အခန်း(၃၃၈) - နေရာတိုင်းတွင် တော်သည်
ကျိုးယန်နှင့် ကျိုးဝူနီတို့သည် ညခုနစ်နာရီကျော်သည်အထိ ပြန်ရောက်မလာခဲ့ပါ။ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး ကောင်းကင်ဘုံဂိတ်တံခါးတောင်ထိပ်သို့ သွားလည်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။
သူတို့ပြန်ရောက်လာမှသာ အဘိုးအဘွားများနှင့် ဒေါ်လေးတို့မိသားစုအားလုံး ရောက်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။
"အဘိုးနဲ့အဘွားတို့ အရမ်းကံကောင်းတာပဲ။ အခုချိန်ကစပြီး မြို့တော်ကြီးမှာ နေရတော့မှာပေါ့။" ဟု ကျိုးဝူနီက မနာလိုဖြစ်ဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
သူမနှင့် ကျိုးယန်တို့ ဒီမြို့သို့ရောက်လာတုန်းက စာအုပ်ထဲတွင်ဖတ်ဖူးသော ကောင်းကင်ဘုံဂိတ်တံခါးတောင်ကြီးကို ကြည့်၍ မရိုးနိုင်ကြပါ။ နေ့တိုင်း သူတို့သည် စာအုပ်တစ်အုပ်ယူကာ မြို့ထဲသို့သွား၍ လေ့လာမှတ်သားကြသည်။
ဝမ်းကွဲနှစ်ယောက်၏ စာမေးပွဲရလဒ်များက သိပ်အကောင်းကြီး မဟုတ်သော်လည်း အရမ်းကြီးလည်း ဆိုးမနေပါ။ ပေကျင်းတက္ကသိုလ် ကျောင်းသားကျိုးရွှမ်က သူတို့ကို ဂိုက်လုပ်ပေးနေသည်။
သူတို့သည် လစ်ဘရယ်အနုပညာဘက်ကို လျှောက်ထားသဖြင့် စာပိုလုပ်ရန် လိုအပ်သည်။
ဗဟုသုတအချက်များစွာကို မှတ်သားထားပြီး၊ ၎င်းတို့အားလုံးကို ကျက်မှတ်ပြီးနောက် အခြေခံအားဖြင့်တော့ သိပ်မဆိုးပါ။
အမေကျိုးကလည်း သူ့မြေးများကို တွေ့ရသောကြောင့် အလွန်ဝမ်းသာပြီး ပြောလိုက်သည်။ "ငါတို့ထွက်လာခဲ့တုန်းက နင်တို့မိဘတွေ စာပိုလုပ်ဖို့ပြောလိုက်တယ်နော်။ နောက်ပိုင်း နင်တို့ တက္ကသိုလ်ရောက်ရင် မြို့တော်မှာ အလုပ်ရမလား မသိဘူး။"
အခွင့်အရေးက နည်းပါးသဖြင့် ကျိုးဝူနီနှင့် ကျိုးယန်တို့က သိပ်ပြီး မမျှော်လင့်ထားပေ။
သူတို့နှစ်ဦး ပြန်ရောက်လာသောအခါ ညစာက အသင့်ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် မိသားစုအားလုံး စားသောက်ကြတော့သည်။
ရှစ်နာရီဝန်းကျင်တွင် အားလုံး စားသောက်လို့ ပြီးစီးသွားကြသည်။
