အခန်း (၃၁၄) – ဒေါသမရှိသူ
“အဲဒီကလေးက သူ့အစ်ကိုထက် ပိုထွားတယ်။ သူက တော်တော်လေး သန်မာတယ်။ အလုပ်ကောင်းကောင်းမလုပ်နိုင်ပေမယ့် ကျန်တဲ့ ဝေယျာဝစ္စအကုန်လုံးကို လုပ်နိုင်တယ်။” ဟု ဒုတိယအစ်မက ပြောသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ဒီတူဖြစ်သူ ဟူကျစ်အပေါ် အထင်ကောင်းအမြင်ကောင်းရှိသည်။ တစ်ခါက ဟူကျစ်သည် ငါးတစ်ခြင်း အိမ်ကို လာပို့ပေးခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင် ဖမ်းပြီးတော့ ဒီကို ပို့လိုက်သည်ဟု လင်းချင်းဟယ် ထင်သည်။
ထိုအချိန်က သူ့အသက်သည် ဆယ့်သုံးနှစ်သာ ရှိသေးသည်။ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း လေးနှစ်တာ ကုန်လွန်သွားပြီးနောက် သူလေးတောင် အရွယ်ရောက်လာခဲ့ပြီ။
လင်းချင်းဟယ်က နောက်ထပ် လူတွေ ခေါ်ဖို့ကို စိတ်ထဲ သိပ်မထားဘူး။
အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် နေရာက ကျယ်ဝန်းပြီး အစားအသောက်လည်း ပေါသည်။ မြို့တော်ကို လိုက်ပါလာပြီးနောက် လုပ်စရာတွေ အများကြီး ရှိလိမ့်မည်။
ဥပမာအားဖြင့် အာ့နီနှင့် ရှုရှန့်မိန်ကို ဆိုင်ကြည့်ခိုင်း၍ ရမည်။ ဒီကောင်လေး ဟူကျစ်ကိုတော့ အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းဘေးဆိုင်ဖွင့်ခိုင်း၍ရသည်။ မည်သည့်လုပ်အားကိုမျှ မဖြုန်းတီးမိတော့ဘူး။
“တကယ်လို့ သူ အားနေတယ်ဆိုရင် ဒီကို နှစ်ရက်လောက် လွတ်ထားပေးပါလား။ ညီမ သူ့ကို သကြားလုံးနဲ့ ဧည့်ခံပါ့မယ်။” လင်းချင်းဟယ်က ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အဖြေမပေးခဲ့ဘူး။ သူမက ဒီကောင်လေးကို အရင်ဆုံးကြည့်ဖို့ လိုသေးသည်။
“ကောင်းပြီ။ ငါ သူ့ကို မနက်ဖြန်ကျ လွှတ်လိုက်မယ်။” ဒုတိယအစ်မက ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်သည်။
ဒီနှစ် ကလေးတွေ အိမ်ပြန်လိုက်မလာတော့ အိမ်မှာ နေရာများများ ရှိနေသည်။ ဒါကြောင့် နေလည်စာကို ဒီဘက်အိမ်မှာပဲ စားနိုင်သည်။
ထမင်းစားသောက်ပြီးစီးတာနဲ့ အကြီးဆုံးအစ်မနှင့် ဒုတိယအစ်မသည် ခဏတဖြုတ်လောက် ထိုင်ပြီး စကားစမြည်ပြောပြီးနောက် ကျိုးအိမ်ဟောင်းကို သွားကြသည်။
