Chapter 46

296 39 0
                                    

ငါက သူရဲကောင်းဖြစ်ချင်ရုံပါ
Chapter 46 - အမေ့မခံချင်ဘူး

ဂျပန်၊ တိုကျိုရှိ ရှင်တိုဘုရားကျောင်းလေးတစ်ခု။

အမည်မသိသတ္ထုနဲ့ သွန်းလုပ်ထားတဲ့ နတ်ရုပ်ကြီးက သေတ္တာတစ်ခုလိုမျိုး ပွင့်လာတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ အတွင်းထဲကနေပြီး အနီရောင်ဆံပင်နဲ့အနီရောင်မျက်လုံးတွေရှိတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ယောက်က သူ့ရှေ့ကို လက်ဆန့်တန်းထားရင်း တစ်စုံတစ်ခုကို ဖမ်းဆုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေပါတယ်။

"မ....မသွားနဲ့... ငါ့ကိုချန်မထားခဲ့နဲ့။"

ဒါကြောင့် သူရောက်နေတာက အပြင်လောကကြီးမှာပါ။ အိပ်မက်ထဲကအရာတွေကို ဖမ်းဆုပ်လို့မရနိုင်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ သူခလုတ်တိုက်ပြီးလဲကျသွားတယ်။ မျက်လုံးလည်း ပွင့်လာပြီ။ မျက်ရည်တွေကတော့ သူ့ပါးပေါ်မှာ။

"ဒါက... အိပ်မက်သက်သက်ပဲလား။"

'ကျွီ....' သူကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မှောက်လျက်သွား အတွေးလွန်နေတုန်း သတ္ထုသေတ္တာကြီးက သူ့အပေါ်မှောက်ကျလာတယ်။ 'ဘုန်း...' ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်ကြီး ပြုတ်ကျလာတာ။

"အား....နာ...နာတယ်ဟ..." အာကိုင်းဂါမီ ကိုင်းတိုလည်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က သေတ္တာကြီးကို ပြန်ထောင်လိုက်ပြီး နာကျင်သွားတဲ့သူ့ခါးကို လက်နဲ့ထောက်ထားလိုက်တယ်။

နောက်တော့ သူ့အကြည့်က အနီရောင်နတ်ဘုရားကို ဆက်သထားတဲ့ သစ်သားစင်လေးပေါ်ကို ရောက်သွားလေရဲ့။ စင်ပေါ်မှာတော့ ချောကလက်မုန့်ချောင်းတချို့ ရှိနေတယ်။ ကလေးစားတဲ့မုန့်တွေမလို့ နတ်စင်ပေါ်မှာ မြင်ရတာ မလိုက်ဖက်ဘူး။

"ဆန်မုန့်မဟုတ်တော့ဘူးလား..." ကိုင်းတိုက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မုန့်တွေကို ပါးစပ်ထဲပစ်ထည့်လိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ကိုင်းတိုရဲ့ခါးလောက်ပဲ အရပ်ရှိတဲ့ ကလေးမလေးတစ်ယောက် ဘုရားကျောင်းခန်းထဲ ဝင်လာလေရဲ့။

"အစ်ကိုနတ်ဘုရား...အစ်ကိုနတ်ဘုရား... ကျောင်းချိန်နီးနေပြီလေ... မထသေးဘူးလား။"

"ဟုတ်သားပဲ... ယုဆ-ချန်ကို ကျောင်းလိုက်ပို့ရဦးမယ်။" ကိုင်းတိုက သူ့ခေါင်းသူလက်နဲ့ရိုက်လိုက်ရင်း ကောင်မလေးကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးက ဘုံကျောင်းအပျိုစင် မီကိုဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားပြီးတော့ အင်မတန်ချစ်စရာကောင်းနေတယ်။ အနက်ရောင်ဆံပင်လေးတွေကို ဆံထုံးထုံးထားပြီး သူ့ခါးစည်းမှာရှိနေတဲ့ ဆည်းလည်းလေးက လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်းမှာ သာယာတဲ့အသံလေးကို ထုတ်လွှင့်ပေးလို့ရယ်။ ယုဆက ငယ်သေးပေမဲ့ ဒီဝတ်စုံက သူနဲ့သိပ်ကိုလိုက်ဖက်တယ်။

I just Wanna be Hero not HeroineWhere stories live. Discover now