I just Wanna be Hero not Heroine

Chapter 15

ငါက သူရဲကောင်းဖြစ်ချင်ရုံပါ
Chapter 15- ထပ်ပြီးအသုံးချခံရပြန်ပြီ

ဒီနေ့က သောကြာနေ့လေးပါ။

မက်ဒါနာတစ်ယောက် ယောက်ျားလေးလို ရုပ်ဖျက်တတ်နေပါပြီ။ ဆံပင်ကိုခပ်တိုတိုညှပ်၊ ရင်ဘတ်ကို တင်းတင်းစည်းပြီး အနောက်တိုင်းဝတ်စုံကို ယောက်ျားဆန်ဆန်ဝတ်ထားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ခပ်ပုပုအရပ်နဲ့ဖြူဖွေးလွန်းနေတဲ့ အသားအရေကိုတော့ ဘယ်လိုမှဖုံးဖိလို့မရဘူး။ ဒါကြောင့် Tomboyလေးတစ်ယောက်လိုပုံပဲပေါ်နေတယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ချမ်းသာတဲ့မိသားစုက သခင်လေးပုံပေါက်နေတော့တာပေါ့။

အနောက်တိုင်းဝတ်စုံက စျေးကြီးတယ်ဆိုပေမဲ့ ဆိုဖီယာဆီကနေ အတင်းတောင်းလာခဲ့တယ်လေ။ ဆိုဖီယာကတော့ နောက်တစ်ခါဒီဇိုင်းပြောင်းသွားပြန်ပြီ။ အဝါရောင်ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးနဲ့ ဂျာမဏီသူလေးပါ။ တစ်ပတ်အတွင်း ဘယ်နှစ်ခါတွေသေနေမှန်းတောင် မက်ဒါနာမမှတ်မိတော့ဘူး။ အထူးမစ်ရှင်လုပ်ရင်း အိန္ဒိယသူခန္ဓာကိုယ်က ရထားနင်းခံပြီး ထက်ပိုင်းပြတ်သွားလို့ဆိုလား။ မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းတွေမြင်မှ သူမှန်းသိရတော့တာ။

အနောက်တိုင်းစတိုင် ခမ်းနားလွန်းတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကိုမြင်တော့ မက်ဒါနာအထဲဝင်ဖို့တောင် ထိတ်လန့်နေမိတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင် ရိုးရိုးစားသောက်ဆိုင်ထဲတောင် သူဝင်ရဲတာမဟုတ်ဘူး။ ပိုက်ဆံတွေမီးလောင်သွားတာ ထိုင်ကြည့်နေရသလိုပဲမဟုတ်လား။ ခဏနေတော့ ဖလေရာရောက်လာတယ်။ ဖလေရာက မက်ဒါနာဆိုင်ထဲဝင်ရဲမှာမဟုတ်မှန်းသိပုံပဲ။ ဘာပဲပြောပြော ဖလေရာက လူကဲခတ်တအားတော်တာကိုး။

"မစ္စတာမာလင်... ရှင်ဆံပင်ဆေးဆိုးထား​တာလား။" ဖလေရာက မက်ဒါနာရဲ့အဖြူရောင်ဆံပင်တွေကိုတွေ့တော့ မေးလိုက်တယ်။

ဖလေရာက အနီရောင်ပွဲတက်ဝတ်စုံကိုဝတ်ထားတယ်။ ညနေခင်းနေရောင်အောက်မှာ သူ့ရဲ့မိုးပြာရောက်မျက်လုံးတွေက စွဲမက်စရာသိပ်ကောင်းနေတယ်။ ဖလေရာရဲ့အရပ်က မက်ဒါနာထက် ခေါင်းတစ်ဝက်စာ ပိုမြင့်နေပြီ။ အာရှသားဖြစ်လို့ ဥရောပသားတွေထက် အရပ်ပုရတဲ့အထဲ မိန်းကလေးဖြစ်လာတော့ ဆိုက်ပါပြောင်းသွားတယ်လေ။