အခန်း (၂၉၁) - မွေးစားမိဘအဖြစ် သတ်မှတ်
ငွေမလိုအပ်သော ဦးလေးဝမ်က စာကြည့်တိုက်ထဲတွင် ဖက်ထုပ်များ စားနေသည်။
“မင်းအဖေကက ဒီလောက်ကြီးတဲ့ ဖက်ထုပ်ကို လုပ်ပြီးတော့ ငွေရှာနိုင်သေးရဲ့လား” ဦးလေးဝမ်က ပြောသည်။
“ကျွန်တော့်အဖေက သူ့စားသုံးသူတွေက အပြည့်အဝ စားရမယ်လို့ ပြောတယ်။ ပြီးတော့ သူက ငွေအများကြီး မရလည်း အဆင်ပြေတယ်တဲ့” ကျိုးခိုင်က ပြန်ဖြေလိုက်၏။
“ဆိုင်က မင်းတို့အပိုင်ဆိုတော့ အဆင်ပြေမှာပါ” ဦးလေးဝမ်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
ယင်းက သူတို့အပိုင် ဖြစ်သောကြောင့် သူတို့က ငှားရမ်းခ ပေးရန် မလိုတော့ချေ။ သူတို့ ဝင်ငွေများများ နည်းနည်း ကိစ္စမရှိချေ။ တစ်ခုခု လုပ်စရာ ရှိနေခြင်းက ပျင်းဖို့ကောင်းမည် မဟုတ်ပေ။
ဦးလေးဝမ်ကိုယ်တိုင်က ထိုသို့ ဖြစ်သည်။
သူက ငွေမလိုအပ်သော်ငြား သူက ပေကျင်းတက္ကသိုလ်တွင် စာကြည့်တိုက်မှုး လာလုပ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သူက သိပ်မပျင်းရတော့ချေ။
“အဘိုး၊ ဆက်စားနော်။ ကျွန်တော် ဘတ်စကတ်ဘော သွားဆော့လိုက်ဦးမယ်။ ပန်းကန်ကို အဘိုး မဆေးထားနဲ့။ ကျွန်တော် နောက်မှ ပြန်လာယူမယ်။ ဆီတွေကို မဆေးထားနဲ့” ကျိုးခိုင်က သတိပေးလိုက်သည်။
“သွားလေ” ဦးလေးဝမ်က ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။
ကျိုးခိုင်က ဘတ်စကက်ဘော သွားကစားသည်။ ဦးလေးဝမ်က သူ့စားစရာဘူးထဲမှ ဖက်ထုပ်များကို စားရင်း ထိုကလေး ဘတ်စကက်ဘောဆော့နေသည်ကို ကြည့်နေ၏။
သူက ငယ်ရွယ်သောသူ ဖြစ်သည်။ ခွန်အားအပြည့်ရှိ၏။ ကျိုးခိုင်က သိပ်မကြာခင် ပြန်လာပြီး စားစရာဘူးကို သိမ်းလိုက်သည်။ သူက ပြော၏။ “အဘိုး.. ကျွန်တော် အရင်သွားနှင့်မယ်”
“ငွေမပေးရသေးဘူးလေ” ဦးလေးဝမ်က အော်လိုက်သည်။
“ကျွန်တော့်ကို ငွေမပေးနဲ့တော့၊ နောက်တစ်ခါ အဘိုး အပြင်သွားလို့ စာအုပ်ကောင်းတွေ တွေ့ရင် ကျွန်တော့်အတွက်ဝယ်လာပေး” ဦးလေးဝမ်က သူ၏အကြံပြုချက်ကို သဘောတူလိုက်၏။
