အခန်း (၂၉၂) - လွန်လွန်ကဲကဲ ချစ်ခဲ့။
ညနေခင်း အိမ်ပြန်လာသောအခါ ကျိုးချင်းပိုင်က လင်းချင်းဟယ်ကို ထိုကိစ္စအား ပြန်ပြောပြ၏။
၎င်းကို ကြားပြီးနောက် လင်းချင်းဟယ်က ဒေါ်လေးမာကို သွားရှာသည်။ သူမက ဒေါ်လေးမာကို ပြုံးလျက် အမြန်ပြောလိုက်သည်။ “ဦးလေးဝမ်ကသာ ဆန္ဒရှိရင် ဒါက ကျွန်မတို့အတွက် ပြဿနာ မဟုတ်ဘူး။ သင့်တော်တဲ့နေ့တစ်ခု ရွေးဖို့ ဒေါ်လေးမာကိုပဲ ဒုက္ခပေးရတော့မယ်။ လူတိုင်းက ဖက်ထုပ်ဆိုင်မှာ တစ်နပ်သွားစားကြတာပေါ့”
“ကောင်းပြီ အဘိုးကြီးဝမ် လာတာနဲ့ ငါ သူ့ကို တိကျတဲ့စကား ပြောပြလိုက်မယ်” ဒေါ်လေးမာက ပျော်ရွှင်သွားသည်။
ယခင်ကတည်းက သူတို့၏ မားမိသားစုက ဝမ်မိသားစုနှင့် ကောင်းမွန်သော ဆက်ဆံရေးရှိပြီး သူတို့က သူတို၏အိမ်နီးချင်းကောင်း အဘိုးကြီးဝမ်အား သူ အသက်ကြီးလာသောအခါ သူ့ကို စောင့်ရှောက်ရန် တစ်ယောက်ယောက် ရှိလာဖို့ ထုတ်မပြောသော်ငြား မျှော်လင့်ခဲ့ကြသည်။
သူမ၏စကားအရ ဆိုလျှင် ငွေအများကြီး ရှိတာက ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ သူက ရေနွေးပူပူလေး လိုချင်ပါက မည်သူမှ မရှိချေ။ တစ်ယောက်တည်း ရှိနေခြင်းက အလွန်မလွယ်ကူချေ။
မေလအဆုံးတွင် မွေးစားမိဘ၊ မွေးစားကလေး ဆက်ဆံရေးက စတင်ခဲ့ချေသည်။
ကျိုးခိုင်၊ ကျိုးရွှမ်းနှင့် ကျိုးကွေ့လိုင်တို့က သူတို့၏ ခေါ်ဝေါ်မှုကို ပြောင်းလဲလိုက်ပြီး အဘိုးဝမ် ဖြစ်လာသည်။
ကျိုးချင်းပိုင်ကမူ ဦးလေးဟုသာ ခေါ်ဝေါ်၏။ လင်းချင်းဟယ်ကလည်း ထို့နည်းတူပင်။ ဦးလေးဝမ်က အဖေကျိုးထက် နှစ်အနည်းငယ် ငယ်သော်လည်း သူ့ကျန်းမာရေးက အဖေကျိုးလောက် မကောင်းပေ။
တတ်နိုင်တာ မရှိချေ။ သူက အစောပိုင်း နှစ်တွေကတည်းက ခါးသီးခဲ့ရသည်။
သူတို့၏ ဆက်ဆံရေးကို တရားဝင်အသိပေးပြီးသည်နှင့် အဘိုးဝမ်က ကျောင်းကဖေးမှာ စားတာကို ရပ်လိုက်သည်။ ကျိုးခိုင်က သူ့ကို ခေါ်လာပြီး ဖက်ထုပ်ဆိုင်တွင်သာ စားကြသည်။
