အခန်း (၂၆၄) - ဖြစ်နိုင်သမျှ တုန်နေအောင်ချစ်
လင်မယားနှစ်ယောက်သား မတွေ့တာကြာတော့ ထိုနည်းအတိုင်း ထပ်ဖြစ်သည်။ ဘာမှပြောရန်ပင် မလိုပေ။
နှစ်ယောက်သားက သဘာဝကျကျပင် ရင်းနှီးသွားသည်။
ငြိမ်သက်အေးဆေးသွားပြီးနောက် သူတို့က ပူလောင်မှုနှင့် ချွေးများကို စိတ်ထဲ မထားကြပေ။
လင်းချင်းဟယ်က စကားပြောလာသည်။ “ကျွန်မက နောက်လ အားလပ်ရက်မှာ ပြန်ဖို့ စီစဉ်ထားတယ်”
ကျောင်းတက်ရက်များက အလျင်အမြန် ကုန်ဆုံးသွားသည်။ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ဇွန်လသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ အားလပ်ရက်က ဇူလိုင်တွင် ဖြစ်သည်။ ယင်းက တစ်လသာ လိုတော့သည်။
“ဒါဆို နောက်လကျရင် ပြန်သွားပေါ့” ကျိုးချင်းပိုင်က သူမကို သူ့လက်မောင်းများအတွင်း ထည့်ထားပြီး ပြောသည်။
သူက သူမကို လွမ်းနေမှန်း လင်းချင်းဟယ် သိသည်။ ထိုသို့မဟုတ်ပါက သူက အလျင်လိုမည် မဟုတ်ပေ။ သူမက အလွန်စိတ်ခံစားချက်ကောင်းနေမှန်း ရှင်းလင်းလှသည်။
“အိမ်မှာ အားလုံး အဆင်ပြေရဲ့လား” လင်းချင်းဟယ်က ဆက်ပြောသည်။
“အားလုံးကောင်းတယ်။ စိတ်မပူနဲ့” ကျိုးချင်းပိုင်က ပြန်ပြော၏။
ယခုတွင် စည်းမျဉ်းများက ပိုပိုလျော့နည်းလာသည်။ ဥပမာအားဖြင့် ဤနှစ်တွင် သူတို့ဇာတိမြို့မှ လူများစွာက ကြက်များ ဘဲများကို အများအပြား မွေးမြူထားကြသည်။ အားလုံးက သတ်မှတ်ချက်များ မရှိတော့ပေ။ မကြာမီတွင် စည်းမျဉ်းများက ပိုကောင်းလာပေမည်။
“ရှင် ကျွန်မတို့သားအမိကို စိတ်ပူဖို့ မလိုပါဘူး” လင်းချင်းဟယ်က ပြောလိုက်သည်။
“ကိုယ် စိတ်ပူတာပေါ့” ကျိုးချင်းပိုင်က ထုတ်ပြောသည်။
လင်းချင်းဟယ်က သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ကျိုးချင်းပိုင်၏အကြည့်က သူမထံ အင်မတိအင်မတန် နူးညံ့စွာ ရောက်ရှိလာသည်။ လင်းချင်းဟယ်က သူ့ကို မှီလိုက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။
“ရှင် ကောင်းကောင်း အနားယူပြီးပြီလား” ထိုစကားကို ကြားပြီးနောက် ကျိုးချင်းပိုင်က အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်လိုက်သည်။
