အခန်း (၂၀၄) - သေလုမတတ် အေးခဲသည်။
လင်းချင်းဟယ်အပါ တခြားဆရာဆရာမများကလည်း အားလပ်ရက် ရကြလေသည်။ တစ်ဦးလျှင် ရိက္ခာ ကျင်းသုံးဆယ်အပြင် အစားအသောက်နှင့် အဝတ်အထည်လက်မှတ်တွေလည်း ရကြ၏။
လင်းချင်းဟယ်က ပိုကောင်းတာကို ရှာတွေ့ခဲ့သည်။ သူမက လောင်တကို ခေါ်ပြီး အိမ်ပြန်လာ၏။ သူတို့ အိမ်ကို ရောက်တော့ ကျိုးချင်းပိုင် မရှိတာကို သတိထားလိုက်မိသည်။
“သူက မြို့တော်ကို သွားတယ်” အမေကျိုးက ရှင်းပြသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ကျိုးချင်းပိုင်ကို ထားလိုက်သည်။ သူမက မနက်ခင်းတွင် သူ့ကို မျက်နှာလိမ်းခရင်မ် လိမ်းပေးခဲ့၏။ ထိုလူက တကယ့်လူ။ သူမသာ လူးမပေးရင် သူက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနှင့် မျက်နှာလိမ်းခရင်မ်ကို လိမ်းမှာကို မဟုတ်ပေ။
သူက ထုတ်မပြောသော်လည်း တစ်ခုခု သွားရှာနေသည်ဟု လင်းချင်းဟယ်က တွေးမိသည်။
ကျိုးချင်းပိုင်က ညနေခင်း၌ ပြန်ရောက်လာ၏။ သူ ပြန်လာသောအခါ သူ့အဆက်အသွယ်ဖြင့် သိုးသားကျင်းအနည်းငယ်ကို ယူလာ၏။
သိုးသားများသည် အမှန်ပင် ရှားပါးလှ၏။ အဆက်အသွယ် မရှိပါက ရရန် မလွယ်ကူချေ။
သို့သော် ယခု သူ ရလာတော့ လင်းချင်းဟယ်က တွန့်ဆုတ်မနေပေ။ သူမသည် သိုးသားနှင့် မုန်လာဥဖြူစွပ်ပြုတ် ချက်လိုက်သည်။
သူမက တွန့်တိုမနေချေ။ သူမက မရီးသုံးယောက်အတွက် ပန်းကန်လုံးအကြီးများဖြင့် ပို့ပေးလိုက်လေသည်။ ယင်းမှာ မုန်လာဥများများ သိုးသားနည်းနည်း ဖြစ်၏။ ယင်းသည် သူမ သတိတရရှိခြင်း ဖြစ်၏။
ဒုတိယမရီးဖြစ်နေလျှင်ပင် သူမစိတ်ထဲ သိမ်းထားပေလိမ့်မည်။ အကြီးဆုံးမရီးနှင့် တတိယမရီး လာလည်သောအခါ အကြီးဆုံးမရီးက နှမ်းနှစ်ကျင်းကို ယူလာခဲ့သည်။
လင်းချင်းဟယ်က ဘာမှမပြောဘဲ လက်ခံလိုက်၏။
သူမမိသားစုတွင် နှမ်းစာသုံးခြင်းက အလွန်လျင်မြန်လှသည်။ သည်နှစ်ဆောင်းမတိုင်မီက နှမ်းစေ့တွေကို ကြိတ်ခွဲပြီး နှမ်းနှစ်လုပ်ဖို့ ယူလာစေခဲ့သည်။
