အခန်း (၃၀၇) – စိတ်ဓာတ်ကျခြင်း
သူတို့အားလုံးက သူမရဲ့ တူမတွေပဲ။ သူတို့တွေသာကောင်းရင် ဘယ်သူက တားမှာလဲ။
ကျိုးအာ့နီ မသွားနိုင်ဘူးဆိုရင်တောင် ကျိုးလျှို့နီအလှည့် မဟုတ်သေးပေ။ စန်းနီနှင့် စစ်နီတို့လည်း ရှိသေးသည်။
သူတို့တွေက ကျိုးလျှို့နီထက် အသက်ပိုကြီးပြီး သူတို့အားလုံး အလုပ်လုပ်နိုင်ကြသည်။
ကျိုးလျှို့နီရဲ့ ပုံစံဆို သူမက ဘယ်လိုလုပ်နိုင်ပါ့မလဲ။ သူမရဲ့ စတုတ္ထဦးလေးနှင့် ဒေါ်လေးသည် အပြင်တွင် စီးပွားရှာဖို့ ထွက်သွားကြပြီး မလွယ်ကူလှပေ။ သူမ မြို့တော်ကို လိုက်သွားတဲ့အခါ ကူညီပေးနိုင်ဖို့ပဲ လိုအပ်တယ် မဟုတ်ပါလား။ လိုက်သွားပြီး ဟိုမှာ အလုပ်ရှုပ်စေလို့တော့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ။
လင်းချင်းဟယ်က “ဒုတိယမရီးကိုကြည့်ရတာ သိပ်မပျော်ပုံပဲ။” ဟု ပြောသည်။
“ဒါဆိုရင်လည်း မပျော်ပါစေနဲ့ပေါ့။ တခြား ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ။” ဟု တတိယမရီးက ပြန်ဖြေသည်။
သူမက ကိုယ့်သမီးအကြောင်း ကိုယ် မသိဘူးလား။
ဒုတိယမရီးက ပြန်မလာဘဲ သမီးယောင်းမ သုံးယောက်သား ပျော်ရွှင်စွာ စကားစမြည် ပြောဆိုနေခဲ့ကြသည်။
အကြီးဆုံးမရီးက သူမ ကြက်သွားရောင်းတုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်ပြောပြလာခဲ့သည်၊ “အရင်တစ်ခေါက်က ငါ ကြက်နှစ်ကောင် ယူသွားခဲ့တယ်။ ငါ အချိန်တော်တော်ကြာ စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့ပေမယ့် တစ်ကောင်မှ မရောင်းရဘူး။”
လင်းချင်းဟယ် အံ့အားသင့်သွားသည်၊ “ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ ကျွန်မမောင်လေးတောင် ကြက်ရောင်းတာကနေ ပိုက်ဆံအများကြီး ရတယ်။ သူ အကုန်လုံးရောင်းထွက်တာ မရီးလည်း မြင်တာပဲ မဟုတ်လား။”
အကြီးဆုံးမရီးက နှုတ်ခမ်းစူပြီး “ငါလည်း ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ မသိပါဘူးအေ။” ဟု ပြောသည်။
အကြီးဆုံးမရီးသည် ထိုအခါက သူမပုံစံက အရမ်းကြောက်နေမှန်းကို သတိမထားမိခဲ့ပေ။ သူမသည် ကြက်ဝယ်ချင်လားလို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မမေးခဲ့ဘူး။ သူမသည် သာမာန်အတိုင်း ဝတ်စားဆင်ယင်ပြီး ဆေးရုံအပေါက်ဝသို့ ကြက်တွေကို ယူဆောင်သွားခဲ့သည်။ သူမကို မြင်သည့် သူစိမ်းတွေရဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ သူမဟာ ဆွေမျိုးတွေနဲ့ တွေ့ရင် ပေးဖို့ ကြက်တွေကို သယ်ဆောင်လာတယ်လို့သာ ခံစားရသည်။
