အခန်း(၃၉၄) - လူခေါ်ခြင်း
အတိုချုံးပြောရရင် လင်းချင်းဟယ်က သူမကို နှစ်သိမ့်ပေးခဲ့သည်။ ကျိုးမိသားစုဟောင်း၏ အနာဂတ် တောက်ပပြီး မျှော်လင့်ချက် ပြည့်ဝနေသည်ကိုမြင်သောအခါ အမေကျိုး အများကြီး အားအင်များ ပြည့်ဝလာရသည်။
ထို့ကြောင့် တီဗီပင် ထွက်ကြည့်နိုင်ပြီ ဖြစ်သည်။
ရှုရှန့်မိန်လည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် ရှိနေသည်။ သူတို့ထွက်လာသည်ကို မြင်သောအခါ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် အလျင်အမြန် မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည်။
လင်းချင်းဟယ်က သူမ စိုးရိမ်နေလိမ့်မည်ဟု မထင်ပါ။ ထို့အစား ဂရုတစိုက် ချင့်ချိန်ပြီးမှ ဒီလို ခြေလှမ်းမျိုး လှမ်းရဲသည်ဟု ထင်နေသည်။ ကျိုးမိသားစုဟောင်းက သူမကို ဘာမှမလုပ်နိုင်ကြောင်း သေချာသိသည်။
ထို့ကြောင့် အခုလို ကျိုးနွံနေသည့် ပုံစံမှာ ဟန်ဆောင်ခြင်းကလွဲပြီး ဘာမှမဟုတ်ပါ။
လင်းချင်းဟယ်ကလည်း သူမကို အပြစ်မတင်တော့ပါ။ ဒီလိုဖြစ်ပြီးသွားမှတော့ ထပ်ပြီး အပြစ်တင်နေလို့ ဘာထူးဦးမှာလဲ။ လက်ထပ်စရာရှိတာ လက်ထပ်ပြီး ပြီးပါစေတော့။
အမေကျိုးလည်း ရှုရှန့်မိန်ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ သူ့သားအငယ်ဆုံး ကျိုးချင်းပိုင်နှင့် စကားသွားပြောနေလိုက်သည်။
အဖေကျိုး၊ အမေကျိုးတို့နှင့် ခဏလောက် ထိုင်စကားပြောပြီးသွားသောအခါ လင်းချင်းဟယ်နှင့် ကျိုးချင်းပိုင်တို့ အိမ်ပြန်သွားကြသည်။
အိမ်မပြန်ခင် လင်းချင်းဟယ်က ရှုရှန့်မိန်ကို ပြောလိုက်သည်။ "အခုလောလောဆယ် နင့်အဘွားနဲ့ပဲ နင် ဆက်နေလိုက်။ ငါ နင့်လုပ်အားခနဲ့ ကျန်တာတွေကိုတော့ ရက်အရေအတွက်အရ ရှင်းပေးမယ်။ အခုကနေစပြီး အလုပ်လာစရာမလိုတော့ဘူး၊ ငါ နင့်ကို လစာလည်း ပေးတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။"
"သမီး မနက်ဖြန် အလုပ်ဆင်းမှာပါ။" ဟု ရှုရှန့်မိန်က ပြောလိုက်သည်။
"ငါတို့ဘက်က နင့်ကို မလိုတော့ဘူး။ ကျောက်ကျွင့် နင့်ကိုခေါ်ပြီး နင့်မိဘတွေကို သွားတွေ့မယ့်အချိန်ကိုသာ စောင့်နေလိုက်။" ဟု လင်းချင်းဟယ်က အပြတ်ပြောပြီး သူမကို လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။
