အခန်း (၂၆၇) – လေ့လာသင်ယူခြင်း
ဒါကိုမြင်တော့ လင်းချင်းဟယ်က “ကောင်းပြီ၊ သူတို့ကို နေ့လည် လေးနာရီလောက် ဒီကို လွှတ်လိုက်ပါ။ ညီမ သူတို့ကို ငါးနာရီထိုးအထိ သင်ပေးလိုက်မယ်။” ဟု ပြောလိုက်သည်။
ထိုအချိန်လောက်ဆို သူမ ညစာပြင်ဆင်ဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူမရဲ့ တူနှင့် တူမလေးတို့ကို စာသင်ပြပေးရတာ သူမအတွက် ပြဿနာမရှိပါဘူး။
အကြီးဆုံးမရီးနှင့် တတိယမရီးတို့ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်သွားကြသည်။ သူတို့တွေကို ကြက်ဥတွေကို အတင်းပဲ ထားခဲ့ကြသည်။ သူတို့ အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့်၊ ဝူနီနှင့် ကျိုးယန်တို့ကို ပဲပုတ်စေ့နှင့် နှမ်းတွေကို သွားပို့ပေးဖို့ စေလွှတ်ခဲ့ကြသည်။
လင်းချင်းဟယ်က ကလေးနှစ်ယောက်ကို ကြက်ဥတွေ ပြန်ထည့်ပေးခဲ့သည်။ သူတို့ ပြန်မယူဘူးဆိုရင်၊ သူမ သူတို့ကို သင်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် ကလေးတွေဟာ ကြက်ဥတွေကို လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ပြန်ယူသွားခဲ့ကြသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး သူတို့ရဲ့ အမေတွေထံမှ ဆူပူကြိမ်းမောင်းတာကို ခံလိုက်ရသည်။
“ကြက်ဥတွေကို ယူထားတာက ပြဿနာ မရှိပါဘူး။” ဟု အမေကျိုးက ပြောသည်။
လင်းချင်းဟယ်သည် သူတပါးကို အခွင့်ကောင်းမယူချင်ဘူး။ သူမတို့မိသားစုမှာ အဲဒီပစ္စည်းမျိုးတွေ မရှားပါးဘူး။ လင်းချင်းဟယ်က “ဒါတွေကို ပြန်ပေးလိုက်တော့ အကြီးဆုံးအစ်ကိုနဲ့ တတိယအစ်ကိုတို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အတွက် အာဟာရဖြည့်တင်းပေးနိုင်တာပေါ့။” ဟု ပြန်ဖြေသည်။
ထိုမိသားစု သုံးစုက စားသောက်ရတာ မချောင်လည်ဘူး။ သူမသည် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ သင်ပေးတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် ဘာမှ မခံစားရပါဘူး။
အမေကျိုးသည် သူမ ပြောတာကို ကြားပြီးနောက် ဘာမှ ပြန်မပြောခဲ့သော်လည်း သူမရဲ့ နှလုံးသားထဲတွင် စတုတ္ထရဲ့ ဇနီးသည်အပေါ် အမြင်ကောင်း ပိုရှိလာခဲ့သည်။
လင်းချင်းဟယ်က ကျိုးချင်းပိုင် အသိပေးခဲ့သည်၊ “ရှင် အိမ်မှာပဲ ကောင်းကောင်း အနားယူပြီး ကျန်ခဲ့။ ကျွန်မ အစ်မမိန့်ရဲ့အိမ်ကို ခဏ သွားလိုက်ဦးမယ်။”
