V2 Chapter 12

264 46 4
                                    

ငါက သူရဲကောင်းဖြစ်ချင်ရုံပါ
V2 Chapter 12 - ပြိုင်ဖက်တွေကြောင့် စိတ်ပူနေရတဲ့ ဆိုဖီယာ

"အဲဒီနေ့က ဆေးရုံမီးလောင်တော့ ကျွန်တော်လည်းမနေနိုင်ဘဲ စမ်းသပ်နမူနာဝတ်စုံကိုဝတ်ပြီး ကလေးတွေကို သွားကယ်လိုက်တယ်လေ။ အဲဒီနောက်တော့ ဝတ်စုံအပူလွန်ကဲပြီး ခဲပတ်နဲ့ကင်ထားတဲ့ငါးလို ဖြစ်သွားတော့တာ။"

သာမန်ရိုးရိုးလုံးချင်းအိမ်လေးထဲမှာ မက်ဒါနာက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျုံကျုံလေးထိုင်ရင်း သားလေးကနေ သမီးလေးဖြစ်သွားတဲ့အကြောင်းစုံကို မေမေသီတာကိုရှင်းပြနေတယ်။

"သေမလိုဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ အခုဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်အတန်းဖော်ကောင်မလေးက ဥက္ကာသလင်းတစ်ခုကို လာပေးတယ်လေ။ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးကို ကယ်ဖို့ဆိုလားဘာဆိုလား..."

ဂျာမန်သူကိုယ်လုံးလေးနဲ့ ဆိုဖီယာကတော့ မက်ဒါနာ့ဘေးမှာထိုင်နေပြီး မေမေသီတာဧည့်ခံထားတဲ့လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်ကို အကဲစမ်းနေတယ်။ တော်တော်ကြာ လေ့လာပြီးမှ ငရုတ်သီးစိမ်းတစ်ကိုက်ကိုကိုက်လိုက်ပြီး လက်ဖက်စားဇွန်းအပြည့် ပဲကြမ်းတွေကို ပါးစပ်ထဲပစ်ထည့်လိုက်တယ်။ အဲဒီနောက်တော့ နည်းနည်းစပ်နေတဲ့လေသံနဲ့...

"အရသာရှိလိုက်တာ..." အဲဒီနောက်တော့ သူ့လက်ဖြူဖြူလေးက မုန့်လုံးရေပေါ်ဆီရောက်သွားပြီး ခက်ရင်းနဲ့ထိုးပြီး တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ပါးစပ်ထဲထည့်နေလိုက်ပြန်ရော။

"ချိုလိုက်တာ...." မေမေသီတာကတော့ သူ့သားလေးမဟုတ်တော့တဲ့ သမီးလေးဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ဂျာမန်သူအလှလေးကို အင်မတန်စိတ်ဝင်စားနေပြီး လင်းလဲ့နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်နေလေရဲ့။

"ချွေးမလေးက မြန်မာမုန့်တွေကြိုက်တယ်ပေါ့။"

"အမေ၊ သူ့က ရိုးရိုးအတန်းဖော်သူငယ်ချင်းပါဆို။"

"ဘယ်ရိုးရိုးအတန်းဖော်က ဥက္ကာသလင်းလိုမျိုး တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းကိုပေးမှာလဲ၊ မြန်မြန်ကျေးဇူးတင်လိုက်ဦး။" မေမေသီတာက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ နောက်မုန့်တစ်မျိုးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာခင်းထားတဲ့ စားပွဲဝိုင်း
အပုလေးပေါ် တင်လိုက်ပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ မုန့်လိပ်ပြာပါ။ ပဲသားကိုဌာပနာထားတဲ့ မုန့်သားဖြူဖြူက ကြည်လင်နေပြီးတော့ သလင်းသားလိုထင်ရတယ်။ မထင်ရပေမဲ့၊ မေမေသီတာက မြန်မာမုန့်တွေနဲ့ပတ်သက်လာရင် ကျွမ်းကျင်အဆင့်မှာပါ။ အင်တာနက်ကနေ ချက်နည်းတွေကိုဒေါင်းပြီး ဝတ်စုံအကူနဲ့ဟင်းချက်တဲ့ မက်ဒါနာနဲ့ကတော့ လုံးဝနယ်ပယ်ချင်းကွာတယ်။

I just Wanna be Hero not HeroineWhere stories live. Discover now