အခန်း (၂၇၀) - အထက်တန်းကျောင်း ဝင်ခွင့်စာမေးပွဲ
နောက်တစ်ကြိမ်၌ တစ်ချို့ကို ယူပြန်လာပေးဖို့ ရှန်းယွီ၏ တောင်းဆိုချက်ကို သဘောတူပြီးနောက် လင်းချင်းဟယ်သည် ကျိုးရှောင်မိန်၏နေရာသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
သူမက ဖရဲသီးနှစ်လုံးကို ဝယ်ခဲ့သည်။ တစ်လုံးကို ကျိုးရှောင်မိန်အား ပေးလိုက်သည်။
“စတုတ္ထမရီး… ဘယ်နေ့က ပြန်ရောက်တာလဲ။” ကျိုးရှောင်မိန်က အလွန် အံ့သြသွားသည်။
သူမသည် ယခုလကတည်းက အလုပ်မသွားဘဲ အိမ်မှာနေကာ ကိုယ်ဝန်ကို စောင့်ရှောက်နေခဲ့သည်။ ယခု သူမ၏ကိုယ်ဝန်သည် ခုနစ်လနီးပါး ရှိနေပြီဖြစ်ပြီး သေးငယ်လှတော့သည် မဟုတ်ပေ။
“နွေရာသီ ကောက်ရိတ်သိမ်းချိန်အတောအတွင်း အပြေးအလွှား ပြန်လာခဲ့တာ။ အဲဒီတုန်းက အနီးအနားရွာကို ပြန်မယ့် လယ်ထွန်စက်တစ်စီးလည်း လမ်းကြုံရှိနေတာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ အပြန်လိုက်သွားလိုက်တာ။ နင့်ကို ပြောဖို့ အချိန်မရလိုက်ဘူး။” လင်းချင်းဟယ်က ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။
“စတုတ္ထဒေါ်လေး… ကျွန်တော်တို့မိသားစုမှာလည်း ဖရဲသီးအကြီးကြီးတစ်လုံး ရှိတယ်။ နှစ်လုံးစလုံးကို ဒုတိယအစ်ကိုနဲ့ တစ်ခြားသူတွေ စားရအောင် ပြန်ယူသွားလိုက်ပါ။” စုချန်းက ပြောသည်။
သူက မူလတန်းကျောင်းတက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူသည် အလွန်ထက်မြက်ပြီး စဉ်းစားချင့်ချိန်တတ်သူ ဖြစ်သည်။
ဒါ့အပြင် သူသည် သူ၏ဝမ်းကွဲအစ်ကိုများဖြစ်သော လောင်အာ့နှင့် လောင်စန်းတို့နှစ်ယောက်နှင့်လည်း ရင်းနှီးခဲ့သည်။ ငယ်ငယ်တုန်းက ဇာတိမြို့မှာ နေခဲ့ရသည့် နေ့ရက်များကို အခုထိတိုင်အောင် သူ သတိရနေဆဲဖြစ်သည်။
“ဒီနေ့ တာ့လင်းလည်း တစ်လုံး ဝယ်ခဲ့တယ်။ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ထား,ထားတယ်။ ခွဲမစားရသေးဘူး။” ကျိုးရှောင်မိန်က ပြုံးပြရင်း ပြောလိုက်သည်။
ထို့နောက် သူမသည် သူမ၏ စတုတ္ထမရီးအား ဧည့်ခံကျွေးမွေးရန် မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဝင်သွားပြီး ဖရဲသီးကို ခွဲလိုက်သည်။
