အခန်း (၂၀၂) - နေရာတိုင်းကို ဒုက္ခမပေးဘူး။
သူ့အသိစိတ်ထဲတွင် စတုတ္ထလေး၏ဇနီးသည် တခြားသော ချွေးမများအနက် အပေးကမ်းဆုံးမှန်း သိရှိသေးသည်။
တခြားသုံးဦးနှင့် သူမကို နှိုင်းယှဉ်၍ပင် မရချေ။
သူမသည် သုံးဖြုန်းသော်လည်း သူမက ရှာနိုင်ပေသည်။
လတိုင်း လစာ၁၀ယွမ်နှင့် အလုပ်မှတ် ၁၀မှတ်တို့ဖြင့် ကလေးများအားလုံးကို ကောင်းစွာ ကြီးပြင်းလာစေသည်။
သူမသည် သက်ကြီးရွယ်အိုနှစ်ဦးကိုလည်း ပေးကမ်းသေး၏။
သူတို့(လင်းချင်းဟယ်တို့) ဘာစားစား သူတို့(အဘိုးအဘွားနှစ်ဦး)တွင်လည်း ရှိပေသည်။ သူတို့က ပမာဏများများစားလျှင်ပင် သူမက မည်သည်ကိုမှ မပြောပေ။ တစ်လုံးမျှ မပြောဘဲ ထပ်မံသာ လုပ်လေ့ ရှိသည်။
ရိုးရိုးသားသား ဆိုရလျှင် သူနှင့် သူ့ဇနီးသည်တို့သည် အငယ်ဆုံးသားကို အချစ်ဆုံးဖြစ်သည်။ သို့တိုင် သူတို့သည် တခြားသုံးယောက်ကိုလည်း လျစ်လျူမရှုခဲ့ပေ။ ပေးသင့်သည်ကို ပေးပြီး ဘက်မလိုက်သလို ကန့်သတ်မထားခဲ့ချေ။
အတိတ်တုန်းက သူတို့သည် အနာဂတ်၌ စတုတ္ထလေးတို့၏ မိသားစုနှင့် နေရန် စီစဉ်ထားသည်။ သို့သော် နောက်ပိုင်းတွင် စတုတ္ထလေး၏ဇနီးကြောင့် မမျှော်လင့်ရဲခဲ့ကြပေ။
မထင်မှတ်ထားစွာဖြင့် စတုတ္ထလေး အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်တွင် ပြောင်းလဲသွားပြီး ပိုကောင်းလာခဲ့လေသည်။
အဖေကျိုးသည် စတုတ္ထလေး အိမ်၌ ရှိနေသရွေ့ စတုတ္ထလေး၏ဇနီးက ပြန်ပြောင်းလဲမည်မဟုတ်ဟု တွေးမိသည်။
ထို့ကြောင့် သူနှင့် သူ့ဇနီး၏ လက်ကျန်ဘဝတွင် မျှော်လင့်ချက် ရှိသလို ခံစားလာရပေပြီ။
"အဘိုး မတ်ပဲစွပ်ပြုတ် လာသောက်ပါ"
အချိန်အတော်ကြာ ငြင်းဆိုကြပြီးနောက် လောင်စန်းက သူ့ကို လာခေါ်သည်။ အဝေးမှ သူ့ကို တွေ့လိုက်ပြီးနောက် အော်လိုက်သည်။
"ဆက်မပြောတော့ဘူး ငါ မတ်ပဲစွပ်ပြုတ်သောက်ဖို့ သွားတော့မယ်" အဖေကျိုးက ထရပ်ပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။
