အခန်း (၂၈၁) – ဘာမှ မယူသွားဘူး
ယခုခေတ်အချိန်အခါတွင် ကျေးလက်အိမ်ထောင်စုစာရင်းကို မြို့တော်သို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ အရည်အသွေးမြင့် အစားအသောက်များကို စားသုံးနိုင်သည့် မြို့သူမြို့သားတစ်ယောက် ဖြစ်လာသည်မှာ အလွန်ဂုဏ်ယူစရာကောင်းလှသည်။
သူတို့၏ စတုတ္ထညီသည် သူတို့၏ အိမ်ထောင်စုစာရင်းကို မြို့တော်သို့ ချက်ချင်း ပြောင်းရွှေ့နိုင်တော့မည် ဖြစ်သည်။
ဒါကို သူတို့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး မနာလိုမဖြစ်မိမှာ နေနိုင်မှာတဲ့လဲ။
ဒါပေမယ့် မနာလိုခြင်းမှာ အဓိပ္ပာယ်မရှိပါဘူး။ သူ့ဇနီးသည်က တကယ်ကို ချစ်ခင်ဖွယ်ကောင်းပြီး ဖြောင့်မတ်သည်။ သူမ အိမ်မှာ ရှိနေစဥ် စတုတ္ထလေးကို ကောင်းမွန်စွာ ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးသည်။ အခု သူမ မြို့တော်ကို သွားရသည့်အခါမှာလည်း သူမသည် စတုတ္ထလေးကို မမေ့လျော့ထားခဲ့ပါဘူး။
အဆုံး၌ သူတို့သည် စတုတ္ထလေးက အိမ်ထောင်ကျ ကံကောင်းတယ်လို့ပဲ ပြောနိုင်ပါတော့သည်။
“ဒါပေမယ့် မင်း ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးလုပ်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာမှာလား၊ မင်း ပညာဆက်သင်မှာလား။” တတိယအစ်ကိုက မေးသည်။
“မသင်ဘူး။” ကျိုးချင်းပိုင်က ခေါင်းခါသည်။
ဒါက အနာဂတ် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုရဲ့ လမ်းကြောင်းပါ။ သူ့အစ်ကိုသုံးယောက်ကိုကြည့်ပြီး “အစ်ကိုတို့ အိမ်မှာ ပိုလျှံတဲ့ အစားအသောက်တွေရှိရင် မြို့ထဲ ယူသွားပြီး ရောင်းချလို့ရတယ်။ အိမ်မှာ စက်ဘီးတွေလည်း ရှိနေတာပဲ။” ဟု ပြောလိုက်သည်။
သူတို့အိမ်မှာ စက်ဘီးတစ်စီးရှိသလို ကျိုးရှောင်မိန် လက်ထပ်တုန်းက ကျိုးအိမ်ဟောင်းတွင် စက်ဘီးတစ်စီး လက်ခံရရှိခဲ့သည်။
သူ့ဇနီးသည်က သူတို့အိမ်က စက်ဘီးကို တတိယမောင်လေးလင်းကို ပေးမယ်လို့ ပြောသည်။ သူက မကန့်ကွက်ခဲ့ပါဘူး။
ကျိုးချင်းပိုင်သည် ဖက်ထုပ်ပြုလုပ်ရာတွင် ဂျုံ၊ အစာသွပ် စသည်ဖြင့် လိုအပ်သော ပါဝင်ပစ္စည်းများ၏ ကုန်ကျစရိတ်ကို တွက်ချက်ခဲ့သည်။ ဖက်ထုပ်တစ်ပန်းကန်လျှင် ငါးဆင့်လောက်ရရင်တောင် လူအများကြီး လာစား မစားကို အာမ မခံနိုင်သေးဘူး။
