အခန်း(၃၁၉) - ကိုယ်ပိုင်အလုပ်ရုံဖွင့်လှစ်ခြင်း
"စတုတ္ထဒေါ်လေးက အရမ်းလှတာပဲ" ကျိုးအာ့နီက မနေနိုင်ဘဲ အံ့သြနေသောမျက်နှာဖြင့် ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"အရမ်းကြည့်ကောင်းတာပဲ" ရှုရှန့်မိန်ကလည်း မနာလိုသော မျက်လုံးများဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ငါ့ဦးလေးတော့ ကံကောင်းတာပဲ" ဟူကျစ်ကတော့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနှင့် တဲ့တိုးပြောသည်။ သူမြို့တော်သို့ ရောက်လာလျှင်ပင် သူ့အဒေါ်နှင့် ယှဥ်နိုင်လောက်သည့်လူမျိုးကို တွေ့ရသည်က ရှားသည်။
"ဒီလိုအမျိုးသမီးမျိုးက နတ်ပြည်မှာပဲ ရှိသင့်တာ၊ လူသားကမ္ဘာမှာ ဒီလိုလူမျိုးနဲ့ ဆုံတွေ့ဖို့က ရှားပါးလွန်းပါတယ်" ကျိုးရွှမ်းက ချက်ချင်းဆိုသလို စာဖွဲ့ကာပြော၏။
"ငဖားကြီး" ကျိုးခိုင်က ရှုံ့မဲ့ကာပြန်ပြောလိုက်သည်။
"အစ်ကိုလတ် အဲ့တာကို ဖားတယ်လို့ မခေါ်ဘူး၊ အမှန်ပြောတယ်လို့ ခေါ်တယ်ကွ" ဟု ကျိုးကွေ့လိုင်က ပြောလိုက်သည်။
"နင်တို့တွေ ဘာပြောတာလဲ။ သားလတ်ရဲ့စကားက ဘာမှားလို့လဲ။ ဟူကျစ်၊ ရှန့်မိန်၊ အာ့နီနဲ့ အခြားသူတွေက မျက်လုံးကောင်းကောင်းရှိတယ်။ နင်တို့နှစ်ကောင်ကတော့ ကန်းနေလို့မလား။" ဟု လင်ချင်းဟယ်က ငေါက်ပြစ်လိုက်လေသည်။
"အမေ ဒီလိုအဝတ်အစားမျိုး မနက်ဖြန်ဝတ်ပြီး လမ်းထွက်လျှောက်ပြလိုက်စမ်းပါ။ ဒါက ကြော်ညာပြီးသား ဖြစ်သွားမှာပဲ။ အရမ်းမိုက်တာပဲ၊ သေချာပေါက် လူတွေ ဆိုင်တံခါးကိုတောင် ဖျက်ပြီးလာဝယ်ကြမှာ သေချာတယ်။ ကျွန်တော် လာကူညီပေးရမလား။" ဟု ကျိုးရွှမ်က မေးလိုက်သည်။
"နင်တို့နှစ်ယောက်ကတော့ ထားလိုက်ပါတော့။" ဟု လင်ချင်းဟယ်က ပြောလိုက်သည်။ "မနက်ဖြန် အတန်းဘယ်နှချိန်ရှိလဲ အကြီးကောင်"
"အရေးကြီးတာတစ်ချိန်ပဲရှိတယ် ပြီးရင် ငါးသွားမျှားမှာ" ကျို့ခိုင်က ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။
"နင်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်ကြည့်လိုက်စမ်း။ ဒါက ပုံမှန်ဆိုဒ်ပဲ။ နင်တို့နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့ တော်လိမ့်မယ်ထင်တယ်" ဟု လင်ချင်းဟယ်က သူ့တူမများကို တစ်စုံစီပေးကာ ပြောလိုက်သည်။
