အခန်း (၃၈၀) - ပထမဆုံး ဘန်းမုန့်ဆိုင်
ကျိုးယန်၊ ကန်းကျစ်နဲ့ ဝူနီတို့ ထပ်တိုးလာသော်လည်း လုံလောက်သော နေရာထိုင်ခင်း ရှိပါသည်။
ဝူနီအတွက် ဖက်ထုပ်ဆိုင်တွင် အာ့နီနှင့် အတူနေထိုင်ရန် စဉ်းစားထားသည်။
ကျိုးယန်နဲ့ ကန်းကျစ်တို့ကို အမျိုးသား အဝတ်ဆိုင်၏ ဒုတိယထပ်တွင် နေထိုင်ဖို့ စီစဉ်ပေးခဲ့ကြသည်။
ဒါပေမယ့် ဒီကောင်လေးနှစ်ယောက်က အဲဒီမှာနေရတာ မပျော်ပေ။ ကျယ်ဝန်းတဲ့ အခန်းမှာ နေရတာထက် ဒီဘက်ခြမ်းမှာ နေရတာ ပိုကြိုက်ကြသည်။
ဒါကြောင့် လင်းချင်းဟယ်က သူတို့ကို ဒီအတိုင်း ထားလိုက်သည်။ သူတို့ အိပ်ချင်တဲ့နေရာမှာ သွားအိပ်စေသည်။ ယောက်ျားလေးတွေ အားလုံး ဖြစ်ကတတ်ဆန်း ပြုစုပျိုးထောင်ကြသည်။ ဒီလိုရာသီဥတုမျိုးမှာ ကောက်ရိုးဖျာခင်းပြီး ကြမ်းပြင်မှာ စခန်းချတာ ဘာမှတော့ မမှားပေ။
သို့သော်လည်း ကန်းကျစ်က အမျိုးသားဝတ် စတိုးဆိုင်အတွက် အမှန်တကယ် ရောက်လာကြောင်း ရှုရှန့်မိန် သိလိုက်ရသောအခါတွင် တကယ်ကို စိတ်မချမ်းသာဖြစ်နေခဲ့သည်။
တစ်နေ့လုံး သူမ မှုန်ကုပ်ကုပ် ဖြစ်နေသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ဒါကို သတိမထားမိပေ။ ကျိုးရှောင်မိန်က လင်းချင်းဟယ်နှင့် ရေချိုးခန်းကို အတူသွားတဲ့အခါမှာ အဲဒီအကြောင်းကို ပြောပြခဲ့လေသည်။
“ရှန့်မိန်က စတုတ္ထမရီးကို မကျေမနပ် ဖြစ်နေပုံရတယ်။” ဟု ကျိုးရှောင်မိန်က ပြောလိုက်သည်။
“ကန်းကျစ်ကြောင့်လား။” ဟု လင်းချင်းဟယ်သည် အကြောင်းအရာကို မှန်းဆစရာမလိုဘဲ ရှုရှန့်မိန်တစ်ယောက် ဘာဖြစ်နေသည်ကို သူမ သိသည်။
“ဟုတ်တယ်၊ သူ့မောင်ကို လာခွင့်မပြုဘဲ ကန်းကျစ်ကိုကျ လာခွင့်ပေးလို့ ဖြစ်လိမ့်မယ်။” ဟု ကျိုးရှောင်မိန်က ခေါင်းညိတ်ထောက်ခံခဲ့သည်။
လင်းချင်းဟယ်က “ဒါ ငါ့ဆိုင်ပဲ၊ ဘယ်သူ့ကို ကူညီခိုင်းရမယ် မခိုင်းရဘူး ဆိုတာကို ငါပဲ ဆုံးဖြတ်ရမှာလေ။” ဟု ပြောလိုက်သည်။
