အခန်း(၃၃၉) - အလုပ်ရုံငယ်လေး
သူမအမေ စတုတ္ထယောင်းမကဲ့သို့ ချွေးမမျိုးကို ရထားရသည်မှာ ကောင်းချီးတစ်ခုဟု ကျိုးရှောင်မိန် ခံစားရသည်။
ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် သူမတွင် ယောက္ခမများ ရှိပါက သူမရဲ့ စတုတ္ထယောင်းမလောက် လေးစားမှုရှိပြီး ကျိုးနွံနိုင်မည်မထင်ပါ။
သူမတို့ မွေးရပ်မြေတွင်နေခဲ့စဥ်က ထိုအချက်များကို မြင်နိုင်ခဲ့ပါသည်။
သူမအရှေ့တွင် အစ်ကိုကြီး သုံးယောက်ရှိသော်လည်း လူကြီးသူမနှစ်ယောက်ကို အိမ်တွင်အတူတူ ညစာခေါ်ကျွေးဖို့ သဘောတူခဲ့ဖူးသည်။
ယခုဆိုလျှင် ပို၍ပင် သိသာနေလေပြီ။ သူမ လူကြီးသူမနှစ်ဦးကို မြို့တော်တွင် သက်တောင့်သက်သာဖြင့် နေနိုင်အောင် ခေါ်ယူခဲ့ပြီး သူတို့နေဖို့အတွက် ဒီလိုနေရာမျိုးကိုပင် စီစဥ်ပေးခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။
ပြီးတော့ တီဗီတစ်လုံးနှင့် လျှပ်စစ်ပန်ကာတစ်လုံးပါ ပေးသေးသည်။ ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်သလဲ။
ကျိုးရှောင့်မိန် စဥ်းစားမိသည်။ သူမတွင် ယောက္ခမများ ရှိခဲ့ပါက သူမ ဒီလို လုပ်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။
အမေကျိုးက "နင့် စတုတ္ထယောင်းမက မတော်ဘူးလို့ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဒီတိုင်း ဘဝမှာ ချွေချွေတာတာ နေတတ်ဖို့ ပြောနေတာပါ။" ဟု ပြောလိုက်သည်။
သူမတစ်ဘဝလုံး ချင့်ချိန်ကာ နေထိုင်ခဲ့သဖြင့် အမြင်တစ်ချို့ကတော့ သဘာဝအားဖြင့် ကိုက်ညီမှုမရှိပေ။
ထို့ကြောင့် လင်းချင်းဟယ်က ပေးသင့်သည်အရာကိုပေးကာ ထိုက်တန်သည့် လေးစားသမှုကိုလည်း ပေးခဲ့သည်။ အားလုံးက ကျိုးချင်းပိုင်၏ မျက်နှာကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကျန်တာကတော့ သူမယောက္ခမဖြစ်သည့် အမေကျိုး၏ စကားကို နားထောင်မည် မဟုတ်ပါ။ တစ်ခါတစ်ရံ သူမစိတ်မရှည်သလို ခံစားရပါက ချက်ချင်း တုန့်ပြန်တတ်သည်။ လုံးဝ သည်းမခံတတ်ပေ။
သို့သော် သားသမီးဝတ္တရားနှင့် ပတ်သတ်လာလျှင်တော့ သူမကို ဘယ်သူမှ အပြစ်မဆိုနိုင်ပါ။
