ကတော့ ခေါင်းကိုငုံပြီး ဖိနပ်တွေကို ငုံကြည့်နေတယ်။

မင်းလွင် သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ ဘာလိုလိုနဲ့ ကျောင်းပြီးသွားတာတောင် လေးနှစ်ပြည့်တော့မယ်။ သူ့အသက်လည်း ၂၂နှစ်ပြည့်ပြီ။ စွမ်းအားလည်းနိုးထမလာသလို နည်းပညာတက္ကသိုလ်က ဘွဲ့ရဖို့အတွက် ရုန်းကန်နေရဆဲပဲ။